Wednesday, December 18, 2013

Gurucharitra Adhyay 44 गुरुचरित्र अध्याय ४४


Gurucharitra Adhyay 44 
Gurucharitra Adhyay 44 is in Marathi. In this Adhyay A Brahmin named as Nandi was having a skin disease. He went to Tuljamata temple performed many acts of devotion. Goddess asked to go to Chandala-Parmeshwari. There also Nandi perform rigorous devotional acts and asked Goddess to cure him. Goddess Chandala-Parmeshwari told him to go to ShriGuru who was at Ganagapur. Nandi not knowing Mahima of ShriGuru was very angry that Goddess sent him to a man. However he went to ShriGuru who blessed him and cured him. Name of this Adhyay is DiwjaKushta-Pariharo. 
गुरुचरित्र अध्याय ४४ 
श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥ श्रीगुरुभ्यो नमः ॥ 
नामधारक म्हणे सिद्धामुनि । श्रीगुरुचरित्र तुम्हीं देखिलें नयनीं । 
तुमचें भाग्य काय वानूं वदनीं । परब्रह्म देखिलें असे ॥ १ ॥ 
तुमचेनि प्रसादेंसीं । अमृतपान झालें आम्हांसी । 
आतां कष्ट आम्हां कायसी । सकळभीष्ट लाधलों ॥ २ ॥ 
तुम्ही भेटलेति मज तारक । दैन्य गेलें सकळ दुःख । 
सर्वाभीष्ट लाधलों सुख । गुरुचरित्र ऐकतां ॥ ३ ॥ 
मागें कथानक सांगितलें । श्रीगुरु संगमीं राहिले । 
पुढे काय अपूर्व वर्तलें । निरोपावें दातारा ॥ ४ ॥ 
सिद्ध सांगे नामधारकासी । ऐक वत्सा विस्तारेंसी । 
विचित्र झालें येरे दिवसीं । एक चित्तें परियेसा ॥ ५ ॥ 
' नंदी ' नाम एक ब्राह्मण । सर्वांगीं कुष्ट श्र्वेतवर्ण । 
तुळजापुरा जाऊन । वर्षें तीन आराधिलें ॥ ६ ॥ 
तीन संवत्सर उपवास । द्विज कष्टला बहुवस । 
 निरोप झाला सायासें । चंदलापरमेश्र्वरी जवळी जाणें ॥ ७ ॥ 
जगदंबेचा निरोप घेऊनि । आला चंदलापरमेश्र्वरीस्थानीं । 
मास सात पुरश्र्चरणीं । पुनरपि केले उपवास ॥ ८ ॥ 
नानापरी कष्टतां । स्वप्न जाहलें अवचिता । 
 तुवां जावें त्वरिता । गाणगग्रामस्थानासी ॥ ९ ॥ 
तेथें असती श्रीगुरु । त्रयमूर्तीचा अवतारु । 
वेष धरिला असे नरु । तेथें होसील उत्तमांगी ॥ १० ॥ 
ऐसे निरोप त्यासी जाहले । विप्र म्हणे भलें केले । 
मास सात कां चुकर केलें । जरी तुझे हातीं नोहेचि ॥ ११ ॥ 
जगन्माता तुळजाभवानी । तिचा निरोप घेऊनि । 
आलों तुजपाशीं ठाकोनि । तूं दैवत म्हणोनियां ॥ १२ ॥ 
दैवतपण ठाउकें जाहलें । आम्हांसी निरोप दिधलें । 
मनुष्यापाशीं जा म्हणितलें । तुझे हातीं नोहेचि कांहीं ॥ १३ ॥ 
तूं जगद्दैवत जगदंबा म्हणविसी । आम्हां मनुष्यापाशीं पाठविसी । 
नांव जाहलें दैवतपणासी । भाग्य माझें म्हणतसे ॥ १४ ॥ 
मनुष्यापाशीं जा म्हणावयासी । लाज न ये कैसी तुम्हांसी । 
