ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३

Gurucharitra Adhyay 50 
Gurucharitra Adhyay 50 is in Marathi. In the Ninth Adhyay Guru had blessed a Rajak (Washerman) and assured him that he will give him darshan in his next birth. To fulfil the desire of the rajak who is a Mlencha king in this birth, ShriGuru blesses him and cures him. Name of this Adhyay is Sarvabhoum-Sfotak-Shaman-Aishwarya-Valokanam.

श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३

संसारसागरमायाजाळ । बुडालों आपण दुर्मति केवळ ।

सेवा न करीं श्रीचरणकमळ । दिवांध आपण जाहलों ॥ १८१ ॥

होतासि तूं जवळी निधान । नोळखों आम्ही मतिहीन । 

तमांधकारीं वेष्ठोन । चरण विसरलों आपण तुझे ॥ १८२ ॥ 

तूं भक्तजनां नुपेक्षिसी । निर्धार होतो माझे मानसीं । 

अज्ञानसागरीं आम्हांसी । कां घातलें स्वामिया ॥ १८३ ॥ 

उद्धरावें आतां मज । आलों आपण याचि काज । 

होवोनि तुझे चरणरज । असेन आतां जन्म पुरे ॥ १८४ ॥ 

ऐसें नानापरी देखा । स्तुति केली रायें ऐका । 

श्रीगुरु म्हणती भक्त निका । तुझ्या वासना पुरतील ॥ १८५ ॥ 

राजा म्हणे श्रीगुरुसी । राजस्फोट आपणासी । 

 व्यथा होतसे प्रयासी । कृपादृष्टीनें पहावें ॥ १८६ ॥ 

ऐसें वचन ऐकोन । श्रीगुरु करिती हास्यवदन । 

स्फोटक नाहीं दाखवीं म्हणोन । पुसताती यवनासी ॥ १८७ ॥ 

राजा पाहे स्फोटकासी । न दिसे स्फोटक अंगासरसी । 

विस्मय करीतसे मानसीं । पुनरपि चरणीं माथा ठेवी ॥ १८८ ॥ 

राजा म्हणे स्वामियासी । तुझें प्रसन्नत्व आम्हांसी । 

राज्य पावलों मी संतोषी । अष्टैश्र्वर्य भोगिलें ॥ १८९ ॥ 

पुत्रपौत्र देखिले नयनीं । जहालों पूर्ण अंतःकरणी । 

आतां असे एक मनीं । ऐश्र्वर्य माझें अवलोकावें ॥ १९० ॥ 

भक्तवत्सल ब्रीद तुझें । वासना पुरवावी माझी । 

इंद्रियसंसार उतरोनि ओझें । लीन होईन तुझें चरणीं ॥ १९१ ॥ 

श्रीगुरु म्हणती तयासी । आम्ही तापसी संन्यासी । 

येऊं नये तुझे नगरासी । महापातकें होती तेथें ॥ १९२ ॥ 

नगरीं नित्य धेनुहत्या । यवनयाति तुम्ही सत्या । 

जीवहिंसा पापकृत्या । वर्जावें आतां निर्धारें ॥ १९३ ॥ 

सर्व अंगीकार करोनि । राजा लागे दोन्ही चरणीं । 

म्हणे मी दास पुरायनीं । पूर्वांतरीं दृष्टि देणें ॥ १९४ ॥ 

पूर्व माझा जन्म रजक । स्वामीवचनें राज्य विशेष । 

पावोनि देखिलें नाना सुख । उणें एक म्लेंच्छजाति ॥ १९५ ॥ 

दर्शन होतां तुझे चरण । संतुष्ट झाले अंतःकरण । 

पुत्रपौत्र दृष्टीनें पाहणें । मग मी राहीन तुझे सेवे ॥ १९६ ॥ 

ऐसें नानापरी देखा । राजा विनवी विशेखा । 

पायां पडे क्षणक्षणिका । अतिकाकुळती येतसे ॥ १९७ ॥ 

श्रीगुरु मनीं विचारती । पुढें होणार असे गति । 

 कलियुगीं असे दुर्जनयाति । गौप्य असतां पुढें बरवें ॥ १९८ ॥ 

सहज जावें सिंहस्थासी । महातीर्थ गौतमीसी । 

जावें आतां भरंवसीं । येथोनिया गौप्य व्हावें ॥ १९९ ॥ 

ऐसें मनीं विचारुनि । श्रीगुरु निघाले संगमाहूनि । 

