Thursday, July 17, 2014

Ganadhip Stotram गणाधिपस्तोत्रम्


Ganadhip Stotram 
Ganadhip Stotram is in Sanskrit. It is a wonderful creation of parampoojya Adi Shankaracharya.

गणाधिपस्तोत्रम् 
 सरागिलोकदुर्लभं विरागिलोकपूजितम् । 
सुरासुरैर्नमस्कृतं जरादिमृत्युनाशकम् । 
गिरागुरुं श्रिया हरिं जयन्ति यत्पदार्चकाः । 
नमामि तं गणाधिपं कृपापयःपयोनिधिम् ॥ १ ॥ 
गिरीन्द्रजामुखाम्बुजप्रमोददानभास्करम् । 
करीन्द्रवक्त्रमानताघसंघवारणोद्यतम् । 
सरीसृपेशबद्धकुक्षिमाश्रयामि सन्ततम् । 
शरीरकान्तिनिर्जिताब्जबन्धुबालसन्ततिम् ॥ २ ॥ 
शुकादिमौनिवन्दितमं गकारवाच्यमक्षरम् । 
प्रकाशमिष्टदायिनं सकामनभ्रपङकये । 
चकासनं चतुर्भुजैर्विकासिपद्मपूजितम् । 
प्रकाशितात्मतत्त्वकं नमाम्यहं गणाधिपम् ॥ ३ ॥ 
नटाधिपत्वदायकं स्वरादिलोकदायकम् । 
जरादिरोगवारकं निराकृतासुरव्रजम् । 
कराम्बुजैरनसृणीन्विकारशून्यमानसैः । 
हृदा सदा विभावितं मुदा नमामि विघ्नपम् ॥ ४ ॥ 
श्रमापनोदनक्षमं समादितान्तरात्मना । 
 समादिभिः सदार्चितं क्षमाविधिं गणाधिपम् । 
रमाधवादिपूजितं यमान्तकात्मसम्भवम् । 
शमादिषड्गुणप्रदं नमामि तं विभुतये ॥ ५ ॥ 
गणाधिपस्य पंचकं नृणामभीष्टदायकम् । 
प्रणामपूर्वकं जनाः पठन्ति ये मुदायताः । 
भवन्ति ते विदाम्पुरः प्रगतिवैभवाः जना । 
चिरायुषोऽधिकाः श्रियाः सुसूनवो न संशयः ॥ ६ ॥ 
॥ इति श्रीमच्छंकराचार्यकृतं गणाधिपस्तोत्रं संपूर्णम् ॥
Ganadhip Stotram 
 गणाधिपस्तोत्रम्


Custom Search

Tuesday, July 15, 2014

ShriRanga Stotra श्रीरंगस्तोत्रम्


ShriRanga Stotra 
ShriRanga Stotra is in Sanskrit. It is a praise of God ShriRahga. It is said in the stotra that any devotee reciting this stotra early in the morning every day all his sins done by him in many earlier births are vanished. There are three important temples of RangaNatha Swami blessing the devotees from Karnataka to Tamilnadu on the bank of river Kaveri. 
श्रीरंगस्तोत्रम् 
श्रीगणेशाय नमः ॥ 
पद्माधिराजे गरुडाधिराजे विरिचराजे सुरराजराजे । 
त्रैलोक्यराजेऽखिलराजराजे श्रीरंगराजे रमतां मनो मे ॥ १ ॥ 
नीलाब्जवर्णे भुजपूर्णकर्णे कर्णांतनेत्रे कमलाकलत्रे । 
श्रीमल्लरंगे जितमल्लरंगे श्रीरंगरंगे रमतां मनो मे ॥ २ ॥ 
लक्ष्मीनिवासे जगतां निवासे हृत्पद्मवासे रविबिंबवासे । 
क्षीराब्धिवासे फणिभोगवासे श्रीरंगवासे रमतां मनो मे ॥ ३ ॥ 
कुबेरलीले जगदेकलीले मंदारमालांकितचारुफाले । 
दैत्यांतकालेऽखिललोकमीले श्रीरंगलीले रमतां मनो मे ॥ ४ ॥ 
अमोघनिद्रे जगदेकनिद्रे विदेहनिद्रे च समुद्रनिद्रे । 
श्रीयोगनिद्रे सुखयोगनिद्रे श्रीरंगनिद्रे रमतां मनो मे ॥ ५ ॥ 
आनंदरुपे निजबोधरुपे ब्रह्मस्वरुपे क्षितिमूर्तिरुपे । 
विचित्ररुपे रमणीयरुपे श्रीरंगरुपे रमतां मनो मे ॥ ६ ॥ 
भक्ताकृतार्थे मुररावणार्थे भक्तासमर्थे जगदेककीर्ते । 
अनेकमूर्ते रमणीयमूर्ते श्रीरंगमूर्ते रमतां मनो मे ॥ ७ ॥ 
कंसप्रमार्थे नरकप्रमाथे दुष्टप्रमाथे जगतां निधाने । 
अनाथनाथे जगदेकनाथे श्रीरंगनाथे रमतां मनो मे ॥ ८ ॥ 
सच्चित्तशायी जगदेकशायी नंदांकशायी कमलांकशायी । 
अंबोधिशायी वटपत्रशायी श्रीरंगशायी रमतां मनो मे ॥ ९ ॥ 
सकलदुरितहारी भूमिभारापहारी दशमुखकुलहारी दैत्यदर्पापहारी । 
सुललितकृतचारी पारिजातापहारी त्रिभुवनभयहारी प्रीयतां श्रीमुरारिः ॥ १० ॥ 
रंगस्तोत्रमिदं पुण्यं प्रातःकाले पठेन्नरः । 
कोटिजन्मार्जितं पापं स्मरणेन विनश्यति ॥ ११ ॥ 
॥ इति श्रीरंगस्तोत्रं संपूर्णम् ॥