ओळख जाहली दैवतपणासी । उपवासी सात महिने ॥ १५ ॥ 
पहिलेंचि जरी निरोप देत । इतुके कष्ट आम्हां न होत । 
दुराशा केली मी परदैवत । म्हणोनि; दुःख करी नानापरी ॥ १६ ॥ 
ऐसें अनेकपरीनें । दुःख करीतसे तो ब्राह्मण । 
पुन्हा मागुती पुरश्र्चरण । करीन म्हणे तो द्विज ॥ १७ ॥ 
म्हणे मज बरवें होणें । अथवा आपुला प्राण देणें । 
ऐसें बोलोनि निर्वाणें । विप्र धरणें बैसला ॥ १८ ॥ 
पुनरपि स्वप्न तयासी । तैसेंचि होय परियेसीं । 
आणिक समस्त भोपियांसी । तेणेंचिपरी स्वप्न होय ॥ १९ ॥ 
सकळ भोपे म्हणती तयासी । आजि स्वप्न झालें आम्हांसी । 
छळण न करीं गा देवीसी । निरोपासरसा जाईं वेगीं ॥ २० ॥ 
तूं तरी आतां नव जासी । आम्हां निरोप झाला ऐसी । 
बाहेर घालूं तुम्हांसी । देवळांत येऊं नेदूं ॥ २१ ॥ 
इतुकें जाहलियावरी । पारणें केलें द्विजवरीं । 
पूजा करी नानापरी । निरोप घेऊनि निघाला ॥ २२ ॥ 
गाणगाग्रामासी आला । मठीं जाऊनि पुसों लागला । 
भक्तजन सांगती त्याला । संगमीं आहेत गुरुमूर्ति ॥ २३ ॥ 
भक्त म्हणती तयासी । श्रीगुरु येतील पारणेसी । 
 काल शिवरात्री-उपवासी । आतां येतील परियेसीं ॥ २४ ॥ 
इतुकिया अवसरीं । श्रीगुरु आले साक्षात्कारी । 
ग्रामलोक द्विजातें वारी । राहें दूरी नको सन्मुख ॥ २५ ॥ 
श्रीगुरु आले मठांत । द्विज उभा होता चिंतीत । 
भक्तजन सांगती मात । विप्र एक आला असे ॥ २६ ॥ 
सर्वांगी असे श्र्वेत । स्वामीदर्शना आलों म्हणत । 
श्रीगुरु म्हणती आपण जाणत । संदेहरुपें आला असे ॥ २७ ॥ 
म्हणती बोलवा मठांत । भक्त गेले धांवत । 
तया द्विजातें पाचारीत । आला विप्र आंगणा ॥ २८ ॥ 
दुरोनि देखिलें श्रीगुरुसी । नमन करीत लोळे भूमीसी । 
श्रीगुरु म्हणती तयासी । संदेहरुपें आलासि कां ॥ २९ ॥ 
देवीपासूनि मनुष्यापाशीं । येणें झालें काय कार्येंसी । 
संदेह करोनि मानसीं । कैसा आलासी द्विजवरा ॥ ३० ॥ 
ऐसें वचन ऐकोनि । आपुले मनीचें जाणिलें म्हणोनि । 
क्षमा करीं गा स्वामी म्हणोनि । लोटांगणीं येतसे ॥ ३१ ॥
म्हणे स्वामी आपण तमांध । तुझे दर्शनें झालों सुबुद्ध । 
अज्ञानें वेष्टिलों होतों मंद । नेणें सोय परब्रह्मा ॥ ३२ ॥ 
तूं साक्षात् वस्तु म्हणोनि । नेणों आपंण तमोगुणी । 
आजि माझा सुदिन । दर्शनें झालो पुनीत ॥ ३३ ॥ 
पापकर्मी पापी आपण । पापात्मा नेणें निज खूण । 
पापें संभवलों पूर्ण । आलों शरण तुजपाशीं ॥ ३४ ॥ 
तूं भक्तजना आधार । शरणगता वज्रपंजर । 
ब्रीद वानिती सचरसचर । श्रीगुरु नृसिंहसरस्वतीचें ॥ ३५ ॥ 
आजि माझे कुकर्म गेलें । परब्रह्मचरण देखिलें । 
मनोरथ माझे पुरले । कृपासागरा यतिराया ॥ ३६ ॥ 
तूं भक्तजनाची कामधेनु । मनुष्यवेषीं आलासि अवतरोनु । 
तुझा पार जाणे कवणु । त्रैमूर्ति तूंचि होसी ॥ ३७ ॥ 
जैसी सगरांवरी गंगा । पावन करावया आली जगा । 