राजा आपुले सुखासनीं । बैसवी प्रीतीकरुनियां ॥ २०० ॥ 

पादुका घेतल्या आपुले करीं । सांगातें येतसे चरणचारी । 

श्रीगुरु म्हणती आरोहण करी । लोक निंदा तुज करिती ॥ २०१ ॥ 

राष्ट्राधिपति तुज म्हणती । जन्म तुझा म्लेंच्छयातीं । 

ब्राह्मणसेवें तुज हांसती । जाति दूषण करितील ॥ २०२ ॥ 

राजा म्हणे स्वामी ऐक । कैंचा राजा मी रजक । 

 तुझे दृष्टीं असे निक । लोह सुवर्ण होतसे ॥ २०३ ॥ 

समस्तांसी राजा आपण सत्य । परि रजक मी गा तुझा भक्त । 

पूर्ण झाले मनोरथ । तुझें दर्शन झालें मज ॥ २०४ ॥ 

इतुकिया अवसरीं । समस्त मिळाले दळ भारी । 

मदोन्मत्त असती कुंजरी । वारु नाना वर्णांचे ॥ २०५ ॥ 

उभा राहोनि राजा देखा । समस्त दाखवी सैन्यका । 

संतोषोनि अति हर्षका । आपुलें ऐश्र्वर्य दावीतसे ॥ २०६ ॥ 

श्रीगुरु निरोपिती यवनासी । आरोहण करी वारुवेसी । 

दूरी जावें नगरासी । निरोप आमुचा नको मोडूं ॥ २०७ ॥ 

श्रीगुरुवचन ऐकोन । समस्त शिष्यांतें आरोहण । 

 देता झाला तो यवन । आपण वाजीं आरुढला ॥ २०८ ॥ 

आनंद बहु यवनाचे मनीं । हर्षनिर्भर न माये गगनीं । 

श्रीगुरुभेटी झाली म्हणोनि । अत्योल्हास करीतसे ॥ २०९ ॥ 

श्रीगुरु बोलती यवनासी । म्हणती जाहलों अतिसंतोषी । 

तुवां भक्ति केलियासी । संतोषलों आपण आजि ॥ २१० ॥ 

आम्ही संन्यासी तापसी । नित्य करावें अनुष्ठानासी । 

तुम्हांसमागमें मार्गासी । न घडे वेळ संधीसमयो ॥ २११ ॥ 

यासी उपाय सांगेन । अंगीकारीं तूं ज्ञानें । 

पुढें जाऊं आम्ही गहन । स्थिर यावें तुम्ही मागें ॥ २१२ ॥ 

पापविनाशी तीर्थासी । भेटी होईल तुम्हांसी । 

 ऐसें म्हणोनि रायासी । अदृश्य झाले श्रीगुरुमूर्ति ॥ २१३ ॥ 

समस्त शिष्यांसमवेत । श्रीगुरु गौप्य झाले त्वरित । 

मनोवेगें मार्ग क्रमीत । गेले विदुरानगरासी ॥ २१४ ॥ 

पापविनाशी तीर्थासी । श्रीगुरु पातले त्वरितेंसी । 

राहिले तेथें अनुष्ठानासी । समस्त येती भेटीतें ॥ २१५ ॥ 

साखरे सायंदेवाचा सुत । आला भेटीस नागनाथ । 

नानापरी पूजा करीत । समाराधना आरंभिली ॥ २१६ ॥ 

नेऊनियां आपुले घरा । पूजा केली षोडशोपचारा । 

आरती करी एक सहस्त्र । समाराधना केली बहुत ॥ २१७ ॥ 

इतुकें होतां झाली निशी । श्रीगुरु म्हणती नागनाथासी । 

सांगोनि म्लेंच्छासी । पापविनाशीं भेटों म्हणोनि ॥ २१८ ॥ 

जावें आम्हीं तया स्थानासी । येथें राहतां परियेसीं । 

उपद्रव होईल ब्राह्मणांसी । विप्रगृहा म्लेंच्छ येतां ॥ २१९ ॥ 

ऐसें सांगोनि आपण । गेले पापविनाशीं जाण । 

 बैसोनियां शुभासन । अनुष्ठान करीत होते ॥ २२० ॥ 

इतुकिया अवसरीं । राजा इकडे काय करी । 

श्रीगुरु न दिसती दळभारीं । म्हणोनि चिंता करीतसे ॥ २२१ ॥ 

म्हणे कटकटा काय झालें । श्रीगुरुनाथें मज उपेक्षिलें । 

काय माझी चुकी देखिली । म्हणोनि गेले निघोनियां ॥ २२२ ॥ 

मागुती मनीं विचारी । पुढें जातों म्हणोनि येरी । 

पापविनाशतीर्थातीरी । भेटीं देवो म्हणती मज ॥ २२३ ॥ 