ShriRanga Stotra 
श्रीरंगस्तोत्रम्


Custom Search

Thursday, July 10, 2014

ShriRamdasSwamiKrut Karunashtake रामदासस्वामीकृत करुणाष्टके


Karunashtake 
Karunashtake are creation of Ramdas Swami, Great God Ram devotee. Karunashtake are in Marathi. When a person reaches to a higher most state of spiritual development how he feels and what are his thoughts about his life on the earth, are well described here, He realizes that it was useless to run after money, material, things, relations which he collected and acquired and never brought a real happiness and peace to him. He totally surrenders to the God, he believes in. and finds the house of unending happiness and everlasting peace.
श्रीरामदासस्वामीकृत करुणाष्टके 
अनुदिन अनुतापें तापलों रामराया । 
परमदिनदयाळा नीरसीं मोहमाया ।। 
अचपळ मन माझें नावरे आवरीतां । 
तुजविण शिण होतो धांव रे धांव आतां ॥ १ ॥ 
भजनरहित रामा सर्वही जन्म गेला । 
स्वजनजनधनाचा व्यर्थ म्यां स्वार्थ केला ।। 
रघुपति मति माझी आपुलीशी करावी । 
सकळ त्यजुनि भावें कांस तूझी धरावी ॥ २ ॥ 
विषयजनित सूखें सौख्य होणार नाहीं । 
तुजविण रघुनाथा वोखटें सर्व कांहीं ।। 
रघुकुळटिळका रे हीत माझें करावें । 
दुरित दुरि हरावें सस्वरुपीं भरावें ॥ ३ ॥ 
तनु-मन-धन माझें राघवा रुप तूझें । 
तुजविण मज वाटे सर्व संसार वोझें ।। 
प्रचलित न करावी सर्वथा बुद्धि माझी । 
अचल भजनलिला लागली आस तूझी ॥ ४ ॥ 
चपळपण मनाचें मोडितां मोडवेना । 
सकळ स्वजनमाया तोडितां तोडवेना ।। 
घडि घडि विघडे हा निश्र्चयो अंतरींचा । 
म्हणवुनि करुणा हे बोलतों दीनवाचा ॥ ५ ॥ 
 जळत हृदय माझें जन्म कोट्यानुकोटी । 
मजवरि करुणेचा राघवा पूर लोटीं ।। 
तळमळ निववीं रे राम कारुण्यसिंधू । 
षड्रिपुकुळ माझें तोडिं याचा समंधू ॥ ६ ॥ 
तुजविण करुणा हे कोण जाणेल माझी । 
शिणत शिणत पोटीं लागली आस तुझी ।। 
झडकरि झड घालीं धांव पंचानना रे । 
तुजविण मज नेती जंबुकी वासना रे ॥ ७ ॥ 
सबळ जनक माझा राम लावण्यकोटी । 
म्हणवुनि मज पोटीं लागली आस मोठी ।। 
दिवस गणित बोटीं ठेवूनि प्राण कंठी । 
अवचट मज भेटी होत घालीन मीठी ॥ ८ ॥ 
जननिजनकमाया लेंकरुं काय जाणे । 
पथ न लगत मूखीं हाणितां वत्स नेणे ।। 
जळधरकण आशा लागली चातकासी । 
हिमकर अवलोकी पक्षिया भूमिवासी ॥ ९ ॥ 
तुजविण मज तैसें जाहलें देवराया । 
विलग विषमकाळीं तूटली सर्व माया ।। 
सकळजनसखा तूं स्वामि आणीक नाही । 
वमकवमन जैसें त्यागिलें सर्व कांहीं ॥ १० ॥ 
स्वजनजनधनाचा कोण संतोष आहे । 
रघुपतिविण चित्त कोठे न राहे ।। 
जिवलग जिव घेती प्रेत सांडूनि जाती । 
विषय सकळ नेती मागुता जन्म देती ॥ ११ ॥ 
सकळ जन भवाचे आधिले वैभवाचे । 
जिवलग मग कैंचे चालतें हेंचि साचें ।। 
विलग विषमकाळीं सांडिती सर्व माळीं । 
रघुविर सुखदाता सोडवी अंतःकाळीं ॥ १२ ॥ 
सुख सुख म्हणतां हें दुःख ठाकूनि आलें । 
भजन सकळ गेलें चित्त दुश्र्चीत जालें ।। 
भ्रमित मन कळेना हीत तें आकळेना । 
परम कठिण देहीं देहबुद्धी वळेना ॥ १३ ॥ 
उपरति मज रामीं जाहली पूर्णकामीं । 
सकळभ्रमविरामीं राम विश्रामधामीं ।। 
घडिघडि मन आतां रामरुपीं भरावें । 
रघुटिळका रे आपुलेंसे करावें ॥ १४ ॥ 
जळचर जळवासी नेणती त्या जळासी । 
निशिदिन तुजपासीं चूकलों गूणरासी ।। 
भुमिधर निगमांसीं वर्णवेना जयासी । 
सकळभुवनवासी भेट दे रामदासीं ॥ १५ ॥ 
असंख्यात ते भक्त होउनि गेले । 
तिंहीं साधनांचे बहु कष्ट केले ।। 
नव्हे कार्यकर्ता भुमीभार जालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १६ ॥ 
बहू दास ते तापसी तीर्थवासी । 
गिरीकंदरी भेटि नाहीं जनासी ।। 
स्थिती ऐकतां घोर विस्मीत झालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १७ ॥ 
सदा प्रेमराशी तयां भेटलासी । 
तुझ्या दर्शनें स्पर्शनें सौख्यराशी ।। 
अहंता मनीं शब्दज्ञाने बुडालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १८ ॥ 
तुझ्या प्रीतिचे दास जन्मास आले । 
असंख्यात ते कीर्ति बोलोनि गेले । 
बहु धारणा घोर चकीत जालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ १९ ॥ 
बहुसाल देवालयें हाटकाचीं । 
रसाळ कळा लाघवें नाटकाचीं ।। 
पुजा देखिता जाड जीवीं गळालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २० ॥ 
कितेकीं देह त्यागिले तूजलागीं । 
पुढें जाहले संगतीचे विभागी ।। 
देहेदुःख होतांचि वेगीं पळालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २१ ॥ 
 किती योगमूर्ती किती पुण्यमूर्ती । 
किती धर्मसंस्थापना अन्नशांती ।। 
पस्तावलों कावलों तप्त जालों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २२ ॥ 
सदा सर्वदा राम सोडूनि कामीं । 
समर्था तुझे दास आम्ही निकामी ।। 
बहू स्वार्थबुद्धिनें रे कष्टवीलों । 
तुझा दास मी व्यर्थ जन्मास आलों ॥ २३ ॥ 
नसे भक्ति ना ज्ञान ना ध्यान कांही । 
नसे प्रेम हें राम विश्राम नाहीं ।। 
असा दीन अज्ञान मी दास तूझा । 
समर्था जनीं घेतला भार माझा ॥ २४ ॥ 
उदासीन हे वृत्ति जीवीं धरावी । 
अती आदरें सर्व सेवा करावी ।। 
सदा प्रीति लागों तुझे गुण गातां । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २५ ॥ 
सदा सर्वदा योग तूझा घडावा । 
तुझें कारणीं देह माझा पडावा ।। 
उपेक्षूं नको गूणवंता अनंता । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २६ ॥ 
नको द्रव्य-दारा नको येरझारा । 
नको मानसीं ज्ञानगर्वें फुगारा ।। 
सगूणीं मना लाविं रे भक्तिपंथा । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २७ ॥ 
 मनीं कामना कल्पना ते नसावी । 
कुबुद्धी कुडी वासना नीरसावी ।। 
नको संशयो तोडिं संसारव्यथा । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २८ ॥ 
समर्थापुढें काय मागों कळेना । 
दुराशा मनीं बैसली हे ढळेना ।। 
तुटो संशयो नीरसीं सर्व चिंता । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ २९ ॥ 
 बिद्राकारणें दीन हातीं धरावें । 
म्हणे दास भक्तांसि रे उद्धरावे ।। 
सुटे बीद्र आम्हांसि सांडूनि जातां । 
रघूनायका मागणें हेंचि आतां ॥ ३० ॥ 
विश्रांति देहीं अणुमात्र नाहीं । 
कुळाबभिमानें पडिलों प्रवाहीं ।। 
स्वहीत माझें होतां दिसेना । 
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३१ ॥ 
विषयीं जनानें मज लाजवीलें । 
 प्रपंचसंगे आयुष्य गेलें ।। 
समयीं बहु क्रोध शांती घडेना । 
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३२ ॥ 
संसारसंगे बहु पीडलों रे । 
कारुण्यसिंधू मज सोडवीं रे ।। 
कृपाकटाक्षें सांभाळिं दीना । 
तुजवीण रामा मज कंठवेना ॥ ३३ ॥ 
आम्हां अनाथांसि तूं एक दाता । 
संसारचिंता चुकवीं समर्था ।। 
दासा मनीं आठव वीसरेना । 
तुजवीण रामामज कंठवेना ॥ ३४ ॥ 
॥ इति श्रीरामदास स्वामिकृत करुणाष्टके समाप्त ॥
ShriRamdasSwamiKrut Karunashtake 
रामदासस्वामीकृत करुणाष्टके


