Gurucharitra Adhyay 44 गुरुचरित्र अध्याय ४४

Gurucharitra Adhyay 44 

Gurucharitra Adhyay 44 is in Marathi. In this Adhyay A Brahmin named as Nandi was having a skin disease. He went to Tuljamata temple performed many acts of devotion. Goddess asked to go to Chandala-Parmeshwari. There also Nandi perform rigorous devotional acts and asked Goddess to cure him. Goddess Chandala-Parmeshwari told him to go to ShriGuru who was at Ganagapur. Nandi not knowing Mahima of ShriGuru was very angry that Goddess sent him to a man. However he went to ShriGuru who blessed him and cured him. Name of this Adhyay is DiwjaKushta-Pariharo. 

गुरुचरित्र अध्याय ४४ 

श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥ श्रीगुरुभ्यो नमः ॥ 

नामधारक म्हणे सिद्धामुनि । श्रीगुरुचरित्र तुम्हीं देखिलें नयनीं । 

तुमचें भाग्य काय वानूं वदनीं । परब्रह्म देखिलें असे ॥ १ ॥ 

तुमचेनि प्रसादेंसीं । अमृतपान झालें आम्हांसी । 

आतां कष्ट आम्हां कायसी । सकळभीष्ट लाधलों ॥ २ ॥ 

तुम्ही भेटलेति मज तारक । दैन्य गेलें सकळ दुःख । 

सर्वाभीष्ट लाधलों सुख । गुरुचरित्र ऐकतां ॥ ३ ॥ 

मागें कथानक सांगितलें । श्रीगुरु संगमीं राहिले । 

पुढे काय अपूर्व वर्तलें । निरोपावें दातारा ॥ ४ ॥ 

सिद्ध सांगे नामधारकासी । ऐक वत्सा विस्तारेंसी । 

विचित्र झालें येरे दिवसीं । एक चित्तें परियेसा ॥ ५ ॥ 

' नंदी ' नाम एक ब्राह्मण । सर्वांगीं कुष्ट श्र्वेतवर्ण । 

तुळजापुरा जाऊन । वर्षें तीन आराधिलें ॥ ६ ॥ 

तीन संवत्सर उपवास । द्विज कष्टला बहुवस । 

 निरोप झाला सायासें । चंदलापरमेश्र्वरी जवळी जाणें ॥ ७ ॥ 

जगदंबेचा निरोप घेऊनि । आला चंदलापरमेश्र्वरीस्थानीं । 

मास सात पुरश्र्चरणीं । पुनरपि केले उपवास ॥ ८ ॥ 

नानापरी कष्टतां । स्वप्न जाहलें अवचिता । 

 तुवां जावें त्वरिता । गाणगग्रामस्थानासी ॥ ९ ॥ 

तेथें असती श्रीगुरु । त्रयमूर्तीचा अवतारु । 

वेष धरिला असे नरु । तेथें होसील उत्तमांगी ॥ १० ॥ 

ऐसे निरोप त्यासी जाहले । विप्र म्हणे भलें केले । 

मास सात कां चुकर केलें । जरी तुझे हातीं नोहेचि ॥ ११ ॥ 

जगन्माता तुळजाभवानी । तिचा निरोप घेऊनि । 

आलों तुजपाशीं ठाकोनि । तूं दैवत म्हणोनियां ॥ १२ ॥ 

दैवतपण ठाउकें जाहलें । आम्हांसी निरोप दिधलें । 

मनुष्यापाशीं जा म्हणितलें । तुझे हातीं नोहेचि कांहीं ॥ १३ ॥ 

तूं जगद्दैवत जगदंबा म्हणविसी । आम्हां मनुष्यापाशीं पाठविसी । 

नांव जाहलें दैवतपणासी । भाग्य माझें म्हणतसे ॥ १४ ॥ 

मनुष्यापाशीं जा म्हणावयासी । लाज न ये कैसी तुम्हांसी । 

ओळख जाहली दैवतपणासी । उपवासी सात महिने ॥ १५ ॥ 