न कळे महिमा श्रीगुरुचा । कवण जाणती अंत त्याचा । 

दैव बरवें होतें आमुचें । चरणदर्शन झालें आजि ॥ २२४ ॥ 

राजस्फोटक होता मज । आलों होतों याचि काज । 

कृपानिधि श्रीगुरुराज । भेटी झाली पुण्य माझें ॥ २२५ ॥ 

पुढें गेले हें निश्र्चित । म्हणोनि निघाला त्वरित । 

दिव्य वारुवरी आरुढत । निघाला शीघ्र परियेसा ॥ २२६ ॥ 

चतुश्र्चत्वारि क्रोश देखा । राजा पातला दिवसें एका । 

पापविनाशीं तीर्था निका । अवलोकीतसे श्रीगुरुसी ॥ २२७ ॥ 

विस्मय करी अति मानसीं । येऊनि लागला चरणासी । 

विनवीतसे भक्तीसीं । गृहाप्रति यावें म्हणतसे ॥ २२८ ॥ 

नगर सर्व श्रृंगारिलें । प्रवाळ-मोतींतोरण केलें । 

गुडिया मखर बांधविलें । समारंभ करी नगरांत ॥ २२९ ॥ 

बैसवोनियां पालखींत । आपण चरणचालीं चालत । 

नवरत्नें असे ओंवाळीत । नगर लोक आरत्या आणिती ॥ २३० ॥ 

ऐशा समारंभे राजा देखा । घेऊनि गेला श्रीगुरुनायका । 

विस्मय करिती सकळिक । महदाश्र्चर्य म्हणताति ॥ २३१ ॥ 

लोक म्हणती म्लेंच्छयाति । पहा हो विप्रपूजा करिती । 

राजा अनाचारी म्हणती । जातिधर्म सांडिला आजि ॥ २३२ ॥ 

 ज्याचें पाहूं नये मुख । त्याची सेवा करितो हरिखें । 

राजा नष्ट म्हणोनि सकळिक । म्लेंच्छयाति बोलती ॥ २३३ ॥ 

विप्रकुळ समस्त देखा । संतोष करिती अतिहरुषा । 

 राजा झाला विप्रसवेक । आतां बरवें राज्यासी ॥ २३४ ॥ 

ऐसा राजा असतां बरवें । ज्ञानवंत असे स्वभावें । 

ब्रह्मद्वेषी नव्हे पहा वो । पुण्यश्र्लोक म्हणती तयासी ॥ २३५ ॥ 

नगरलोक पहावया येती । नमन करिती अतिप्रीतीं । 

राजे चरण चालती । लोक म्हणती आश्र्चर्य ॥ २३६ ॥ 

एक म्हणती हा होय देव । म्हणोनि भजतो म्लेंच्छराव । 

या कलियुगीं अभिनव । देखिलें म्हणती सकळिक ॥ २३७ ॥ 

सवें वाजंत्र्यांचे गजर । बंदीजन वाखाणिती अपार । 

राजा आपण हर्षनिर्भर । घेऊनि जातो श्रीगुरुसी ॥ २३८ ॥ 

नानापरी दिव्यवस्त्रें । द्रव्य ओंवाळी अमितें । 

 टाकीतसे राजा तेथें । भिक्षुक तुष्तले बहुत देखा ॥ २३९ ॥ 

ऐशा समारंभें देखा । घेऊनि गेला राजा ऐका । 

महाद्वारा पातला सुखा । पायघडी आंथुरती ॥ २४० ॥ 

नानापरेंचीं दिव्यांबरे । मार्गी आंथुरिती पवित्र । 

वाजती भेरी वाजंतरे । राजगृहा पातले ॥ २४१ ॥ 

महासिंहासनस्थानीं । श्रृंगार केला अतिगहनीं । 

जगद्गुरुतें नेऊनि । सिंहासनीं बैसविलें ॥ २४२ ॥ 

समस्त लोक बाहेर ठेवोन । श्रीगुरु गेले एकले आपण । 

सवें शिष्य चवघेजण । जवळी होते परियेसा ॥ २४३ ॥ 

अंतःपुरींचे कुलस्त्रियांसी । पुत्रपौत्र सहोदरांसी । 

भेटविले राजें परियेसीं । साष्टांगीं नमस्कारिती ॥ २४४ ॥ 

राजा विनवी स्वामियासी । पौष्ये देखिलें चरणांसी । 

न्याहाळावें कृपादृष्टीसीं । म्हणोनि चरणा लागला ॥ २४५ ॥ 

संतोषले श्रीगुरुमूर्ति । त्यासी आशीर्वाद देती । 

राजयातें बोलाविती । पुसताति गृहवार्ता ॥ २४६ ॥ 

श्रीगुरु म्हणती रायासी । संतुष्ट झालास कीं मानसीं । 

अजूनि व्हावें की भाविसी । विस्तारोनि सांग म्हणती ॥ २४७ ॥ 