तैसा तूं भक्तसेवकवर्गा । तारावया अवतरलासी ॥ ३८ ॥ 
का अहिल्या झाली पाषाण । दिव्यदेही झाली लागता चरण । 
तैसे मज आजि निर्गुण । झालें स्वामी गुरुनाथा ॥ ३९ ॥ 
व्रतबंध विवाह झालियावरी । व्याधि उद्भवली आपुले शरीरीं । 
स्त्री राहिली माहेरीं । स्पर्शों नये शरीर म्हणे ॥ ४० ॥ 
आपुले असती मातापिता । सकळ म्हणती जाईं परता । 
दुःख जाहलें अपरिमिता । संसार त्यजूनि निघालों ॥ ४१ ॥ 
गेलों होतों तुळजापुरा । उपवास केले अपारा । 
मज म्हणती तूं पापभारा । नव्हे तुज बरवें आतां ॥ ४२ ॥ 
निरोप दे जा सन्नतीं । जेथें चंदलापरमेश्र्वरी वसती । 
तेथें होईल निवृत्ति । पाप जाईल म्हणोनि ॥ ४३ ॥ 
तेथेंही कष्ट केले बहुत । नव्हेचि कांहीं, देवी उबगत । 
निरोप झाला जा म्हणत । कृपामूर्ति तुजपाशीं ॥ ४४ ॥ 
ऐसें माझे दैव हीन । उबगताति देव आपण । 
मज देखोनि निर्वाण । बाहेर घाला म्हणताति ॥ ४५ ॥ 
देवता आपण उबगताति । मनुष्य कैसे मज देखती । 
निर्वाणीं आलों तुम्हांप्रती । निर्धार केला मरणाचा ॥ ४६ ॥ 
ऐसा पापीं असोनि आपण । काय करावें अंग हीन । 
तोंड न पाहती कुष्ठी म्हणोन । मरण बरवें यापरतें ॥ ४७ ॥ 
आतां असे एक विनंती । होय अथवा नव्हे निश्र्चितीं । 
शीघ्र निरोपावें यति । दैवतें चाळवितीं आशाबद्धें ॥ ४८ ॥ 
मज चाड नाहीं शरीराची । प्राण देईन सुखेंचि । 
तूं रक्षक माउली शरणागताची । निरोपावें दातारा ॥ ४९ ॥ 
ऐसें करुणावचन ऐकोन । श्रीगुरु बोलती हांसोन । 
 सोमनाथ ब्राह्मण बोलावून । निरोप देती न्याया संगमासी ॥ ५० ॥ 
बरवा संकल्प सांगोनि । स्नान करवा षट्कूळभुवनीं । 
अश्र्वत्थप्रदक्षिणा करवूनि । वस्त्रें टाका दूर त्याचीं ॥ ५१ ॥ 
नवीं वस्त्रें द्या यासीं । शीघ्र आणा पारणेसी । 
ऐसा निरोप देती त्यांसी । दोघे गेले झडकरी ॥ ५२ ॥ 
स्नान करुनि बाहेर आला । शरीरवर्ण पालटला । 
अश्र्वत्थप्रदक्षिणा करुं लागला । सु-वर्ण जाहलें सर्वांग ॥ ५३ ॥ 
वस्त्रें देती ब्राह्मणासी । जीर्ण वस्त्रें टाकिती दूरेंसी । 
जेथें टाकिती ते भूमीसी । क्षार भूमि होय त्वरित ॥ ५४ ॥ 
सांगातें घेऊनि द्विजासी । सोमनाथ आला मठासी । 
चरणीं घातलें तयासी । लोक सर्व विस्मित ॥ ५५ ॥ 
नंदीनामें केला नमस्कार । संतोषें स्तोत्र करी अपार । 
हर्षें जाहला निर्भर । लोळतसे पादुकांवरी ॥ ५६ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती तयासी । तुझी कामना झाली परियेसीं । 
सर्वांग आहे कैसी । अवलोकोनि पाहे म्हणती ॥ ५७ ॥ 
पाहतां सर्वांग बरवें जाहलें । तावन्मात्र जंघेसी राहिलें । 
पाहतां मन त्याचें भ्यालें । म्हणे स्वामी असे थोडें ॥ ५८ ॥ 
तुझी कृपादृष्टि झाली असतां । थोडे राहिलें म्हणे केवीं आतां । 
करीतसे दंडवता । कृपा करीं गा परमात्मा ॥ ५९ ॥ 