पहिलेंचि जरी निरोप देत । इतुके कष्ट आम्हां न होत । 

दुराशा केली मी परदैवत । म्हणोनि; दुःख करी नानापरी ॥ १६ ॥ 

ऐसें अनेकपरीनें । दुःख करीतसे तो ब्राह्मण । 

पुन्हा मागुती पुरश्र्चरण । करीन म्हणे तो द्विज ॥ १७ ॥ 

म्हणे मज बरवें होणें । अथवा आपुला प्राण देणें । 

ऐसें बोलोनि निर्वाणें । विप्र धरणें बैसला ॥ १८ ॥ 

पुनरपि स्वप्न तयासी । तैसेंचि होय परियेसीं । 

आणिक समस्त भोपियांसी । तेणेंचिपरी स्वप्न होय ॥ १९ ॥ 

सकळ भोपे म्हणती तयासी । आजि स्वप्न झालें आम्हांसी । 

छळण न करीं गा देवीसी । निरोपासरसा जाईं वेगीं ॥ २० ॥ 

तूं तरी आतां नव जासी । आम्हां निरोप झाला ऐसी । 

बाहेर घालूं तुम्हांसी । देवळांत येऊं नेदूं ॥ २१ ॥ 

इतुकें जाहलियावरी । पारणें केलें द्विजवरीं । 

पूजा करी नानापरी । निरोप घेऊनि निघाला ॥ २२ ॥ 

गाणगाग्रामासी आला । मठीं जाऊनि पुसों लागला । 

भक्तजन सांगती त्याला । संगमीं आहेत गुरुमूर्ति ॥ २३ ॥ 

भक्त म्हणती तयासी । श्रीगुरु येतील पारणेसी । 

 काल शिवरात्री-उपवासी । आतां येतील परियेसीं ॥ २४ ॥ 

इतुकिया अवसरीं । श्रीगुरु आले साक्षात्कारी । 

ग्रामलोक द्विजातें वारी । राहें दूरी नको सन्मुख ॥ २५ ॥ 

श्रीगुरु आले मठांत । द्विज उभा होता चिंतीत । 

भक्तजन सांगती मात । विप्र एक आला असे ॥ २६ ॥ 

सर्वांगी असे श्र्वेत । स्वामीदर्शना आलों म्हणत । 

श्रीगुरु म्हणती आपण जाणत । संदेहरुपें आला असे ॥ २७ ॥ 

म्हणती बोलवा मठांत । भक्त गेले धांवत । 

तया द्विजातें पाचारीत । आला विप्र आंगणा ॥ २८ ॥ 

दुरोनि देखिलें श्रीगुरुसी । नमन करीत लोळे भूमीसी । 

श्रीगुरु म्हणती तयासी । संदेहरुपें आलासि कां ॥ २९ ॥ 

देवीपासूनि मनुष्यापाशीं । येणें झालें काय कार्येंसी । 

संदेह करोनि मानसीं । कैसा आलासी द्विजवरा ॥ ३० ॥ 

ऐसें वचन ऐकोनि । आपुले मनीचें जाणिलें म्हणोनि । 

क्षमा करीं गा स्वामी म्हणोनि । लोटांगणीं येतसे ॥ ३१ ॥

म्हणे स्वामी आपण तमांध । तुझे दर्शनें झालों सुबुद्ध । 

अज्ञानें वेष्टिलों होतों मंद । नेणें सोय परब्रह्मा ॥ ३२ ॥ 

तूं साक्षात् वस्तु म्हणोनि । नेणों आपंण तमोगुणी । 

आजि माझा सुदिन । दर्शनें झालो पुनीत ॥ ३३ ॥ 

पापकर्मी पापी आपण । पापात्मा नेणें निज खूण । 

पापें संभवलों पूर्ण । आलों शरण तुजपाशीं ॥ ३४ ॥ 

तूं भक्तजना आधार । शरणगता वज्रपंजर । 

ब्रीद वानिती सचरसचर । श्रीगुरु नृसिंहसरस्वतीचें ॥ ३५ ॥ 

आजि माझे कुकर्म गेलें । परब्रह्मचरण देखिलें । 

मनोरथ माझे पुरले । कृपासागरा यतिराया ॥ ३६ ॥ 

तूं भक्तजनाची कामधेनु । मनुष्यवेषीं आलासि अवतरोनु । 

तुझा पार जाणे कवणु । त्रैमूर्ति तूंचि होसी ॥ ३७ ॥ 

जैसी सगरांवरी गंगा । पावन करावया आली जगा । 