Custom Search

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३


Gurucharitra Adhyay 50 
Gurucharitra Adhyay 50 is in Marathi. In the Ninth Adhyay Guru had blessed a Rajak (Washerman) and assured him that he will give him darshan in his next birth. To fulfil the desire of the rajak who is a Mlencha king in this birth, ShriGuru blesses him and cures him. Name of this Adhyay is Sarvabhoum-Sfotak-Shaman-Aishwarya-Valokanam.
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३
संसारसागरमायाजाळ । बुडालों आपण दुर्मति केवळ ।
सेवा न करीं श्रीचरणकमळ । दिवांध आपण जाहलों ॥ १८१ ॥
होतासि तूं जवळी निधान । नोळखों आम्ही मतिहीन । 
तमांधकारीं वेष्ठोन । चरण विसरलों आपण तुझे ॥ १८२ ॥ 
तूं भक्तजनां नुपेक्षिसी । निर्धार होतो माझे मानसीं । 
अज्ञानसागरीं आम्हांसी । कां घातलें स्वामिया ॥ १८३ ॥ 
उद्धरावें आतां मज । आलों आपण याचि काज । 
होवोनि तुझे चरणरज । असेन आतां जन्म पुरे ॥ १८४ ॥ 
ऐसें नानापरी देखा । स्तुति केली रायें ऐका । 
श्रीगुरु म्हणती भक्त निका । तुझ्या वासना पुरतील ॥ १८५ ॥ 
राजा म्हणे श्रीगुरुसी । राजस्फोट आपणासी । 
 व्यथा होतसे प्रयासी । कृपादृष्टीनें पहावें ॥ १८६ ॥ 
ऐसें वचन ऐकोन । श्रीगुरु करिती हास्यवदन । 
स्फोटक नाहीं दाखवीं म्हणोन । पुसताती यवनासी ॥ १८७ ॥ 
राजा पाहे स्फोटकासी । न दिसे स्फोटक अंगासरसी । 
विस्मय करीतसे मानसीं । पुनरपि चरणीं माथा ठेवी ॥ १८८ ॥ 
राजा म्हणे स्वामियासी । तुझें प्रसन्नत्व आम्हांसी । 
राज्य पावलों मी संतोषी । अष्टैश्र्वर्य भोगिलें ॥ १८९ ॥ 
पुत्रपौत्र देखिले नयनीं । जहालों पूर्ण अंतःकरणी । 
आतां असे एक मनीं । ऐश्र्वर्य माझें अवलोकावें ॥ १९० ॥ 
भक्तवत्सल ब्रीद तुझें । वासना पुरवावी माझी । 
इंद्रियसंसार उतरोनि ओझें । लीन होईन तुझें चरणीं ॥ १९१ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती तयासी । आम्ही तापसी संन्यासी । 
येऊं नये तुझे नगरासी । महापातकें होती तेथें ॥ १९२ ॥ 
नगरीं नित्य धेनुहत्या । यवनयाति तुम्ही सत्या । 
जीवहिंसा पापकृत्या । वर्जावें आतां निर्धारें ॥ १९३ ॥ 
सर्व अंगीकार करोनि । राजा लागे दोन्ही चरणीं । 
म्हणे मी दास पुरायनीं । पूर्वांतरीं दृष्टि देणें ॥ १९४ ॥ 
पूर्व माझा जन्म रजक । स्वामीवचनें राज्य विशेष । 
पावोनि देखिलें नाना सुख । उणें एक म्लेंच्छजाति ॥ १९५ ॥ 
दर्शन होतां तुझे चरण । संतुष्ट झाले अंतःकरण । 
पुत्रपौत्र दृष्टीनें पाहणें । मग मी राहीन तुझे सेवे ॥ १९६ ॥ 
ऐसें नानापरी देखा । राजा विनवी विशेखा । 
पायां पडे क्षणक्षणिका । अतिकाकुळती येतसे ॥ १९७ ॥ 
श्रीगुरु मनीं विचारती । पुढें होणार असे गति । 
 कलियुगीं असे दुर्जनयाति । गौप्य असतां पुढें बरवें ॥ १९८ ॥ 
सहज जावें सिंहस्थासी । महातीर्थ गौतमीसी । 
जावें आतां भरंवसीं । येथोनिया गौप्य व्हावें ॥ १९९ ॥ 
ऐसें मनीं विचारुनि । श्रीगुरु निघाले संगमाहूनि । 
राजा आपुले सुखासनीं । बैसवी प्रीतीकरुनियां ॥ २०० ॥ 
पादुका घेतल्या आपुले करीं । सांगातें येतसे चरणचारी । 
श्रीगुरु म्हणती आरोहण करी । लोक निंदा तुज करिती ॥ २०१ ॥ 
राष्ट्राधिपति तुज म्हणती । जन्म तुझा म्लेंच्छयातीं । 
ब्राह्मणसेवें तुज हांसती । जाति दूषण करितील ॥ २०२ ॥ 
राजा म्हणे स्वामी ऐक । कैंचा राजा मी रजक । 
 तुझे दृष्टीं असे निक । लोह सुवर्ण होतसे ॥ २०३ ॥ 
समस्तांसी राजा आपण सत्य । परि रजक मी गा तुझा भक्त । 
पूर्ण झाले मनोरथ । तुझें दर्शन झालें मज ॥ २०४ ॥ 
इतुकिया अवसरीं । समस्त मिळाले दळ भारी । 
मदोन्मत्त असती कुंजरी । वारु नाना वर्णांचे ॥ २०५ ॥ 
उभा राहोनि राजा देखा । समस्त दाखवी सैन्यका । 
संतोषोनि अति हर्षका । आपुलें ऐश्र्वर्य दावीतसे ॥ २०६ ॥ 
श्रीगुरु निरोपिती यवनासी । आरोहण करी वारुवेसी । 