श्रीगुरुमूर्ति निरोपिती तयासी । तूं संशय करोनि आलासी । 
मनुष्य काय करील म्हणोनि मानसीं । तेणें गुणें राहिलें थोडें ॥ ६० ॥ 
त्यासी असे एक प्रतीकार । तुवां कवित्व सांगावें अपार । 
आमुची स्तुति करावी निरंतर । बरवें होईल तुज मग ॥ ६१ ॥ 
नंदीनामा म्हणे स्वामीसी । लिखित नेणें वाचावयासी । 
 कैसें करुं मी कवित्वासी । मंदमति असे आपण ॥ ६२ ॥ 
काय जाणें कवित्वस्थिति । मज नाहीं काव्यव्युत्पत्ति । 
स्वामी ऐसा निरोप देती । म्हणोनि चरणीं लागला ॥ ६३ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती द्विजासी । मुख उघडीं काढीं जिव्हेसी । 
विभुति शिंपिती तयासी । ज्ञान उपजले ब्राह्मणा ॥ ६४ ॥ 
चरणांवरी ठेविला माथा । उभा ठेला स्तोत्र करितां । 
म्हणे स्वामी मी नेणता । सेवेसी नव्हे अराणुक ॥ ६५ ॥ 
 मायापाशीं वेष्टोनि । बुडत होतों संसारगहनीं । 
आठवण न करीं कधीं मनीं । तुझे चरणा विसरलों ॥ ६६ ॥ 
संसार-सागर मायाजाळ । योनीं जन्मोनि चौर्‍यांशीं लक्षकुळ । 
आठवण नव्हे तुझें नाम केवळ । मंदमति जाहली मज ॥ ६७ ॥ 
स्वेदज अंडज उद्भिज्जेंसी । जन्मा आलो पशुयोनीसी । 
तव ज्ञान कैंचें आम्हांसी । स्थावर जंगम जैं होतों ॥ ६८ ॥ 
नानायोनींत मनुष्यु विशेष । शूद्रादि याती बहुवस । 
जघीं होतों त्या जन्मास । काय जाणें तुझी सोय ॥ ६९॥ 
समस्त जन्मांत एक । ब्राह्मणजन्म विशेख । 
काय करावें होऊनि मूर्ख । गुरुसोय नेणे नर ॥ ७० ॥ 
मातेचें शोणित पित्याचें रेत । संपर्क जहाला जननीगर्भांत । 
जैसें सुवर्ण मुशीं असे कढत । दिवस पांच बुदबुदाकार ॥ ७१ ॥ 
पंधरा दिवसा होय स्थिर । एक रस होऊनि निर्धार । 
तधीं मीं काय जाणें गुरु । नाहीं पंचतत्वें मज ॥ ७२ ॥ 
मासें एक पिंड होय । द्वय मासीं शिर पाय । 
 तिसरे मासीं सर्व अवयव । नवद्वारें झालीं मग ॥ ७३ ॥ 
पंचतत्वें होतीं एक । वायु-आप-पृथ्वी-तेज-ख । 
 प्राण आला तात्काळिक । तधीं स्मरण कैंचे मज ॥ ७४ ॥ 
पांचवे मांसी त्वचा रोम । सहावे मासी उच्छवास आम्हां । 
सातवे मासीं श्रोत्र जिव्हा । मेद मज्जा दृढ जाहली ॥ ७५ ॥ 
ऐसे नव मास कष्टत । होतों जननिये-गर्भांत । 
रुधिर-विष्ठा-मूत्रांत । कष्टलों भारी स्वामिया ॥ ७६ ॥ 
माता भक्षी उश्ण क्षार । तेणें तीक्ष्णें कष्टलों अपार । 
पडे लोळे अनेक प्रकार । दुःख तेव्हां सांगूं कोणा ॥ ७७ ॥ 
मना आलें भक्षण करीं । दुःख होय मज अपारी । 
 ऐसें नवमासवरी । मातागर्भी कष्टलों ॥ ७८ ॥ 
तधीं कैंचे तुझे स्मरण । वेष्टिलो होतों मायावरणें । 
स्मरलों नाहीं तुझे चरण । मग योनिमुखीं जन्मलों ॥ ७९ ॥ 
उपजतांचि अपणासी । आयुष्य लिहिलें लल्लातेसी । 
अर्ध गेलें वृथा निशीं । रात्री निद्रा मानवा ॥ ८० ॥ 
उरलें आयुष्यांत देखा । तीन भाग केले विशेखा । 
बाल यौवन वृद्धाप्य ऐका । निर्माण झाले तये वेळीं ॥ ८१ ॥ 