तैसा तूं भक्तसेवकवर्गा । तारावया अवतरलासी ॥ ३८ ॥ 

का अहिल्या झाली पाषाण । दिव्यदेही झाली लागता चरण । 

तैसे मज आजि निर्गुण । झालें स्वामी गुरुनाथा ॥ ३९ ॥ 

व्रतबंध विवाह झालियावरी । व्याधि उद्भवली आपुले शरीरीं । 

स्त्री राहिली माहेरीं । स्पर्शों नये शरीर म्हणे ॥ ४० ॥ 

आपुले असती मातापिता । सकळ म्हणती जाईं परता । 

दुःख जाहलें अपरिमिता । संसार त्यजूनि निघालों ॥ ४१ ॥ 

गेलों होतों तुळजापुरा । उपवास केले अपारा । 

मज म्हणती तूं पापभारा । नव्हे तुज बरवें आतां ॥ ४२ ॥ 

निरोप दे जा सन्नतीं । जेथें चंदलापरमेश्र्वरी वसती । 

तेथें होईल निवृत्ति । पाप जाईल म्हणोनि ॥ ४३ ॥ 

तेथेंही कष्ट केले बहुत । नव्हेचि कांहीं, देवी उबगत । 

निरोप झाला जा म्हणत । कृपामूर्ति तुजपाशीं ॥ ४४ ॥ 

ऐसें माझे दैव हीन । उबगताति देव आपण । 

मज देखोनि निर्वाण । बाहेर घाला म्हणताति ॥ ४५ ॥ 

देवता आपण उबगताति । मनुष्य कैसे मज देखती । 

निर्वाणीं आलों तुम्हांप्रती । निर्धार केला मरणाचा ॥ ४६ ॥ 

ऐसा पापीं असोनि आपण । काय करावें अंग हीन । 

तोंड न पाहती कुष्ठी म्हणोन । मरण बरवें यापरतें ॥ ४७ ॥ 

आतां असे एक विनंती । होय अथवा नव्हे निश्र्चितीं । 

शीघ्र निरोपावें यति । दैवतें चाळवितीं आशाबद्धें ॥ ४८ ॥ 

मज चाड नाहीं शरीराची । प्राण देईन सुखेंचि । 

तूं रक्षक माउली शरणागताची । निरोपावें दातारा ॥ ४९ ॥ 

ऐसें करुणावचन ऐकोन । श्रीगुरु बोलती हांसोन । 

 सोमनाथ ब्राह्मण बोलावून । निरोप देती न्याया संगमासी ॥ ५० ॥ 

बरवा संकल्प सांगोनि । स्नान करवा षट्कूळभुवनीं । 

अश्र्वत्थप्रदक्षिणा करवूनि । वस्त्रें टाका दूर त्याचीं ॥ ५१ ॥ 

नवीं वस्त्रें द्या यासीं । शीघ्र आणा पारणेसी । 

ऐसा निरोप देती त्यांसी । दोघे गेले झडकरी ॥ ५२ ॥ 

स्नान करुनि बाहेर आला । शरीरवर्ण पालटला । 

अश्र्वत्थप्रदक्षिणा करुं लागला । सु-वर्ण जाहलें सर्वांग ॥ ५३ ॥ 

वस्त्रें देती ब्राह्मणासी । जीर्ण वस्त्रें टाकिती दूरेंसी । 

जेथें टाकिती ते भूमीसी । क्षार भूमि होय त्वरित ॥ ५४ ॥ 

सांगातें घेऊनि द्विजासी । सोमनाथ आला मठासी । 

चरणीं घातलें तयासी । लोक सर्व विस्मित ॥ ५५ ॥ 

नंदीनामें केला नमस्कार । संतोषें स्तोत्र करी अपार । 

हर्षें जाहला निर्भर । लोळतसे पादुकांवरी ॥ ५६ ॥ 

श्रीगुरु म्हणती तयासी । तुझी कामना झाली परियेसीं । 

सर्वांग आहे कैसी । अवलोकोनि पाहे म्हणती ॥ ५७ ॥ 

पाहतां सर्वांग बरवें जाहलें । तावन्मात्र जंघेसी राहिलें । 

पाहतां मन त्याचें भ्यालें । म्हणे स्वामी असे थोडें ॥ ५८ ॥ 

तुझी कृपादृष्टि झाली असतां । थोडे राहिलें म्हणे केवीं आतां । 

करीतसे दंडवता । कृपा करीं गा परमात्मा ॥ ५९ ॥ 

श्रीगुरुमूर्ति निरोपिती तयासी । तूं संशय करोनि आलासी । 

