There are many Stotras in this blog of many Gods. Stotra is a blog for the people who have faith in God. If your are reading a devi stotra then for having more devi storas please click on Title.It's a link. If you recite any of the stotras you like, then results will be good and make your life happy and prosperous.I myself have experienced it and there are many people like me.The stotra is to be recited with full concentration daily.
Shri Ramachi Aarati Shri Ramachi Aarati is in Marathi. It is a very beautiful creation of Vishnudas. This aarati has a very good slow redam and if sung by a good singer then it creates a spiritual atmosphere.
Shree Navanath Bhaktisar Adhyay 13 Shree Navanath Bhaktisar Adhyay 13 is in Marathi. Jalindar obtained blessings from all gods for Kanifa for his Mantravidya. He along with Kanifa had written forty corers twenty lakhs stanzas of Shabari kavitva as per instructions from God Shiva. He asked Kanifa to complete 12 years Tapas at Badrinath under guidance of God Shiva. Then he proceeded for thirth yatra. He came to Goud-Bangal where Gopichand was a king. His mother Mainavati thought that Jalindar could be her Guru. Jalindar also found her to be his disciple, imparted her with the Brahma-Dnyan.
श्रीनवनाथभक्तिसार अध्याय तेरावा ( १३ ) भाग २/२
असो ऐसा नृपनाथ । हेलापट्टणी विराजीत । जयाची माता सद्गुणभरित । मैनावती विराजली ॥ ९१ ॥ तंव ती सती मैनावती । कोणी एके दिवशीं उपरीवरती । दिशा न्याहाळी सहजस्थिती । जालिंदरातें देखिलें ॥ ९२ ॥ तृणभार अधर मौळी । मुक्त विरजला हस्तकमळीं । पथिकासमान ग्राममेळीं । मार्गी-येतसे पुढारां ॥ ९३ ॥ परी तेजःपुजं जैसा तरणी । मदनाकृति स्वरुपखाणी । निःस्पृह निवृत्त योगींद्र मुनी । देखियला तियेनें ॥ ९४ ॥ मग म्हणे मैनावती । अधर भारा मौळीवरती । कैसा चाले धैर्यशक्ती । काय असे तयातें ॥ ९५ ॥ नोहें आधार करबंधन । तेही मिरवती मुक्तमन । तरी हा कोणी प्रतापवान । महींलागीं उतरला ॥ ९६ ॥ गण किंवा गंधर्व सुरवर । विरिंची किंवा गंधर्व हरिहर । कीं वाचस्पती उशना थोर । प्रतापवान हा असे ॥ ९७ ॥ परी सुदृढ आराधोनि भक्तीं । मिरवूं नरदेहसार्थकगती । प्रसन्न करुनि चित्तभगवती । अचळपद वरावें ॥ ९८ ॥ ऐसा विचार करुनि मनीं । परिचारिके पाचारुनी । तेही सद्विवेकी सज्ञान प्राज्ञी । जगामाजी मिरवीतसे ॥ ९९ ॥ सन्मुख उभी करसंपुटीं । जोडूनि बोले वागवटी । कवण अर्थ उदेला पोटीं । निवेदावा महाराज्ञी ॥ १०० ॥ येरी म्हणे वो गजगामिनी । अर्थ उदेला माझे मनीं । परी प्राणजीवित्व रक्षूनी । कार्य आपुलें साधावें ॥ १०१ ॥ प्रगट होता ती वार्ता । परम पडेल क्षोभ चित्ता । मग त्या उदकप्रवाहीं वाहतां । परम संकट मिरवेल ॥ १०२ ॥ म्हणोनि गौप्य धरोनि वचन । कार्यमांदुसा सोडिजे संधान । मग तें वर्णितां सभाग्यपण । अंबर ठेंगणें वाटतसे ॥ १०३ ॥ म्हणोनि तिनें उभवूनि तर्जनि । खुणें दाविलें तिजलागुनी । कोण येत प्रविष्टतरणी । मौळीं तृण वाहोनियां ॥ १०४ ॥ तंव ती खूण परिचारिका । पाहती झाली जालंदर विवेका । तों मौळीं भारा अधर देखा । सवें सवें चालतसे ॥ १०५ ॥ तें पाहूनियां निजदृष्टीं । विस्मय करी आपुले पोटीं । म्हणे माय वो परम धूर्जटी । योगसिद्ध असे हा ॥ १०६ ॥ कनकवर्ण बालार्ककिरणीं । महीं मिरवितसे योगप्राज्ञी । तरी हा स्चर्भूवर्लोकप्राणी । सहसा येत असे जननीये ॥ १०७ ॥ सत्यलोक भूलोक तपोलोक । तयाचे गमनें शोभती देख । स्मरारि कीं स्मरजनक । महीलागीं उतरला ॥ १०८ ॥ तरी माय वो ऐक वचन । सलीलभक्तीं आराधून । तैं चित्तभगवती प्रसन्न करुन । कल्याणदरीं रिघावें ॥ १०९ ॥ जैसें ध्रुवानें अढळपद । जिंकूनि हरिला सकळ भेद । जन्ममृत्यूंचे दृढ बंध । मुक्त केले जननीये ॥ ११० ॥ तन्न्याय दास दासी । ओपूनि ऐशा शत पुरुषांसी । चिरंजीव प्रसाद ओपूनि देहासी । अचळ महीतें वर्तावें ॥ १११ ॥ ऐसी परिचारिकेची युक्ती । ऐकूनि बोले मैनावती । म्हणे माय वो तरुनि आर्ती । चित्तस्वरुप करावें ॥ ११२ ॥ तरी येवढा प्राज्ञीक ज्ञानी । वस्तीस राहतो कोणे स्थानीं । तितुकें गुज गोचर करुनी । लगबगें येईं कां ॥ ११३ ॥ अवश्य म्हणोनि परिचारिका । जाती झाली सदैविका । तंव तो संचारुनि ग्रामलोका । गोधनांतें पाहतसे ॥ ११४ ॥ तंव तीं गोधनें ग्रामवाटीं । अपार जात असती चव्हाटीं । तृण सोडूनि ते थाटी । सुपंथी तेथ गमतसे ॥ ११५ ॥ तंव ती दासी मागे मागे । जात असे लगबगें । मग गंधगल्लीं कुश्र्चळयोगें । जाऊनियां बैसला ॥ ११६ ॥ तेथें क्षण एक उभी राहून । पहात त्याचें अचळपण । सूर्य पावें तों अस्तमान । अचळस्थान रक्षिलें ॥ ११७ ॥ मग ती येऊनि वाताकृती । पूर्ण झाली सांगती । अमुक स्थानीं चित्तभगवती । प्रसन्नचित्तीं स्थिरावे ॥ ११८ ॥ कुश्र्चित जागा दुर्गंधव्यक्त । माये वो असे सर्व एकांत । तया स्थानीं पिशाचवत । वस्तीलागीं ठिकाण ॥ ११९ ॥ जेथे न राहे श्र्वानसूकर । कर्दम कुवेग गंध अपार । वस्ती विराजून पिशाचसर । वल्गना ते वदतसे ॥ १२० ॥ ऐसी ऐकूनि तियेची वाणी । म्हणे स्थिर वो शुभाननी । रहित होतां जनसंबोध यामिनी । मग जाऊं दर्शना ॥ १२१ ॥ अवश्य म्हणोनि परिचारिका । मग मध्ययामिनीं सद्विवेका । उत्तम फळ ठेऊनि तबकां । षड्रसाने मिरविलें ॥ १२२ ॥ काळीं कांबळी गुंतूनि बुंधी । परिचारिका मैनावती । येत्या जाहल्या स्थान एकांती । लक्षोनियां महाराजा ॥ १२३ ॥ तंव तो सिद्धरायमुनी । परमहंसाच्या आव्हानूनि वहनीं । मोक्षमुक्ताच्या ग्रहणार्थ ध्यानीं । बैसलासे महाराजा ॥ १२४ ॥ मग त्या उभय सहित युवती । जाऊनि लोटल्या पदावरती । मूर्ध्नीकमळ प्रेमभरती । पदकमळीं ओपिती ॥ १२५ ॥ सन्मुख जोडूनि उभय कर । सप्रेम भक्ती वागुच्चार । चातुर्यगंध म्लान अपार । समर्पिली लाखोली ॥ १२६ ॥ म्हणसी महाराजा सर्वज्ञराशी । त्रिविधताप उभय उद्देशी । ते तूं दाहिले जीवित्वासीं । मोक्षमांदुसा जाणूनियां ॥ १२७ ॥ तरी ऐशिया तपोदरीं । समयजलदा लक्षूनि अंतरी । कल्पनासदनाचा पेटला भारी । विझवावया पातलों ॥ १२८ ॥ तरी औदार्याचें पाहूनि मुख । त्रिविधतापांचा सबळ पावक । विझवूनि चित्तमहीतें पिक । ब्रह्मकर्णी पिकावें ॥ १२९ ॥ ऐसें तयाचें वागुत्तर । प्रविष्ट होतां निशिकर । तेणेंकरुनि चित्तसागर । आनंदलहरीं दाटला ॥ १३० ॥ दाटला परी संकोचित । चंद्र आकाशीं उदधि महींत । तरी भक्तिपंथिका चक्रवात । अस्ताचळीं योजावा ॥ १३१ ॥ ऐसे चित्त योजूनि नाथा । दाविता झाला तीव्रवार्ता । मैनावतीचे सकळ चित्ता । किंवा कसोटीं पाहतसे ॥ १३२ ॥ पिशाच चेष्टा उद्दामनीती । आव्हानूनि सदृढयुक्तीं । महीचे पाषाण हातीं । कवळोनियां झुगारी ॥ १३३ ॥ अशुभवाणीं करुनि वल्गना । भंगूं पाहे चित्तप्रेमा । मेघऔदार्याच्या दुर्गुणा । पाषाणकारका ओसांडी ॥ १३४ ॥ परी ते जाया धैर्यवंत । निश्र्चयअर्गळी योजूनि सदृढ चित्त । म्हणे याचे हस्तें मृत्य । आल्या मोक्ष वरीन मी ॥ १३५ ॥ ऐसें योजूनि सदृढ मांडी । बैसली ठाव कदा न सांडी । जैसा पर्वत अचळ विभांडी । मेघधारा न गणोनि ॥ १३६ ॥ परी तो नाथ जालिंदर । ओसंडितां पाषाणपूर । परी ती रामा वज्राकार । अचळ पाहूनि तोषला ॥ १३७ ॥ मग हस्तें झाडूनि पाषाणद्याडी । म्हणे कोण तूं सांग गोरटी । किमर्थ आजि माझिये पृष्ठीं । लागपाळती केली त्वां ॥ १३८ ॥ दुर्गंधी गल्ली ओंगळींत । आहे उगलाचि मी पिशाच येथ । तरी तुज पेटला किमर्थ अर्थ । कामानळें दाटला ॥ १३९ ॥ कवण कोणाची नितंबिनी । वेगीं वद वो शुभाननी । आम्ही तपी अलक्ष ध्यानीं । लक्ष भंगाया कां आलीस ॥ १४० ॥ यावरी म्हणे ती महाराजा । त्रिलोचनराज विजयध्वजा । तयाची कांता सर्वज्ञभोजा । धर्मपत्नी मी असें ॥ १४१ ॥ असे परी जी योगद्रुमा । काळें भक्षूनि पतिउत्तमा । मातें केलें प्लवंगमा ( वानरी ) । जगामाजी मिरवावया ॥ १४२ ॥ ऐसेपरी योगजेठी । काळचक्र पाहूनि राहटी । मग भयार्कउदक पाहूनि पोटीं । पश्र्चातापी मिरविलें ॥ १४३ ॥ काळें पतीची केली गती । तैसीच करील मम आहुती । तरी मानवसन्निपातीं । आरुक मातें होई कां ॥ १४४ ॥ येरि म्हणे त्वद्भर्ता । पावोनि लया त्वरिता । कवण आश्रमीं काळचरिता । लोटसी तूं जननीये ॥ १४५ ॥ येरी म्हणे वो सदैवभरिता । सुत एक आहे प्रपंचा । येरु म्हणे कवण अर्था । प्रपंचराहटी चालवी ॥ १४६ ॥ तंव ती म्हणे गौडबंगाल । राज्यसदनीं देश विपुल । तयाचा नृप गोपीचंद मूल । दास तुमचा विराजे ॥ १४७ ॥ परी असो कर्मराहटी । कृतांतउद्देशाचे पाठीं । मम मौळींचा भार निवटीं । कृपा झणीं करुनियां ॥ १४८ ॥ ऐसें ऐकूनि तियेचें वचन । म्हणे कृतांतपाश दृढबंधन । कैसें तुटे गे मग पिशाचान । तुवां काय जाणितले ॥ १४९ ॥ तरी आतां क्षण उभी न राहीं । वेगीं आपुल्या सदना जाईं । तव सुता कळतां अनर्थप्रवाहीं । मति त्याची मिरवेल ॥ १५० ॥ ऐसें बोलतां सांगोपांग । तों मित्रउदयाचा पाहिला मार्ग । मग नमस्कारुनि स्वामी सवंग । सदनाप्रती पातली ॥ १५१ ॥ पातली परी अर्थवियोग । चित्तसरितीं दाटला भाग । अति तळमळे प्रसादमार्ग । कृपार्णवीं भेटावया ॥ १५२ ॥ ऐसी तळमळे दुःखव्यथा । तों दिनकर लोटला अस्ता । होतां चंद्रविकास ती वनिता । विकासली आनंदे ॥ १५३ ॥ पुन्हां घेऊनि परिचारिका । तेथें आली सदयविवेका । दृष्टीं पाहूनि योगिमृगांका । चरणीं माथा ठेवीतसे ॥ १५४ ॥ मग सलगभक्तीची करुनि दाटी । सदृढ चरणीं घातली मिठी । पद कवळोनि हस्तपूटीं । पद चुरीत प्रेमानें ॥ १५५ ॥ ऐशी सेवा दोन प्रहर । करितां अगम्यलीला तंव । तें पाहूनि नमस्कार । स्वामीसी करुणा उठतसे ॥ १५६ ॥ पुन्हां येऊनियां सदनीं । आचरे आपुली प्रपंचराहणी । अस्त होताचि वासरमणी । स्वामीसी जाऊनि लक्षीतसे ॥ १५७ ॥ सद्भाव उदय दावूनि प्रेमा । सेवा करीतसे मनोधर्मा । परी सेवा करितां षण्मासउगमा । दिन लोटूनि गेले पैं ॥ १५८ ॥ यापरीं कोणे एके दिवशीं । काळुखी दाटली अपार महीसी । परी सेवा करावयासी । पातली नित्यनेमानें ॥ १५९ ॥ तंव ती मूर्ध्नीखाली अंक । ठेऊनियां देतसे टेंक । त्या संधींत योगिनायक । काय करिता झाला पैं ॥ १६० ॥ मायिक सबळ करुनि भ्रमर । रुंजी घाली तियेवर । न कळतां येऊनि महीवर । अंकाखाली रिघाला ॥ १६१ ॥ ऐसें करुनि अवस्थेंत । आपण गाढ झाले निद्रिस्त । चलनवलन सांडूनि स्थित । कंठी घोर वाजवी ॥ १६२ ॥ तंव तो षट्पद जानूपरी । फोडूनि निघाला नेटें उपरी । ग्रीवे डसूनि जांलिदरा परी । सुचविलें अर्थातें ॥ १६३ ॥ तंव तो लगबगें अति त्वरित । उठोनि हस्तें पाहे ग्रीवेंत । ग्रीवा पाहोनि सतीअंकांत । दृष्टी करी महाराजा ॥ १६४ ॥ अंक फोडोनि पडे छिद्र । रुधिर दाटलें महीं अपार । तें पाहूनियां जालिंदर । धैर्यबळ ओळखिले ॥ १६५ ॥ मग सहज कृपेची करोनि दृष्टी । मौळी कुरवाळी कृपाजेठी । मग तारकमंत्र कर्णपुटीं । उपदेशिला तत्काळ ॥ १६६ ॥ मंत्रउपदेश ओपितां कानीं । खूण व्यक्त दाविली संजीवनी । तेणें खुणें पारायणीं । ब्रह्मव्यक्त झालीसे ॥ १६७ ॥ किंबहुना चराचरीं । जीव तितुका संगमस्थावरीं । अहंब्रह्म भुवनापासुनि आकारीं । ब्रह्मदृष्टी हेलावे ॥ १६८ ॥ ऐसा होतां चमत्कार । मग मौळी ठेवी चरणावर । म्हणे महाराजा सकळ व्यापार । आजि मिरवला सुगमत्वें ॥ १६९ ॥ यापरी तो कृपाळू मोक्षदानी । आणिक करिता झाला करणी । मंत्रप्रयोगें संजीवनी । ते देहीं प्रेरीतसे ॥ १७० ॥ जी निर्जीवित्वा उठवील । ती जीवित्वा काय न करील । असो मैनावतीसी अमरवेल । देहीं होऊनि ठेविलीसे ॥ १७१ ॥ जैसें रामें दानवकुशीं । चिरंजीव केले बिभीषणासी । तन्न्यायें मैनावतीसी । श्रीजालिंदरे केले पैं ॥ १७२ ॥ मग नित्यनित्य प्रेमभक्ती । विशाल मिरवे भावस्थिती । परी आणिक काम उदेला चित्तीं । पुत्रमोहेंकरोनियां ॥ १७३ ॥ मनांत म्हणे चमत्कार । जानू भेदिली स्थिर भ्रमरें । त्या दुःखाचा घाय अनिवार । जानू वरी मिरवला ॥ १७४ ॥ घाय पडतां अनिवार । अशुद्धाचा लोटला पूर । तयावरी स्पर्शतां कर । जैसी तैसी मिरविली ॥ १७५ ॥ तरी सध्यां चमत्कार । झाला मम दृष्टीं गोचर । आणिक केले सनातनसार । ब्रह्मव्यक्तिपरायण ॥ १७६ ॥ तरी चिरंजीवपद देऊनि मातें । अचल केलें त्रैलोक्यातें । याचि रीतीं माझ्या सुतातें । होतें तरी फार बरवें ॥ १७७ ॥ ऐसें योजूनि दृढ मानसीं । वियोगव्यथा वरिली देहासी । ती व्यथा नरहरिवंशीं । धुंडीसुत मालू सांगे ॥ १७८ ॥ स्वस्ति श्रीभक्तिकथासार । संमत गोरक्षकाव्य किमयागार । सदा परिसोत भाविक चतुर । त्रयोदशाध्याय गोड हा ॥ १७९ ॥ श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥
Shree Navanath Bhaktisar Adhyay 13 Shree Navanath Bhaktisar Adhyay 13 is in Marathi. Jalindar obtained blessings from all gods for Kanifa for his Mantravidya. He along with Kanifa had written forty corers twenty lakhs stanzas of Shabari kavitva as per instructions from God Shiva. He asked Kanifa to complete 12 years Tapas at Badrinath under guidance of God Shiva. Then he proceeded for thirth yatra. He came to Goud-Bangal where Gopichand was a king. His mother Mainavati thought that Jalindar could be her Guru. Jalindar also found her to be his disciple, imparted her with the Brahma-Dnyan.
श्रीनवनाथभक्तिसार अध्याय तेरावा ( १३ ) भाग १/२ श्रीगणेशाय नमः । श्री सरस्वत्यै नमः । श्रीगुरुभ्यो नमः । जयजयाजी त्रिभुवनेशा । मच्छकच्छवराहनरसिंहवामनवेषा । भार्गव राघव द्वारकाधीशा । पूर्णब्रह्मा सर्वज्ञा ॥ १ ॥ हे गुणातीता सकलगुणज्ञा । अव्यक्तव्यक्ता सर्वज्ञा । पूर्णब्रह्म अचल सर्वज्ञा । बौद्ध कलंकी आदिमूर्ते ॥ २ ॥ मागिले अध्यायीं केले कथन । श्रीजालिंदरा होऊनि जन्म । तप आचरोनि अत्रिनंदन । संपादिला गुरुत्वीं ॥ ३ ॥ तो समर्थ अत्रिसुत । प्रसन्न झाला सद्विद्येंत । तयावरुतें सकळ दैवत । गौरविलें पावकें ॥ ४ ॥ स्कंधी वाहूनि द्विमूर्धनी । पृथक दैवतें स्थानीं स्थानीं । सत्य लोकांदि अमरा पाहूनि । वैकुंठादि पाहिलें ॥ ५ ॥ पाहिलें इंद्र चंद्रस्थान । मित्र वरुण गंधर्वा भेटून । सुवर्लोक भुवर्लोक तपोलोकादि पाहून । वरालागीं आणिलें ॥ ६ ॥ यक्ष राक्षस किन्नरांसहित । गणगंधर्वादि गौरवूनि समस्त । वश केला जालिंदरनाथ । अस्त्रविद्येकारणें ॥ ७ ॥ याउपरी कानिफा कर्णोदय । होऊनि झाला विद्यामय । तयाच्या वराकरितां सर्व देव । सकल दैवतें विटंबिली ॥ ८ ॥ विटंबोनि आपुले शक्ती । प्रसन्न केलें वराप्रती । उपरी गेले स्वस्थाना निगुती । आश्रम बद्रिका सांडूनि ॥ ९ ॥ परी उमावर आणि रमावर । कानिफा आणि जालिंदर । बद्रिकाश्रमीं राहूनि स्थिर । करिती विचार तो कैसा ॥ १० ॥ एकमेकां बोलती हांसून । आठवूनि देवतांचे विमुंडमुंडन । प्रसन्न झाले विटंबून । बुद्धिहीन हें कैसे ॥ ११ ॥ परी धन्य जालिंदर मिळाला यांसी । अवस्था दारुण महीसी । पूर्वी भिडले अपार राक्षसांसी । परी ऐसा मिळाला नाहीं त्यां ॥ १२ ॥ उफराटे नग्नदेही । अधो पाहत होते मही । ऐसे उचित कदा देही । मिळाले नाहीं तयांसीं ॥ १३ ॥ ऐसे बोलोनि उत्तरोत्तर । हास्य करिती वारंवार । मेळवूनि करास कर । टाळी पिटिती विनोदें ॥ १४ ॥ असो ऐसी विनोदशक्ती । यावरी बोले उमापती । हे महाराज जालिंदरा जती । चित्त दे या वचनातें ॥ १५ ॥ नागपत्रअश्र्वत्थस्थानीं । पूर्ण यज्ञआहुती करोनी । प्रथम कवित्वा रचोनि । वरालागीं साधावें ॥ १६ ॥ वेदविद्या मंत्र बहुत । अस्त्रविद्या प्रतापवंत । परी ते महीवरी पुढें कलींत । चालणार नाहीं महाराजा ॥ १७ ॥ मग मंत्रशक्ती उपायतरणी । कांहींच न मिळे लोकांलागुनी । मग ते दुःखप्रवाहशमनीं । सकळ लोक पडतील ॥ १८ ॥ तरी सिद्ध करुनि आतां कविता । आर्वतिजे नागाश्र्वत्था । सकल विद्या करुनि हाता । कानिफातें ओपिजे ॥ १९ ॥ या कानिफाची उदार शक्तिस्थिती । मिरवत आहे दांभिकवृत्ती । तरी बरवी आहे कार्याप्रती । पुढें पडेल महाराजा ॥ २० ॥ हा अपार शिष्य करील पुढती । विद्या वरितील याच्या हातीं । मग ती प्रतिष्ठा लोकांपरती । सर्व जगीं मिरवेल ॥ २१ ॥ पूर्वी सांबरी ऋषीनें मार्ग । काढिला आहे शुभयोग । परी थोडकी विद्या चांग । महीलागीं पुरेना ॥ २२ ॥ तरी शतकोटी सांबरीगणा । महीतें मिरवावें शुभवचना । सकळास्त्रांची आणूनि भावना । महीलागी मिरवावी ॥ २३ ॥ तरी या कवितेची वांटणी । मिरवावी नवनाथालागुनी । कोणती कैसी गतीलागुनी । सांगतों मात ते ऐका ॥ २४ ॥ पूर्वी मच्छिंद्रानें धरुनि लक्ष । काव्य केलें आहे प्रत्यक्ष । तेहतीस कोटी पंचाण्णव लक्ष । मंत्रविद्युल्लता मिरविल्या ॥ २५ ॥ यापरी गोरक्षगोष्टी होटीं । मिरवेल नव लक्ष बारा कोटी । पंच कोटी एक लक्ष शेवटीं । मीननाथ मिरवेल ॥ २६ ॥ नव कोटी सात लक्ष । चर्पटनाथ करील कीं प्रत्यक्ष । सात कोटी चार लक्ष । भरतरीनाथ करील कीं ॥ २७ ॥ तीन लक्ष दोन कोटी । रेवणनाथ करील शेवटीं । एक लक्ष एक कोटी । वटसिद्धनाथ करील कीं ॥ २८ ॥ चौतीस कोटी बारा लक्ष । श्रीजालिंदरानें करावें प्रत्यक्ष । सहा कोटी आठ लक्ष । कानिफानें मिरवावे ॥ २९ ॥ अशुभप्रयोग गोरक्षरहाटी । स्थापूनि योजावे शतकोटी । पुढें लोकां साधनजेठी । होणार नाहीं महाराजा ॥ ३० ॥ म्हणूनि ऐसें योजूनि साधन । मंत्रप्रयोगीं करावें प्रवीण । तें न करितां सकळ जन । सुख होईल रोगांतें ॥ ३१ ॥ तरी हे जनउपकारासाठीं । जीवा करावी आटाआटी । तुम्हांतें सांगावी ऐसी गोष्टी । नोहे सर्वज्ञ आम्हांते ॥ ३२ ॥ ही कलीची विद्या कलिसंधान । मिरवित आहे पूर्वीपासून । तुम्ही नवनाथ अवतार घेऊन । विद्या वर्तवीत असतां कीं ॥ ३३ ॥ तुम्ही जाणणार भविष्योत्तर । तरी या कलींत करावा प्रसार । आम्हीं सांगावें ऐसे थोर । तुम्हां योग्य साजेना ॥ ३४ ॥ भविष्योत्तर जाणोनि नाथा । तूं देवांसीं केली वार्ता । कानिफातें वर देतां । बोलिलासी हिता महाराजा ॥ ३५ ॥ तरी आतां आळस सांडूनि । जेवी मिरवावें कवित्वरत्न । जारण मारण उच्चाटन । कवित्वरचनीं मिरवावें ॥ ३६ ॥ ऐसें सांगूनि उमानाथ । कानिफाविषयीं आणिक सांगत । यासी बैसवूनि पूर्ण तपास । समर्थपणें मिरवीं कां ॥ ३७ ॥ ऐसें सांगता उमावर । अवश्य म्हणे जालिंदर । मग वर देऊनि रमावर । जाता झाला वैकुंठी ॥ ३८ ॥ मग जालिंदर आणि कानिफनाथ । द्वादश वर्षें राहूनि तेथ । चाळीस कोटी वीस लक्षांत । उभें चरित्र रचियेलें ॥ ३९ ॥ तें आदिनाथें कवित्व पाहोन । पूर्ण झालें समाधान । मग म्हणे नागाश्वत्थी जाऊन । सिद्धीमार्गी पावावें ॥ ४० ॥ मग जालिंदर आणि कानिफनाथ । जाऊनि पाहिला नागाश्वत्व । पूर्ण आहुती हवन तेथ । करुनि तोषवी वीरांते ॥ ४१ ॥ सूर्यकुंडाचें आणुनि जीवन । बावन्न वीरा करी सिंचन । प्रसन्न करुनि त्यांचे मन । वरालागी घेतलें ॥ ४२ ॥ यापरी पुनः परतून । पाहते झाले बद्रिकाश्रम । मग कानिफातें तपा बैसवून । लोहकंटकी मिरवला ॥ ४३ ॥ श्रीआदिनाथाच्या साक्षीसी । कानिफा बैसवून पूर्ण तपासी । श्रीजालिंदर तीर्थस्नानासी । जाता झाला पुसून ॥ ४४ ॥ त्याचि ठायीं बद्रिकाश्रमांत । कानिफा आणि श्रीकृष्णनाथ । तप करिती भागीरथीतीरांत । तीव्र काननी बैसूनियां ॥ ४५ ॥ उभय ठाव असे विभक्त । एकमेका नसे माहीत । असो येरीकडे जालिंदरनाथ । नानाक्षेत्रीं हिंडतसे ॥ ४६ ॥ परी क्षेत्रीं जातांचि आधीं काननीं । भारा बांधिला तृण कापूनि । निजमोळी त्वरें वाहुनी । क्षेत्रामाजी संचरे ॥ ४७ ॥ परी तो मौळी भारा घेतां । सुख न वाटे अनिळचित्ता । मग संचरोनि भयहर्ता । वरच्यावरी धरीतसे ॥ ४८ ॥ म्हणाल पवनासी काय कारण । वरचेवरी धरावया तृण । तरी जालिंदर अग्निनंदन । अग्निपिता तो असे ॥ ४९ ॥ परी पौत्राची करुनी ममता । म्हणूनि भारा धरी वरुता । असो जालिंदर क्षेत्रीं येतां । तृण गोधना सोडीतसे ॥ ५० ॥ ऐसें भ्रमण करितां महीं । नानातीर्थक्षेत्रयात्रा प्रवाहीं । तो गौडबंगाल देशाठायीं । हेलपट्टणीं पै आला ॥ ५१ ॥ तृणभार मिरवोनि माथीं । परी तो मिरवे सर्वांहातीं । अधर चाले मस्तकावरती । लोक पाहती निजदृष्टी ॥ ५२ ॥ हेलापट्टण अति विस्तीर्ण । बुद्धिप्रयुक्त तेथील जन । जालिंदराचें चिन्ह पाहून । आश्र्चर्य करिती मानसीं ॥ ५३ ॥ म्हणती अधर भारा कैसा । चालती हा न कळे तमाशा । तरी हा सिद्धा अवतारलेशा । महीलागीं मितवीतसे ॥ ५४ ॥ मग ते चव्हाट्याचे जन । करुं धांवती तैं दर्शन । परी ते नाथा समाधान । चित्ती प्रशस्त लागेना ॥ ५५ ॥ जे पूर्णपणे झाले निवाले । ते प्रतिष्ठेपासूनि दुरावले । कदा न जातां जगीं मानवले । चित्तीं निःस्पृहता धरुनियां ॥ ५६ ॥ बृहस्पतीचे पडिपाडीं । तया होतसे सर्वार्थजोडी । परी तो वेडियांत मारी दडी । लोकमहिमाभयास्तव ॥ ५७ ॥ जैसें कृपण आपुले धन । रक्षी महीचे पाठीलागून । तन्न्याय झालिया मन । कदाकाळीं आवरेना ॥ ५८ ॥ असो मग जालिंदरनाथ । अति तोषें तृणभार जमवूनि आणीत । पाहुनि गोधनाची अमात । तृण सोडी तयांसी ॥ ५९ ॥ मग गल्लीकुची गंधमोरी । तेथें जाऊनि वस्ती करी । भिक्षा मागूनि क्षेत्राभीतरी । उदरनिर्वाह करीतसे ॥ ६० ॥ यापरी वर्ततां त्या गांवींचा नृप । त्रिलोचनसुत जैसा कंदर्प । तयाचे वर्णिता स्वरुप । सरस्वतीसी न सुचे हो ॥ ६१ ॥ नाम जयाचें गोपीचंद । वरी मिरवला सर्व संपत्तिवृंद । दिव्य अमूप अमरभद्र । पाहूनि लाजे कुबेर तो ॥ ६२ ॥ द्वादश लक्ष अपूर्वशक्ती । अश्व मिरवले वाताकृति । तेजःपुंज पाहूनि लाजती । चपळपणीं चपळा त्या ॥ ६३ ॥ चीरतगटीं रत्नकोंदणीं । पाखरा शोभल्या बालार्ककिरणीं । झगमगती झालरी किरणीं । हेमगुणीं मिरवल्या ॥ ६४ ॥ रश्मी अति शोभायमान । झालरी अग्निहेमगुण । मुक्त गुंफिले समत्वीं समान । नक्षत्रमालिका जेवीं त्या ॥ ६५ ॥ हेमतगटीं रत्नकोंदणीं । ग्रीवें मिरवल्या माळा भूषणीं । संगीत पेट्या नवरंगरत्नी । दीप जैसे लाविले ॥ ६६ ॥ मुख शोभलें त्वाचिपरी । दिव्य मिरवल्या सरोवरीं । चातकपिच्छ कर्णद्वयाभीतरीं । तुरे खोविले मौळीतें ॥ ६७ ॥ आणि पुष्पपृष्ठीं रत्नजडित । गेंदा जोडिया तेजभरित । चारजामे लखलखीत । चपळेहूनि अधिक ते ॥ ६८ ॥ द्वादश लक्ष ऐसियेपरी । बाजी मिरवती चमूभीतरी । प्रत्येक पाहतां संमतसरी । उदधिसुत मिरविले ॥ ६९ ॥ कीं अर्कहृदयीं स्पृहा होती । मातें लाभली श्यामकर्ण मूर्ती । त्या स्पृहेची करावया शांती । द्वादश लक्ष प्रगटले ॥ ७० ॥ त्याचिपरी गजसमूह मत । पाहूनि लाजे ऐरावत । चित्तीं म्हणे क्षोभूनि सर्वत्र । रत्नें उपजलीं महीवरी ॥ ७१ ॥ विशाळ शुंडा हिरेजाती । अधरें द्वैतदंत शोभती । तयां वेष्टूनि चुडे पाहती । रत्नकोंदणीं मिरविले ॥ ७२ ॥ ग्रीवे घंटिका हेमगुणीं । तयामाजीं रत्नपाणीं । हिरे माणिक पाचतरणी । नवरंगी शोभले ॥ ७३ ॥ यापरी पृष्ठीं झुली व्यक्त । तयांवरी झालरी लखलखीत । हेमगुणीं गोवूनि मुक्त । ढाळ देती सुरवाड ॥ ७४ ॥ यापरी हौदे मेघडंबरी । सुवर्ण अंबार्या शोभल्या वरी । त्याहीं कोंदणीं नक्षत्रापरी । रत्न मिरवूं लाहिले ॥ ७५ ॥ कोणी रिक्त कोणी ऐसे । परी ते भासती पर्वत जैसे । पृष्ठीं पताका पहा भासे । पर्वतमौळी तरु जेवीं ॥ ७६ ॥ जैसे गजपृथूतें मिश्र । विराजलेती दशसहस्त्र । पाईक स्वार दासचक्र । रायापुढें धांवती ॥ ७७ ॥ छडीदार चोपदार । पूर्ण बोथाटे पुकारदार । यंत्रधारी अश्वगतास्वार । रायासमोर धांवती ॥ ७८ ॥ अति उग्र खडतरपती । मिरवल्या जैशा कृतांतमूर्ति । की युद्धकुंडींचें पावक होती । घेती आरती परचक्र ॥ ७९ ॥ यावरी राव तो कृपाळ । शोभे जैसा तमालनीळ । बरवेपणीं अतिझळाळ । कंदर्पपंथी मिरवतसे ॥ ८० ॥ स्वरुपलक्षणी गोपीचंद । समता न पावे आणिक गौडवृंद । चंद्रचूडमण्यालागीं अबाध । कलंक देहीं म्हणोनी ॥ ८१ ॥ अर्क दृष्टांता संमत देखा । तरी तोही तीव्र दाहकपंथा । चपला तेजापरी भ्याडा चित्ता । मेघामाजी दडताती ॥ ८२ ॥ तैसा नव्हे हा नृपनाथ । दिव्यरुपी सद्गुणभरित । धर्म औदार्य सभाग्यवंत । विजयलक्ष्मी मिरवीतसे ॥ ८३ ॥ म्हणाल प्रताप नसेल व्यक्त । तरी कृतांताचे आसन पाळीत । धाकें परचक्र आणूनि देत । कारभारातें न सांगतां ॥ ८४ ॥ यापरी वर्णितां शरीरपुष्टी । तरी म्हणवीतसे महींतें जेठी सा यापरी आणिक कल्पाल चित्तीं । कीं इतुकी स्थावर झाली शक्ती । तरी भोगीत नसेल कामरती । विषयीं आसक्त नसेल तो ॥ ८६ ॥ तरी धर्मपत्नी शुभाननी । असती नक्षत्रतेजप्रकरणीं । खंजरीटमृगपंकजनयनी । चंद्राकृती मिरवल्या ॥ ८७ ॥ चित्तज्ञ परम चातुर्यखाणी । यापरी षोडशशत शुभाननी । भोगांनना जयालागुनी । राजांकीं मिरवल्या ॥ ८८ ॥ परी ते पाहतां स्वरुपखाणी । कीं कामचि सांडावा ओवाळुनि । कीं उर्वशीच्या पंक्ती आणुनी । दासी मिरवती तिला त्या ॥ ८९ ॥
गजगामिनी चपला अवळा । तेजें लाजविती पाहूनि चपळा । शृंगारभरित असती सकळा । चंद्र रात्री नक्षत्री ॥ ९० ॥
Shri NavnathBhaktisar Adhyay 12 Shri NavnathBhaktisar Adhyay 12
Jalindar ran away from the palace as he was not ready
to marry. He came in the forest where God Agni met
him. God Agni told him that you are not son of king
Bruhadrava but he was son of God Agni only. Then he
asked Jalinder what was his wish. Jalinder told him that
he wanted to do some good to the people. God Agni thought carefully and decided to take Jalindar to God Datatreya at BadriNath. God Dattatreya welcomed both of them. Knowing about Jalinder he asked God Agni to leave Jalinder with him for 12 years so that he can teach him all vidyas. After 12 years God Agni came back till that time Jalindar has acquired knowledge of all vidyas. God Dattatreya asked God Agni to get blessings from all gods of the vidyas for Jalinder and then Jalinder should complete 12 years of rigorous Tapas.