दूरी जावें नगरासी । निरोप आमुचा नको मोडूं ॥ २०७ ॥ 
श्रीगुरुवचन ऐकोन । समस्त शिष्यांतें आरोहण । 
 देता झाला तो यवन । आपण वाजीं आरुढला ॥ २०८ ॥ 
आनंद बहु यवनाचे मनीं । हर्षनिर्भर न माये गगनीं । 
श्रीगुरुभेटी झाली म्हणोनि । अत्योल्हास करीतसे ॥ २०९ ॥ 
श्रीगुरु बोलती यवनासी । म्हणती जाहलों अतिसंतोषी । 
तुवां भक्ति केलियासी । संतोषलों आपण आजि ॥ २१० ॥ 
आम्ही संन्यासी तापसी । नित्य करावें अनुष्ठानासी । 
तुम्हांसमागमें मार्गासी । न घडे वेळ संधीसमयो ॥ २११ ॥ 
यासी उपाय सांगेन । अंगीकारीं तूं ज्ञानें । 
पुढें जाऊं आम्ही गहन । स्थिर यावें तुम्ही मागें ॥ २१२ ॥ 
पापविनाशी तीर्थासी । भेटी होईल तुम्हांसी । 
 ऐसें म्हणोनि रायासी । अदृश्य झाले श्रीगुरुमूर्ति ॥ २१३ ॥ 
समस्त शिष्यांसमवेत । श्रीगुरु गौप्य झाले त्वरित । 
मनोवेगें मार्ग क्रमीत । गेले विदुरानगरासी ॥ २१४ ॥ 
पापविनाशी तीर्थासी । श्रीगुरु पातले त्वरितेंसी । 
राहिले तेथें अनुष्ठानासी । समस्त येती भेटीतें ॥ २१५ ॥ 
साखरे सायंदेवाचा सुत । आला भेटीस नागनाथ । 
नानापरी पूजा करीत । समाराधना आरंभिली ॥ २१६ ॥ 
नेऊनियां आपुले घरा । पूजा केली षोडशोपचारा । 
आरती करी एक सहस्त्र । समाराधना केली बहुत ॥ २१७ ॥ 
इतुकें होतां झाली निशी । श्रीगुरु म्हणती नागनाथासी । 
सांगोनि म्लेंच्छासी । पापविनाशीं भेटों म्हणोनि ॥ २१८ ॥ 
जावें आम्हीं तया स्थानासी । येथें राहतां परियेसीं । 
उपद्रव होईल ब्राह्मणांसी । विप्रगृहा म्लेंच्छ येतां ॥ २१९ ॥ 
ऐसें सांगोनि आपण । गेले पापविनाशीं जाण । 
 बैसोनियां शुभासन । अनुष्ठान करीत होते ॥ २२० ॥ 
इतुकिया अवसरीं । राजा इकडे काय करी । 
श्रीगुरु न दिसती दळभारीं । म्हणोनि चिंता करीतसे ॥ २२१ ॥ 
म्हणे कटकटा काय झालें । श्रीगुरुनाथें मज उपेक्षिलें । 
काय माझी चुकी देखिली । म्हणोनि गेले निघोनियां ॥ २२२ ॥ 
मागुती मनीं विचारी । पुढें जातों म्हणोनि येरी । 
पापविनाशतीर्थातीरी । भेटीं देवो म्हणती मज ॥ २२३ ॥ 
न कळे महिमा श्रीगुरुचा । कवण जाणती अंत त्याचा । 
दैव बरवें होतें आमुचें । चरणदर्शन झालें आजि ॥ २२४ ॥ 
राजस्फोटक होता मज । आलों होतों याचि काज । 
कृपानिधि श्रीगुरुराज । भेटी झाली पुण्य माझें ॥ २२५ ॥ 
पुढें गेले हें निश्र्चित । म्हणोनि निघाला त्वरित । 
दिव्य वारुवरी आरुढत । निघाला शीघ्र परियेसा ॥ २२६ ॥ 
चतुश्र्चत्वारि क्रोश देखा । राजा पातला दिवसें एका । 
पापविनाशीं तीर्था निका । अवलोकीतसे श्रीगुरुसी ॥ २२७ ॥ 
विस्मय करी अति मानसीं । येऊनि लागला चरणासी । 
विनवीतसे भक्तीसीं । गृहाप्रति यावें म्हणतसे ॥ २२८ ॥ 
नगर सर्व श्रृंगारिलें । प्रवाळ-मोतींतोरण केलें । 
गुडिया मखर बांधविलें । समारंभ करी नगरांत ॥ २२९ ॥ 
बैसवोनियां पालखींत । आपण चरणचालीं चालत । 
नवरत्नें असे ओंवाळीत । नगर लोक आरत्या आणिती ॥ २३० ॥ 
ऐशा समारंभे राजा देखा । घेऊनि गेला श्रीगुरुनायका । 
विस्मय करिती सकळिक । महदाश्र्चर्य म्हणताति ॥ २३१ ॥ 
लोक म्हणती म्लेंच्छयाति । पहा हो विप्रपूजा करिती । 
राजा अनाचारी म्हणती । जातिधर्म सांडिला आजि ॥ २३२ ॥ 
 ज्याचें पाहूं नये मुख । त्याची सेवा करितो हरिखें । 
राजा नष्ट म्हणोनि सकळिक । म्लेंच्छयाति बोलती ॥ २३३ ॥ 
विप्रकुळ समस्त देखा । संतोष करिती अतिहरुषा । 
 राजा झाला विप्रसवेक । आतां बरवें राज्यासी ॥ २३४ ॥ 
ऐसा राजा असतां बरवें । ज्ञानवंत असे स्वभावें । 
ब्रह्मद्वेषी नव्हे पहा वो । पुण्यश्र्लोक म्हणती तयासी ॥ २३५ ॥ 
नगरलोक पहावया येती । नमन करिती अतिप्रीतीं । 
राजे चरण चालती । लोक म्हणती आश्र्चर्य ॥ २३६ ॥ 
एक म्हणती हा होय देव । म्हणोनि भजतो म्लेंच्छराव । 
या कलियुगीं अभिनव । देखिलें म्हणती सकळिक ॥ २३७ ॥ 
सवें वाजंत्र्यांचे गजर । बंदीजन वाखाणिती अपार । 
राजा आपण हर्षनिर्भर । घेऊनि जातो श्रीगुरुसी ॥ २३८ ॥ 
नानापरी दिव्यवस्त्रें । द्रव्य ओंवाळी अमितें । 