मनुष्य काय करील म्हणोनि मानसीं । तेणें गुणें राहिलें थोडें ॥ ६० ॥ 

त्यासी असे एक प्रतीकार । तुवां कवित्व सांगावें अपार । 

आमुची स्तुति करावी निरंतर । बरवें होईल तुज मग ॥ ६१ ॥ 

नंदीनामा म्हणे स्वामीसी । लिखित नेणें वाचावयासी । 

 कैसें करुं मी कवित्वासी । मंदमति असे आपण ॥ ६२ ॥ 

काय जाणें कवित्वस्थिति । मज नाहीं काव्यव्युत्पत्ति । 

स्वामी ऐसा निरोप देती । म्हणोनि चरणीं लागला ॥ ६३ ॥ 

श्रीगुरु म्हणती द्विजासी । मुख उघडीं काढीं जिव्हेसी । 

विभुति शिंपिती तयासी । ज्ञान उपजले ब्राह्मणा ॥ ६४ ॥ 

चरणांवरी ठेविला माथा । उभा ठेला स्तोत्र करितां । 

म्हणे स्वामी मी नेणता । सेवेसी नव्हे अराणुक ॥ ६५ ॥ 

 मायापाशीं वेष्टोनि । बुडत होतों संसारगहनीं । 

आठवण न करीं कधीं मनीं । तुझे चरणा विसरलों ॥ ६६ ॥ 

संसार-सागर मायाजाळ । योनीं जन्मोनि चौर्‍यांशीं लक्षकुळ । 

आठवण नव्हे तुझें नाम केवळ । मंदमति जाहली मज ॥ ६७ ॥ 

स्वेदज अंडज उद्भिज्जेंसी । जन्मा आलो पशुयोनीसी । 

तव ज्ञान कैंचें आम्हांसी । स्थावर जंगम जैं होतों ॥ ६८ ॥ 

नानायोनींत मनुष्यु विशेष । शूद्रादि याती बहुवस । 

जघीं होतों त्या जन्मास । काय जाणें तुझी सोय ॥ ६९॥ 

समस्त जन्मांत एक । ब्राह्मणजन्म विशेख । 

काय करावें होऊनि मूर्ख । गुरुसोय नेणे नर ॥ ७० ॥ 

मातेचें शोणित पित्याचें रेत । संपर्क जहाला जननीगर्भांत । 

जैसें सुवर्ण मुशीं असे कढत । दिवस पांच बुदबुदाकार ॥ ७१ ॥ 

पंधरा दिवसा होय स्थिर । एक रस होऊनि निर्धार । 

तधीं मीं काय जाणें गुरु । नाहीं पंचतत्वें मज ॥ ७२ ॥ 

मासें एक पिंड होय । द्वय मासीं शिर पाय । 

 तिसरे मासीं सर्व अवयव । नवद्वारें झालीं मग ॥ ७३ ॥ 

पंचतत्वें होतीं एक । वायु-आप-पृथ्वी-तेज-ख । 

 प्राण आला तात्काळिक । तधीं स्मरण कैंचे मज ॥ ७४ ॥ 

पांचवे मांसी त्वचा रोम । सहावे मासी उच्छवास आम्हां । 

सातवे मासीं श्रोत्र जिव्हा । मेद मज्जा दृढ जाहली ॥ ७५ ॥ 

ऐसे नव मास कष्टत । होतों जननिये-गर्भांत । 

रुधिर-विष्ठा-मूत्रांत । कष्टलों भारी स्वामिया ॥ ७६ ॥ 

माता भक्षी उश्ण क्षार । तेणें तीक्ष्णें कष्टलों अपार । 

पडे लोळे अनेक प्रकार । दुःख तेव्हां सांगूं कोणा ॥ ७७ ॥ 

मना आलें भक्षण करीं । दुःख होय मज अपारी । 

 ऐसें नवमासवरी । मातागर्भी कष्टलों ॥ ७८ ॥ 

तधीं कैंचे तुझे स्मरण । वेष्टिलो होतों मायावरणें । 

स्मरलों नाहीं तुझे चरण । मग योनिमुखीं जन्मलों ॥ ७९ ॥ 

उपजतांचि अपणासी । आयुष्य लिहिलें लल्लातेसी । 

अर्ध गेलें वृथा निशीं । रात्री निद्रा मानवा ॥ ८० ॥ 

उरलें आयुष्यांत देखा । तीन भाग केले विशेखा । 

बाल यौवन वृद्धाप्य ऐका । निर्माण झाले तये वेळीं ॥ ८१ ॥ 