राजा विनवी स्वामियासी । अंतर पडलें श्रीचरणांसी । 

राज्य केलें बहुवसीं । आतां द्यावी चरणसेवा ॥ २४८ ॥ 

ऐसें ऐकोनि श्रीगुरु म्हणती । आमुची भेटी श्रीपर्वती । 

तुझे पुत्र राज्य करिती । तुवां यावें भेटीसी ॥ २४९ ॥ 

ऐसा निरोप देऊनि । श्रीगुरु निघाले तेथोनि । 

 राजा विनवी चरण धरोनि । ज्ञान मजला असावे ॥ २५० ॥ 

कृपासिंधु श्रीगुरुनाथ । ज्ञान होईल ऐसें म्हणत । 

आपण निघाले त्वरित । गेले गौतमी-यात्रेसी ॥ २५१ ॥ 

स्नान करोनि गौतमीसी । आले गाणगापुरासी । 

आनंद झाला समस्तांसी । श्रीगुरुचरणदर्शनें ॥ २५२ ॥ 

संतोषी जाहले समस्त लोक । पाहों येती कौतुक । 

वंदिताति सकळिक । आरति करिती मनोभावें ॥ २५३ ॥ 

समस्त शिष्यांते बोलाविती । श्रीगुरु त्यांसी निरोपिती । 

प्रगट झाली बहु ख्याति । आतां रहावें गौप्य आम्हीं ॥ २५४ ॥ 

यात्रारुपें श्रीपर्वतासी । निघालों आतां परियेसीं । 

प्रगट बोल हाचि स्वभावेंसीं । गौप्यरुपें राहूं येथेंचि ॥ २५५ ॥ 

स्थान आमुचें गाणगापुर । येथून न वचों निर्धार । 

लौकिकमतें अवधारा । बोल करितों श्रीशैलयात्रा ॥ २५६ ॥ 

प्रगट निघों यात्रेसी । वास निरंतर गाणगाभुवनासी । 

भक्तजन तारावयासी । राहूं आम्ही निरंतर ॥ २५७ ॥ 

कठिण दिवस युगधर्म । म्लेंच्छराज्य क्रूरकर्म । 

प्रगट असतां घडे अधर्म । समस्त म्लेंच्छ येथें येती ॥ २५८ ॥ 

राजा आला म्हणोनि । ऐकिलें जाती यवनीं । 

सकळ येतील मनकामनी । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २५९ ॥ 

ऐसें म्हणोनि शिष्यांते । सांगते झाले श्रीगुरुनाथ । 

सिद्ध सांगे नामधारकाप्रत । चरित्र ऐसें श्रीगुरुचें ॥ २६० ॥ 

पुढें येतील दुर्दिन । कारण राज्य यवन । 

समस्त येतील करावया भजन । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २६१ ॥ 

लोकिकार्थ दाखवावयासी । निघाले आपण श्रीशैल्यासी । 

कथा असे अति विशेषी । सिद्ध म्हणे नामधारका ॥ २६२ ॥ 

गंगाधराचा सुत । सरस्वती असे विनवीत । 

प्रत्यक्ष असे श्रीगुरुनाथ । देखिला आम्ही दृष्टांत गाणगापुरीं ॥ २६३ ॥ 

जे भजतील भक्तजन । त्यांच्या पुरतील मनकामना । 

संदेह न धरावा अनुमान । त्वरित सिद्धि असे जाणा ॥ २६४ ॥ 

न लागतां कष्ट सायासी । अप्रयासें काम्यवशी । 

त्वरित जावें गाणगापुरासी । कल्पवृक्ष तेथें असे ॥ २६५ ॥ 

जें जें कल्पितील फळ । त्वरित पावतील सकळ । 

धनधान्यादि पुत्रफळ । शीघ्र पावतील निर्धारें ॥ २६६ ॥ 

सिद्ध म्हणे नामधारकासी । हें गुरुचरित्र दिनीं निशीं । 

मनोभावें वाचनेंसीं । सकळ कामना पुरतील ॥ २६७ ॥ 

॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ 

श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्धनामधारक संवादे 

सार्वभौमस्फोटकशमनऐश्र्वर्यावलोलोकनं 

नाम पंचाशत्तमोऽध्यायः ॥ 

 श्रीगुरुदत्तात्रेर्पणमस्तु ॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 

श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३

Custom Search