 टाकीतसे राजा तेथें । भिक्षुक तुष्तले बहुत देखा ॥ २३९ ॥ 
ऐशा समारंभें देखा । घेऊनि गेला राजा ऐका । 
महाद्वारा पातला सुखा । पायघडी आंथुरती ॥ २४० ॥ 
नानापरेंचीं दिव्यांबरे । मार्गी आंथुरिती पवित्र । 
वाजती भेरी वाजंतरे । राजगृहा पातले ॥ २४१ ॥ 
महासिंहासनस्थानीं । श्रृंगार केला अतिगहनीं । 
जगद्गुरुतें नेऊनि । सिंहासनीं बैसविलें ॥ २४२ ॥ 
समस्त लोक बाहेर ठेवोन । श्रीगुरु गेले एकले आपण । 
सवें शिष्य चवघेजण । जवळी होते परियेसा ॥ २४३ ॥ 
अंतःपुरींचे कुलस्त्रियांसी । पुत्रपौत्र सहोदरांसी । 
भेटविले राजें परियेसीं । साष्टांगीं नमस्कारिती ॥ २४४ ॥ 
राजा विनवी स्वामियासी । पौष्ये देखिलें चरणांसी । 
न्याहाळावें कृपादृष्टीसीं । म्हणोनि चरणा लागला ॥ २४५ ॥ 
संतोषले श्रीगुरुमूर्ति । त्यासी आशीर्वाद देती । 
राजयातें बोलाविती । पुसताति गृहवार्ता ॥ २४६ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती रायासी । संतुष्ट झालास कीं मानसीं । 
अजूनि व्हावें की भाविसी । विस्तारोनि सांग म्हणती ॥ २४७ ॥ 
राजा विनवी स्वामियासी । अंतर पडलें श्रीचरणांसी । 
राज्य केलें बहुवसीं । आतां द्यावी चरणसेवा ॥ २४८ ॥ 
ऐसें ऐकोनि श्रीगुरु म्हणती । आमुची भेटी श्रीपर्वती । 
तुझे पुत्र राज्य करिती । तुवां यावें भेटीसी ॥ २४९ ॥ 
ऐसा निरोप देऊनि । श्रीगुरु निघाले तेथोनि । 
 राजा विनवी चरण धरोनि । ज्ञान मजला असावे ॥ २५० ॥ 
कृपासिंधु श्रीगुरुनाथ । ज्ञान होईल ऐसें म्हणत । 
आपण निघाले त्वरित । गेले गौतमी-यात्रेसी ॥ २५१ ॥ 
स्नान करोनि गौतमीसी । आले गाणगापुरासी । 
आनंद झाला समस्तांसी । श्रीगुरुचरणदर्शनें ॥ २५२ ॥ 
संतोषी जाहले समस्त लोक । पाहों येती कौतुक । 
वंदिताति सकळिक । आरति करिती मनोभावें ॥ २५३ ॥ 
समस्त शिष्यांते बोलाविती । श्रीगुरु त्यांसी निरोपिती । 
प्रगट झाली बहु ख्याति । आतां रहावें गौप्य आम्हीं ॥ २५४ ॥ 
यात्रारुपें श्रीपर्वतासी । निघालों आतां परियेसीं । 
प्रगट बोल हाचि स्वभावेंसीं । गौप्यरुपें राहूं येथेंचि ॥ २५५ ॥ 
स्थान आमुचें गाणगापुर । येथून न वचों निर्धार । 
लौकिकमतें अवधारा । बोल करितों श्रीशैलयात्रा ॥ २५६ ॥ 
प्रगट निघों यात्रेसी । वास निरंतर गाणगाभुवनासी । 
भक्तजन तारावयासी । राहूं आम्ही निरंतर ॥ २५७ ॥ 
कठिण दिवस युगधर्म । म्लेंच्छराज्य क्रूरकर्म । 
प्रगट असतां घडे अधर्म । समस्त म्लेंच्छ येथें येती ॥ २५८ ॥ 
राजा आला म्हणोनि । ऐकिलें जाती यवनीं । 
सकळ येतील मनकामनी । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २५९ ॥ 
ऐसें म्हणोनि शिष्यांते । सांगते झाले श्रीगुरुनाथ । 
सिद्ध सांगे नामधारकाप्रत । चरित्र ऐसें श्रीगुरुचें ॥ २६० ॥ 
पुढें येतील दुर्दिन । कारण राज्य यवन । 
समस्त येतील करावया भजन । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २६१ ॥ 
लोकिकार्थ दाखवावयासी । निघाले आपण श्रीशैल्यासी । 
कथा असे अति विशेषी । सिद्ध म्हणे नामधारका ॥ २६२ ॥ 
गंगाधराचा सुत । सरस्वती असे विनवीत । 
प्रत्यक्ष असे श्रीगुरुनाथ । देखिला आम्ही दृष्टांत गाणगापुरीं ॥ २६३ ॥ 
जे भजतील भक्तजन । त्यांच्या पुरतील मनकामना । 
संदेह न धरावा अनुमान । त्वरित सिद्धि असे जाणा ॥ २६४ ॥ 
न लागतां कष्ट सायासी । अप्रयासें काम्यवशी । 
त्वरित जावें गाणगापुरासी । कल्पवृक्ष तेथें असे ॥ २६५ ॥ 
जें जें कल्पितील फळ । त्वरित पावतील सकळ । 
धनधान्यादि पुत्रफळ । शीघ्र पावतील निर्धारें ॥ २६६ ॥ 
सिद्ध म्हणे नामधारकासी । हें गुरुचरित्र दिनीं निशीं । 
मनोभावें वाचनेंसीं । सकळ कामना पुरतील ॥ २६७ ॥ 
॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ 
श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्धनामधारक संवादे 
सार्वभौमस्फोटकशमनऐश्र्वर्यावलोलोकनं 
नाम पंचाशत्तमोऽध्यायः ॥ 
 श्रीगुरुदत्तात्रेर्पणमस्तु ॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३