बाळपणीं आपणासी । कष्ट झाले असमसाहसी । 
मज घालिती पाळणेसी । मळमूत्रांत लोळतसें ॥ ८२ ॥ 
बाळपणींचे दुःख आठवितां । शोक होय मज अपरिमिता । 
काय सांगूं गुरुनाथा । नाना आपदा भोगिल्या ॥ ८३ ॥ 
शयनस्थानीं मलमूत्रांत । निरंतर असें लोळत । 
आपली विष्टा आपण खात । अज्ञानतिमिरें वेष्टिलों ॥ ८४ ॥ 
 एकादे समयीं आपणासी । पोटशूळ उठे बहुवसीं । 
रोदन करितां परियेसीं । स्तनपान मला करविती ॥ ८५ ॥ 
क्षुधाक्रांत होय बहुत । मज म्हणती पोट दुखत । 
अंगुली घालूनि मुखांत । वोखद मज पाजविती ॥ ८६ ॥ 
ऐसें क्षुधेनें पीडिता बहुत । मज घालिती पाळण्यांत । 
हालविती पर्यंदे गात । क्षुधाक्रांत रुदन करीं ॥ ८७ ॥ 
म्हणती रुदन करितो बाळ । मुखीं शिंपिती कांजीतेल । 
रक्षा बांधती मंत्रे केवळ । नेणे माता भूक माझी ॥ ८८ ॥ 
पाळण्यांत घालिती कौतुकें । प्रावरणांत असतां वृश्र्चिके । 
मारीतसे पाठीं डंक । प्रलाप मी करीतसे ॥ ८९ ॥ 
आणिक पाळणा हालविती । राहें राहें उगा म्हणती । 
स्तनपान मागुती करविती । वृश्र्चिकविष नेणतां ॥ ९० ॥ 
तेणें दुःखें स्तनपान न करीं । मागुती घालिती पाळण्याभीतरीं । 
वृश्र्चिक मज डंक मारी । प्राणांतिक मज होय ॥ ९१ ॥ 
माता खाय अंबट तिखट । स्तनपानें मज अपार वोखट । 
अति मधुर क्षीर अंबट । तेणें खोकतसे सर्वकाळी ॥ ९२ ॥ 
नाना औषधें मज देती । तेणें माझे डोळे दुखती ।
कुंकुम लवणक्षार भरिती । डोळे आले म्हणोनियां ॥ ९३ ॥ 
ऐेसे कष्ट धुरंधर । बाळपणीं जाहले अपार । 
 वाढलों कष्ट भोगीत फार । वर्षे बारा लोटलीं ॥ ९४ ॥ 
तधीं तुझे चरणस्मरणा । मज कैंचें गा देवराणा । 
कष्टलों मी याचिगुणा । पूर्वजन्म नाठवेचि ॥ ९५ ॥ 
दोन भाग उरले आपणासी । मदनें व्यापिलें शरीरासी । 
जैसा पतंग दीपासी । भ्रमिजेत उन्मत्त ॥ ९६ ॥ 
नेणें मी गुरु माता पिता । समस्तांते करी निंदा वार्ता । 
परस्त्रीवरी करीं चिंता । कुळाकुळ न विचारीं ॥ ९७ ॥ 
 ब्राह्मणातें निंदा करी । वृद्धाच्या चेष्टा करी अपारी । 
मदें व्यापलें असे भारी । नाठवती तुझे चरण ॥ ९८ ॥ 
मांसाचे कवळाकारणें । मत्स्य जाय जेवीं प्राणें । 
तैसा आपण मदनबाणें । वश्य जाहलों इंद्रियांसी ॥ ९९ ॥ 
नानावर्ण स्त्रियां भोगिलें । परद्रव्य अपहारिलें । 
 सिद्धमहंतांतें निंदिलें । दृष्टीं न दिसे माझे कांहीं ॥ १०० ॥ 
ऐसा मदनें व्यापूनि । मागें पुढें न पाहें नयनीं । 
पतंग जाय धांवोनि । दीपावरी पडे जैसा ॥ १०१ ॥ 
ऐसा वेष्टोनि मदनबाणीं । न ऐके सुबुद्धि कधीं श्रवणीं । 
सोय न धरीं तुझे चरणीं । यौवनपण गेलें ऐसें ॥ १०२ ॥ 
मग वृद्धाप्य आले शरीरासी । उबग होय स्त्रिपुत्रांसी । 
श्र्वासोच्छवास कफेसीं । सदा खोकला होय मज ॥ १०३ ॥ 
अवयव सर्वही गलित होती । केश पांढरे होती त्वरिती । 