बाळपणीं आपणासी । कष्ट झाले असमसाहसी । 

मज घालिती पाळणेसी । मळमूत्रांत लोळतसें ॥ ८२ ॥ 

बाळपणींचे दुःख आठवितां । शोक होय मज अपरिमिता । 

काय सांगूं गुरुनाथा । नाना आपदा भोगिल्या ॥ ८३ ॥ 

शयनस्थानीं मलमूत्रांत । निरंतर असें लोळत । 

आपली विष्टा आपण खात । अज्ञानतिमिरें वेष्टिलों ॥ ८४ ॥ 

 एकादे समयीं आपणासी । पोटशूळ उठे बहुवसीं । 

रोदन करितां परियेसीं । स्तनपान मला करविती ॥ ८५ ॥ 

क्षुधाक्रांत होय बहुत । मज म्हणती पोट दुखत । 

अंगुली घालूनि मुखांत । वोखद मज पाजविती ॥ ८६ ॥ 

ऐसें क्षुधेनें पीडिता बहुत । मज घालिती पाळण्यांत । 

हालविती पर्यंदे गात । क्षुधाक्रांत रुदन करीं ॥ ८७ ॥ 

म्हणती रुदन करितो बाळ । मुखीं शिंपिती कांजीतेल । 

रक्षा बांधती मंत्रे केवळ । नेणे माता भूक माझी ॥ ८८ ॥ 

पाळण्यांत घालिती कौतुकें । प्रावरणांत असतां वृश्र्चिके । 

मारीतसे पाठीं डंक । प्रलाप मी करीतसे ॥ ८९ ॥ 

आणिक पाळणा हालविती । राहें राहें उगा म्हणती । 

स्तनपान मागुती करविती । वृश्र्चिकविष नेणतां ॥ ९० ॥ 

तेणें दुःखें स्तनपान न करीं । मागुती घालिती पाळण्याभीतरीं । 

वृश्र्चिक मज डंक मारी । प्राणांतिक मज होय ॥ ९१ ॥ 

माता खाय अंबट तिखट । स्तनपानें मज अपार वोखट । 

अति मधुर क्षीर अंबट । तेणें खोकतसे सर्वकाळी ॥ ९२ ॥ 

नाना औषधें मज देती । तेणें माझे डोळे दुखती ।

कुंकुम लवणक्षार भरिती । डोळे आले म्हणोनियां ॥ ९३ ॥ 

ऐेसे कष्ट धुरंधर । बाळपणीं जाहले अपार । 

 वाढलों कष्ट भोगीत फार । वर्षे बारा लोटलीं ॥ ९४ ॥ 

तधीं तुझे चरणस्मरणा । मज कैंचें गा देवराणा । 

कष्टलों मी याचिगुणा । पूर्वजन्म नाठवेचि ॥ ९५ ॥ 

दोन भाग उरले आपणासी । मदनें व्यापिलें शरीरासी । 

जैसा पतंग दीपासी । भ्रमिजेत उन्मत्त ॥ ९६ ॥ 

नेणें मी गुरु माता पिता । समस्तांते करी निंदा वार्ता । 

परस्त्रीवरी करीं चिंता । कुळाकुळ न विचारीं ॥ ९७ ॥ 

 ब्राह्मणातें निंदा करी । वृद्धाच्या चेष्टा करी अपारी । 

मदें व्यापलें असे भारी । नाठवती तुझे चरण ॥ ९८ ॥ 

मांसाचे कवळाकारणें । मत्स्य जाय जेवीं प्राणें । 

तैसा आपण मदनबाणें । वश्य जाहलों इंद्रियांसी ॥ ९९ ॥ 

नानावर्ण स्त्रियां भोगिलें । परद्रव्य अपहारिलें । 

 सिद्धमहंतांतें निंदिलें । दृष्टीं न दिसे माझे कांहीं ॥ १०० ॥ 

ऐसा मदनें व्यापूनि । मागें पुढें न पाहें नयनीं । 

पतंग जाय धांवोनि । दीपावरी पडे जैसा ॥ १०१ ॥ 

ऐसा वेष्टोनि मदनबाणीं । न ऐके सुबुद्धि कधीं श्रवणीं । 

सोय न धरीं तुझे चरणीं । यौवनपण गेलें ऐसें ॥ १०२ ॥ 

मग वृद्धाप्य आले शरीरासी । उबग होय स्त्रिपुत्रांसी । 

श्र्वासोच्छवास कफेसीं । सदा खोकला होय मज ॥ १०३ ॥ 

अवयव सर्वही गलित होती । केश पांढरे होती त्वरिती । 