Custom Search

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 2/3 श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग २/३


Gurucharitra Adhyay 50 
Gurucharitra Adhyay 50 is in Marathi. In the Ninth Adhyay Guru had blessed a Rajak (Washerman) and assured him that he will give him darshan in his next birth. To fulfil the desire of the rajak who is a Mlencha king in this birth, ShriGuru blesses him and cures him. Name of this Adhyay is Sarvabhoum-Sfotak-Shaman-Aishwarya-Valokanam.
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग २/३ 
जे असती पापीजन । त्यांतें जीवित्व अथवा मरण । 
जहाले देहा न सुटे पाप आपण । भोगल्यावांचोनि परियेसा ॥ ९१ ॥ 
विचार करुनि मानसीं । बोलावोनि कोळियासी । 
सांगतसे विस्तारेसीं । ऐका श्रोते एकचित्तें ॥ ९२ ॥ 
राजा म्हणे दूतासी । माझे बोल परियेसीं । 
 नेऊनि आपुले स्त्री-पुत्रांसी । अरण्यांत टाकावीं ॥ ९३ ॥ 
मनुष्यांचा संचार । जेथे नसेल विचार । 
तेथें ठेवी वेगवक्त्र । म्हणे राजा स्त्री-सुतांसी ॥ ९४ ॥ 
येणेंपरी दूतासी । राजा सांगे विस्तारेंसीं । 
रथ दिधला संजोगेंसी । घेऊनि निघाला झडकरी ॥ ९५ ॥ 
तिचे दासदासी सकळ । दुःख करिती महा प्रबळ । 
माता पिता बंधु कुळ । समस्त प्रलाप करिताति ॥ ९६ ॥ 
दुःख करिती नगर-नारी । हा हा पापी दुराचारी । 
स्त्री-पुत्रांसी कैसा मारी । केवीं यातें राना पाठवितो ॥ ९७ ॥ 
रथावरी बैसवोनि । घेऊनि गेला महारानीं । 
जेथें नसे मनुष्य कोणी । तेथें ठेविलीं परियेसा ॥ ९८ ॥ 
दूत आला परतोन । सांगे रायासी विस्तारोन । 
महारण्य होतें वन । तेथें ठेविलीं म्हणतसे ॥ ९९ ॥ 
ऐकोनि राजा संतोषला । दुसरे स्त्रियेसी सांगता झाला । 
दोघांसी आनंद जाहला । वनीं राहिले मातासुत ॥ १०० ॥ 
मातासुत दोघेजण । पीडताति महाव्रणें । 
कष्टती अन्नोदकावीण । महारण्य वनांत ॥ १०१ ॥ 
राजपत्नी सुकुमार । तयावरी रोग थोर । 
चालूं न शके, रान घोर । महाकंटक भूमीसी ॥ १०२ ॥ 
कडिये घेवोनि बाळकासी । जातसे मंदमंद गमनेंसीं । 
आठवी आपुले कर्मासी । म्हणे आतां काय करुं ॥ १०३ ॥ 
तया वनीं मृगजाति । व्याघ्र सिंह दिसताति । 
सर्प थोर अपरिमिति । हिंडताति वनांतरीं ॥ १०४ ॥ 
म्हणे मातें व्याघ्र कां न मारी । पुरें मातें आतां संसारी । 
ऐसी पापिणी मी थोरी । वांचोनि काय कामासी ॥ १०५ ॥ 
म्हणोनि जाय पुढतीं पुढतीं । क्षणक्षणा असे पडती । 
पुत्रासहित चिंता करीती । जातसे वनांत ॥ १०६ ॥ 
उदकाविणें तृषाक्रांत । देहव्रणें असे पीडित । 
व्याघ्रसर्पांते देखत । भयचकित होतसे ॥ १०७ ॥ 
देखे वेताळ ब्रह्मराक्षस । कोल्हीं भालुवा परियेस । 
केश मोकळे आपणांस । पाय-मोकळें जातसे ॥ १०८ ॥ 
ऐसी महारण्यांत । राजस्त्री असे हिंडत । 
पुढें जातां देखिला पंथ । गुरें चरती रानांत ॥ १०९ ॥ 
तयांपाशीं जावोनि । पुसतसे करुणावचनीं । 
गोरक्षकांतें विनवोनि । मागे उदक कुमारकासी ॥ ११० ॥ 
गोरक्षक म्हणती तियेसी । जावें तुवां मंदिरासी । 
तेथें उदक बहुवसी । अन्नही तूंतें मिळेल ॥ १११ ॥ 
म्हणोनि मार्ग दाखविती । हळूंहळूं जाय म्हणती । 
राजपत्नी मार्ग क्रमिती । गेली तया ग्रामासी ॥ ११२ ॥ 
तया ग्रामीं नरनारी । दिसताति अपरांपरी । 
देखोनि झाली मनोहरी । पुसतसे स्त्रियांसी ॥ ११३ ॥ 
म्हणे येथें कवण राजा । संतोषी दिसती समस्त प्रजा । 
ऐकोनि सांगती वैश्यराजा । महाधनिक पुण्यवंत ॥ ११४ ॥ 
याचें नांव ' पद्माकर ' । पुण्यवंत असे नर । 
तूंतें रक्षील अपार । म्हणोनि सांगती तियेसी ॥ ११५ ॥ 
इतुकिया अवसरीं । तया वैश्याचिया घरीं । 
दासी होती मनोहरी । तीही आली तियेजवळी ॥ ११६ ॥ 
येवोनि पुसे ती वृतांत्त । घेवोनि गेली मंदिरांत । 
आपल्या स्वामीसी सांगत । आद्यंत विस्तारेंसी ॥ ११७ ॥ 