दंतहीन, श्रवणें न ऐकिजेति । दृष्टीं न दिसे, नासिक गळतेम ॥ १०४ ॥ 
ऐसा नाना रोगें कष्टतां । तुमची सेवा कधी घडणें आतां । 
स्वामी तारका श्रीगुरुनाथा । संसारसागरा कडे करी ॥ १०५ ॥ 
ऐसा मंदमति आपण । न ओळखेचि तुझे चरण । 
तूंचि केवळ नारायण । अवतार तूं श्रीगुरुमूर्ति ॥ १०६ ॥ 
तूंचि विश्र्वाचा तारक । धरोनियां नरवेष । 
त्रयमूर्ति तूंचि ऐक । परब्रह्म श्रीगुरुनाथा ॥ १०७ ॥ 
दिवांध नेणति तुज लोक । तूंचि विश्र्वाचा पाळक । 
मी किंकर तुझा सेवक । संसार-धुरंधरीं तारीं मज ॥ १०८ ॥ 
ऐसें नानापरी स्तोत्र । करीतसे नंदीनामा पवित्र । 
जन पाहताति विचित्र । त्यांसी म्हणे नंदीनामा ॥ १०९ ॥ 
ऐका हो जन समस्त । श्रीगुरु जाणा परब्रह्मवस्तु । 
आपण पाप केलें बहुत । दर्शनमात्रें सर्व गेलें ॥ ११० ॥ 
जैसे तृणाचे बणवीसी । अग्नि लागतां क्षणें कैसी । 
गुरुकृपा होय ज्यासी । पाप जळे तयापरी ॥ १११ ॥ 
' चरणं पवित्रं विततं पुराणं ' । ऐसें बोले वेद आपण । 
सेवा सेवा हो गुरुचरण । गुरुवेगळा देव नाहीं ॥ ११२ ॥ 
ब्रह्मदेवें आपण देखा । दुष्टाक्षरें लिहिलीं कपाळिका । 
तैसेही होय निका । श्रीगुरुचरणीं लागतां ॥ ११३ ॥ 
जवळी असतां निधान । कां नोळखा हो तुम्ही जन । 
नृसिंहसरस्वती कामधेनु । भजा भजा हो सकळिक ॥ ११४ ॥ 
इहसौख्य ज्ञान ऐका । अंती पावे वैकुंठलोका । 
 संदेह नाहीं होईल सुखा । सत्य जाणा हो बोल माझा ॥ ११५ ॥ 
नंदिनामा स्तोत्र करितां । श्रीगुरु संतोषी अत्यंता । 
भक्तांसी ऐसा निरोप देत । ' कवीश्र्वर ' म्हणा यासी ॥ ११६ ॥ 
कवि ' बसवरस ' नाम तयासी । निर्धार केला आम्हीं भरंवसीं । 
ऐसें कृपेनें बोलती त्यासी । ऐकोनि चरणीं लागला ॥ ११७ ॥ 
जें कां शेष होतें जंघेवरी । तें तात्काळ गेलें दूरी । 
नंदिनामा आनंद करी । राहिला सेवा करीत देखा ॥ ११८ ॥ 
 सिद्ध म्हणे नामधारकासी । श्रीगुरुचरित्र ऐसें परियेसीं । 
कथा करीत कवि बसवरसी । श्रीगुरुसेवेसी राहिला ॥ ११९ ॥ 
नामधारक म्हणे सिद्धमुनि । दुसरा कवि ' नरहरि ' म्हणोनि । 
तो केवीं झाला शिष्य सुगुणी । कवेश्र्वर भक्त जाहला ॥ १२० ॥ 
तें विस्तारोनि आम्हांसी । सांगा स्वामी कृपेंसी । 
वांछा असे मानसीं । गुरुचरित्र ऐकावें ॥ १२१ ॥ 
म्हणे सरस्वती-गंगाधर । पुढील कथेचा विस्तार । 
ऐकतां होय मनोहर । नामस्मरण कामधेनु ॥ १२२ ॥ 
॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ 
श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्ध-नामधारकसंवादे 
द्विजकुष्ठपरिहारो नाम चतु्श्र्चत्वारिंशोऽध्यायः ॥ 
 श्रीगुरुदत्तात्रेयार्पणमस्तु ॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥
Gurucharitra Adhyay 44 
गुरुचरित्र अध्याय ४४


Custom Search

No comments:

Post a Comment