दंतहीन, श्रवणें न ऐकिजेति । दृष्टीं न दिसे, नासिक गळतेम ॥ १०४ ॥ 

ऐसा नाना रोगें कष्टतां । तुमची सेवा कधी घडणें आतां । 

स्वामी तारका श्रीगुरुनाथा । संसारसागरा कडे करी ॥ १०५ ॥ 

ऐसा मंदमति आपण । न ओळखेचि तुझे चरण । 

तूंचि केवळ नारायण । अवतार तूं श्रीगुरुमूर्ति ॥ १०६ ॥ 

तूंचि विश्र्वाचा तारक । धरोनियां नरवेष । 

त्रयमूर्ति तूंचि ऐक । परब्रह्म श्रीगुरुनाथा ॥ १०७ ॥ 

दिवांध नेणति तुज लोक । तूंचि विश्र्वाचा पाळक । 

मी किंकर तुझा सेवक । संसार-धुरंधरीं तारीं मज ॥ १०८ ॥ 

ऐसें नानापरी स्तोत्र । करीतसे नंदीनामा पवित्र । 

जन पाहताति विचित्र । त्यांसी म्हणे नंदीनामा ॥ १०९ ॥ 

ऐका हो जन समस्त । श्रीगुरु जाणा परब्रह्मवस्तु । 

आपण पाप केलें बहुत । दर्शनमात्रें सर्व गेलें ॥ ११० ॥ 

जैसे तृणाचे बणवीसी । अग्नि लागतां क्षणें कैसी । 

गुरुकृपा होय ज्यासी । पाप जळे तयापरी ॥ १११ ॥ 

' चरणं पवित्रं विततं पुराणं ' । ऐसें बोले वेद आपण । 

सेवा सेवा हो गुरुचरण । गुरुवेगळा देव नाहीं ॥ ११२ ॥ 

ब्रह्मदेवें आपण देखा । दुष्टाक्षरें लिहिलीं कपाळिका । 

तैसेही होय निका । श्रीगुरुचरणीं लागतां ॥ ११३ ॥ 

जवळी असतां निधान । कां नोळखा हो तुम्ही जन । 

नृसिंहसरस्वती कामधेनु । भजा भजा हो सकळिक ॥ ११४ ॥ 

इहसौख्य ज्ञान ऐका । अंती पावे वैकुंठलोका । 

 संदेह नाहीं होईल सुखा । सत्य जाणा हो बोल माझा ॥ ११५ ॥ 

नंदिनामा स्तोत्र करितां । श्रीगुरु संतोषी अत्यंता । 

भक्तांसी ऐसा निरोप देत । ' कवीश्र्वर ' म्हणा यासी ॥ ११६ ॥ 

कवि ' बसवरस ' नाम तयासी । निर्धार केला आम्हीं भरंवसीं । 

ऐसें कृपेनें बोलती त्यासी । ऐकोनि चरणीं लागला ॥ ११७ ॥ 

जें कां शेष होतें जंघेवरी । तें तात्काळ गेलें दूरी । 

नंदिनामा आनंद करी । राहिला सेवा करीत देखा ॥ ११८ ॥ 

 सिद्ध म्हणे नामधारकासी । श्रीगुरुचरित्र ऐसें परियेसीं । 

कथा करीत कवि बसवरसी । श्रीगुरुसेवेसी राहिला ॥ ११९ ॥ 

नामधारक म्हणे सिद्धमुनि । दुसरा कवि ' नरहरि ' म्हणोनि । 

तो केवीं झाला शिष्य सुगुणी । कवेश्र्वर भक्त जाहला ॥ १२० ॥ 

तें विस्तारोनि आम्हांसी । सांगा स्वामी कृपेंसी । 

वांछा असे मानसीं । गुरुचरित्र ऐकावें ॥ १२१ ॥ 

म्हणे सरस्वती-गंगाधर । पुढील कथेचा विस्तार । 

ऐकतां होय मनोहर । नामस्मरण कामधेनु ॥ १२२ ॥ 

॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ 

श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्ध-नामधारकसंवादे 

द्विजकुष्ठपरिहारो नाम चतु्श्र्चत्वारिंशोऽध्यायः ॥ 

 श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु ॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥

Gurucharitra Adhyay 44 

गुरुचरित्र अध्याय ४४

Custom Search