देखोनियां वैश्यनाथ । कृपा करी अत्यंत । 
नेली आपुल्या मंदिरांत । दिधलें एक गृह तिसी ॥ ११८ ॥ 
पुसोनियां वृत्तांत । वाणिज्य जाहला कृपावंत । 
दिल्हें अन्नवस्त्र बहुत । नित्य तिसी रक्षीतसे ॥ ११९ ॥ 
ऐसी तया वैश्याघरीं । होती रायाची अंतुरी । 
वर्धतसे पीडा भारी । व्रण न वचे परितेसा ॥ १२० ॥ 
येणेंपरी राजसती । तया वैश्या घरीं होती । 
वाढिन्नले व्रण सुतीं । प्राणांतक होतसे ॥ १२१ ॥ 
वर्ततां ऐसें एके दिवसीं । प्राण गेला कुमरकासी । 
प्रलाप करी बहुवसी । राजपत्नी परियेसा ॥ १२२ ॥ 
मूर्छा येऊनि तये क्षणी । राजपत्नी पडे धरणीं । 
आपुलें पूर्व आठवोनि । महाशोक करीतसे ॥ १२३ ॥ 
तया वाणिज्य-स्त्रिया देखा । संबोखिताति तये बाळिका । 
कवणेंपरी तिचे दुःखा । शमन नव्हे परियेसा ॥ १२४ ॥ 
नानापरी दुःख करी । आठवीतसे पूर्वापरी । 
म्हणे ताता माझ्या शौरी । कोठें गेलासी बाळका ॥ १२५ ॥ 
राजकुळीं पूर्णचंद्र । माझा तूं आनंदवर्ध । 
मातें सांडूनि जातां बोध । काय तूंतें बरवें असे ॥ १२६ ॥ 
मातापिताबंधुजना । सोडोनि आल्यें, माझ्या प्राणा । 
तुझा भरंवसा होता जाण । मज रक्षिसी म्हणोनि ॥ १२७ ॥ 
मातें अनाथ करुनि । तूं जातोसि सोडोन । 
आतां मज रक्षिल कवण । प्राण त्यजीन म्हणतसे ॥ १२८ ॥ 
येणेंपरी राजपत्नी ऐका । शोक करी महादुःखा । 
देखोनियां नगर लोक । दुःख करिती परियेसा ॥ १२९ ॥ 
समस्त दुःखाहुनी । पुत्रशोक महा वन्हि । 
मातापित्यांतें दाहोनि । भस्म करी परियेसा ॥ १३० ॥ 
येणेंपरी दुःख करितां । ऋषभ योगी आला त्वरिता । 
पूर्वजन्मींच्या उपकारार्था । पातला तेथें महाज्ञानी ॥ १३१ ॥ 
योगीशातें देखोनि । वंदिता झाला तो वाणी । 
अर्घ्यपाद्य देवोनि । पूजा केली उपचारें ॥ १३२ ॥ 
तया समयीं योगीश्र्वर । पुसे कवण दीर्घस्वर । 
शोक करीतसे अपार । कवण असे म्हणतसे ॥ १३३ ॥ 
सविस्तरें वाणी योगियातें । सांगता झाला वृत्तांत । 
योगीश्र्वर कृपावंत । आला तिये जवळिके ॥ १३४ ॥ 
म्हणे योगी तियेसी । मूढपणें दुःख करिसी । 
कवण जन्मला भूमीसी । कवण मेला सांग मज ॥ १३५ ॥ 
देह म्हणजे अदृश्य जाण । जैसा गंगेंत दिसे फेण । 
व्यक्तअव्यक्त सवेंचि होणें । जलीं बुदबुद परियेसा ॥ १३६ ॥ 
पृथ्वी तेज वायु आप । आकाश मिळोनि शरीर व्याप । 
पंच संयुक्त शरीररुप । दिसतसे परियेसा ॥ १३७ ॥ 
पांच भूतें पांचा ठायीं । मिळोनि जातां शून्य पाहीं । 
दुःख करितां अवकाश नाहीं । वाया कां वो दुःख करिसी ॥ १३८ ॥ 
रेतापासोनि उत्पत्ति भूतें । निजकर्में होय निरुतें । 
काळनाथ आकर्षत । वासनेपरी तयां जाणा ॥ १३९ ॥ 
मायेपासोनि माया उपजे । होय गुण सत्तव रज । 
तमोगुण तेथें सहज । देहलक्षण येणेंपरी ॥ १४० ॥ 
तीन गुणांपासाव । उपजती मनुष्यभाव । 
सत्त्वगुण असे देव । रजोगुणें मनुष्य जाण ॥ १४१ ॥ 
तामस तोचि राक्षस । जैसा कां गुण वसे । 
तैसा पिंड जन्म भासे । कधीं स्थिर नव्हेचि ॥ १४२ ॥ 
या संसार वर्तमानीं । उपजती नर कर्मानुगुणीं । 
जैसे आर्जव असे पूर्वगुणीं । सुखदुःख तैसे घडे ॥ १४३ ॥ 
कल्पकोटि वर्षांवरी । जिवंत असती सुर जरी । 
तेही न राहती स्थिरी । मनुष्यांचा काय पाड ॥ १४४ ॥ 
याकारणें ज्ञानीजन । उपजतां न होती संतोषमन । 
जरी मेलिया दुःख न करणें । स्थिर नव्हे देह जाणा ॥ १४५ ॥ 
गर्भ संभवे जिये वेळीं । नाश म्हणोनि जाणिजे सकळीं । 
कोणी मरती यौवनकाळीं । क्वचिद्वार्धक्यपणीं जाण ॥ १४६ ॥ 
जैसें कर्म पूर्वार्जित । तेणें परी असे घडत । 
मायामोहें पिता सुत । म्हणती देखा नरदेहीं ॥ १४७ ॥ 
जैसें लिखित ललाटेसी । ब्रह्मदेव लिही परियेसीं । 
कालकर्म-उल्लंघनासी । शक्ति नव्हे कवणा जाणा ॥ १४८ ॥ 
ऐसें अनित्य शरीरासी । कां वो माते दुःख करिसी । 
तुझें पूर्वापर कैसी । सांग मज म्हणतसे ॥ १४९ ॥ 
तुझे जन्मांतरीं जाणा । कवणाची होतीस अंगना । 
किंवा झालीस जननी कवणा । कवण सुताची सांग मज ॥ १५० ॥ 
ऐसें जाणोनियां मानसीं । वायां कां वो दुःख करिसी । 
जरी बरवें तूं इच्छिसी । शरण जाईं शंकरा ॥ १५१ ॥ 
ऐसें ऐकोनि राजपत्नी । करी योगियासी विनंति । 
आपणासी जाहली ऐसी गति । राज्यभ्रष्ट होऊनि आल्यें ॥ १५२ ॥ 
मातापिता बंधुजना । सोडोनि आल्यें मी राना । 
पुत्र होता माझा प्राण । भरवंसा मज तयाचा ॥ १५३ ॥ 
तया जाहली ऐशी गति । वांचोनि आपण काय प्रीति । 
मरण व्हावें मज निश्र्चिती । म्हणोनि चरणीं लागली ॥ १५४ ॥ 
ऐसें निर्वाण देखोनि । कृपा उपजे योगियामनीं । 
पूर्व उपकार स्मरोनि । प्रसन्न जाहला तये वेळीं ॥ १५५ ॥ 
भस्म काढूनि तये वेळीं । लाविलें प्रेताचे कपाळीं । 
घालितां त्याचे मुखकमळीं । प्राण आला परियेसा ॥ १५६ ॥ 
बाळक बैसलें उठोनि । सर्वांग झालें सुवर्णवर्णी । 
माता सुत दोघे जणी । व्रण गेले तात्काळी ॥ १५७ ॥ 
राजपत्नी पुत्रासहित । करी योगियासी दंडवत । 
ऋषभयोगी कृपावंत । आणिक भस्म प्रोक्षीतसे ॥ १५८ ॥ 
तात्काळिक दोघेजणासी । शरीर झालें सूर्यसंकाशी । 
शोभायमान दिसे ती कैसी । दिव्य देह उभय वर्ग ॥ १५९ ॥ 
प्रसन्न झाला योगेश्र्वरु । तये वेळीं दिधला वरु । 
तुम्हां नव्हे कधीं जरु । प्रायरुप चिरंजीव ॥ १६० ॥ 
तुझा सुत भद्रायुषी । कीर्तिवंत होईल परियेसीं । 
राज्य करील बहुवसी । पित्याहून अधिक जाणा ॥ १६१ ॥ 
ऐसा प्रसन्न होऊनि । योगी गेला तत्क्षणीं । 
ऐक राया एकोमनीं । सत्पुरुषाचें संनिधान ॥ १६२ ॥ 
सत्पुरुषाची सेवा करितां । तुझा स्फोटक जाईल त्वरिता । 
आतां न करीं चिंता । दृढ धरीं भाव एक ॥ १६३ ॥ 
ऐसें राजा ऐकोनि । नमन करी तये क्षणीं । 
विनवीतसे कर जोडूनि । कोठें असे सत्पुरुष ॥ १६४ ॥ 
मातें निरोपावें आतां । जाईन आपण तेथें त्वरिता । 
त्याचें चरण दर्शन होतां । होईल बरवें म्हणतसे ॥ १६५ ॥ 
ऐकोनि रायाचें वचन । सांगतसे मुनि आपण । 
 भीमातीरीं गाणगाभुवन । असे तेथें परमपुरुष ॥ १६६ ॥ 
तयापाशीं तुवां जावें । दर्शनमात्रें होईल बरवें । 
 ऐकोनि राजा एकोभावें । निघता झाला तये वेळीं ॥ १६७ ॥ 
एकोभावें राजा आपण । निघाला श्रीगुरुदर्शना । 
 प्रयाणांतरी करी प्रयाण । आला गाणगापुरासी ॥ १६८ ॥ 
ग्रामीं पुसे सकळिकांसी । ऐकों येथें एक तापसी । 
रुप धरी संन्यासी । कोठें आहे म्हणोनियां ॥ १६९ ॥ 
भयाभीत झालें सकळिक । म्हणती आतां नव्हे निकें । 
श्रीगुरुसी पुसतो ऐक । काय करील न कळे म्हणती ॥ १७० ॥ 
कोणी न बोलती तयासी । राजा कोपला बहुवसीं । 
म्हणे आलों भेटीसी । दाखवा आपणासी म्हणतसे ॥ १७१ ॥ 
मग म्हणती समस्त लोक । अनुष्ठानस्थानीं असती निक । 
अमरजासंगमीं माध्याह्निक । करोनि ग्रामीं येताति ॥ १७२ ॥ 
ऐसें ऐकोनि म्लेंच्छ देखा । समस्तां वर्जूनि आपण एका । 
बैसोनियां आंदोलिका । गेला तया स्थानासी ॥ १७३ ॥ 
दुरोनि देखतां श्रीगुरुसी । चरणीं चाले म्लेंच्छ परियेंसी । 
जवळी गेला पहावयासी । नमन करुनि उभा राहे ॥ १७४ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती तयासी । कां रे रजका कोठें अससी । 
बहुत दिवसां भेटलासी । आमचा दास होवोनियां ॥ १७५ ॥ 
ऐसें वचन ऐकोनि । म्लेंच्छ झाला महाज्ञानी । 
 पूर्वजन्म स्मरला मनीं । करी साष्टांगी नमस्कार ॥ १७६ ॥ 
पादुकांवरी लोळे आपण । सद्गदित अंतःकरण । 
अंगीं रोमांचळ उठोन । आनंदबाष्पें रुदन करी ॥ १७७ ॥ 
पूर्वजन्म आठवोन देखा । रोदन करी अति दुःखा । 
 कर जोडूनि विनवी ऐका । नानापरी स्तोत्र करी ॥ १७८ ॥ 
राजा म्हणे श्रीगुरुसी । कां उपेक्षिलें आम्हांसी । 
झालों आपण परदेशी । चरणावेगळें केलें मज ॥ १७९ ॥ 
अंधकारसागरांत । मज घातलें कां कूपांत । 
होऊनि मी मदोन्मत्त । विसरलों चरण तुझे ॥ १८० ॥
ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 2/3 
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग २/३


Custom Search