As told by God Dattatreya Jalinder completed the tapas. Then God Shiva stood before him and God Agni. He blessed Jalinder and told him that prabhudha Narayan has taken birth from brahma vidya in the ear of a big elephant. Hence all three searched for the elephant then they saw the elephant in the forest. God Shiva told them that the elephant was very powerful and he won't allow anybody to come near to him. However Jalindar used Sprashastra Mantravidya and fixed elephant.
Then he went near, praised the elephant and called Prabudha Narayan at the ear of elephant. Jalinder told him that as his birth is from the ear he was named as KarnaKanifa. Kanifa came out. Then Jalindar helped him to come down to the ground. Then he asked Kanifa to bow to God Shiva and God Agni. Then after God Agni went away and God Shiva took care of Kanifa for about six months after which God Datta and Jalindar imparted all the knowledge of the Astra-Mantra vidya to Kanifa.
However Jalindar purposely held back knowledge of Sanjivani vidya and Vatakarshan vidya from Kanifa as his birth was from the ear of elephant. Elephants are very wise in taking revenge. If Kanifa has this bad virtue he may mutualise Sanjivani vidya and Vatakarshan vidya hence that knowledge was not passed on to him. God Shiva asked Jalindar to obtain blessings for Kanifa from Gods of all vidyas. Hence Jalindar called all the gods by using stavanastra. All gods of all vidyas came but refused to bless Kanifa since he has not completed 12 years tapas. Jalinder was very angry and there started a war between Gods and Jalindar.
Jalindar defeated them and made them to bless Kanifa. He further asked all Gods to be helpful for his Shabari Kavitva. Now in the 13th adhyay Dhundi sut poet Malu from Narahari family will tell us what happened next.
श्रीनवनाथभक्तिसार अध्याय बारावा ( १२ ) भाग २/२ प्रळयकाळ कृतांत शमे । तोही शांतवेल उत्तमोत्तमें । तें दिग्गजा तीव्रता प्रकाम । कोठें असेल महाराजा ॥ १०१ ॥ वातगती चक्रराहटी । तेही कुंठित होईल जेठी । मम मित्रस्यनंदन भवकोटी । स्थिर कैसा होईना ॥ १०२ ॥ तन्न्याये ब्रह्मांड जिंकितां । पावे हा मज कां न स्थिरता । तरी महाराज चमत्कार आतां । निजदृष्टीं विलोकीं ॥ १०३ ॥ मग कक्षेमाजी भस्मझोळी । करतर्जनीं चिमुटी ओळी । मोहनास्त्र तदनुकाळीं । जपता झाला महाराज ॥ १०४ ॥ मोहनास्त्रामागें पवित्र । प्रेरिता झाला स्पर्शास्त्र । जपूनियां शुद्ध मंत्र । भस्मचिमुटी सोडीतसे ॥ १०५ ॥ तवं तें अस्त्र होतां व्यक्त । तीव्रपणी गज झाला शांत । यापरी महीं चरण चतुर्थ । सुदृढ व्यक्त झाला तो ॥ १०६ ॥ मग म्हणे शिवासी तातासहित । येथेंचि असावें स्वस्थचित्त । मी करीपाशी जाऊनि त्वरित । कानिफातें आणितो ॥ १०७ ॥ ऐसें ऐकतां वागुत्तर । अवश्य म्हणे श्रीशंकर । मग तो तेथूनि जालिंदर । गजापाशीं पातला ॥ १०८ ॥ परी मोहनास्त्र प्रतापवंत । सर्व अंगे गज झाला शांत । निकट जाऊनि तयाचे त्वरित । आदरोक्ती बोलतसे ॥ १०९ ॥ म्हणे बा रे धीरपण । कोणी नसे तुजसमान । तुझे कर्णी दिव्यरत्न । महासिद्धीनें निर्मिलें ॥ ११० ॥ हांक मारुनि बोले त्यातें । म्हणे प्रबुद्ध नारायण समर्थ । गजकर्णी होऊनि व्यक्त । अवतारदीक्षा मिरविसी ॥ १११ ॥ तरी आतां झडकरी । कर्ण सोडूनि ये बाहेरी । तूतें नाम या देहापरी । कर्णकानिफा साजतसे ॥ ११२ ॥ ब्रह्मवीर्य कर्णउत्पत्ती । म्हणूनि नाम तुजप्रती । तूं तव कानिफा सर्वज्ञमूर्ती । दृश्यमान होई कां ॥ ११३ ॥ ऐकूनि जालिंदराचें वचन । बोलता झाला विधिनंदन । हे महाराजा गुणनिधान । स्थिर असा महीतें ॥ ११४ ॥ मग त्वरें येऊनि कर्णद्वारीं । दृष्टीं पाहे ब्रह्मचारी । सहज करुनि उभयकरीं । नमस्कारी प्रेमानें ॥ ११५ ॥ षोडशवर्षीं वयमान । बाळतनू देदीप्यमान । तयाचे तेजें सकळ कानन । तेजामाजी डवरलें ॥ ११६ ॥ मग जालिंदरे देऊनि हस्त । खालीं उतरिला कर्णसुत । स्कंधीं वाहूनि प्रेमें स्नेहभरित । शिवापाशीं पातला ॥ ११७ ॥ स्कंधींचा उतरुनि ठेवी महीशीं । म्हणे कानिफा सर्वज्ञराशी । नमस्कारीं उमावरासी । वीर्यवंता महाराजा ॥ ११८ ॥ त्यातें नमूनि जनकासमेत । द्विमूर्धनी आजी तात । त्यातें नमस्कारुनि त्वरित । श्रेयवंत होई कां ॥ ११९ ॥ मग शिवासी करुनि नमस्कार । उपरी नमिला वैश्र्वानर । त्याहूनि प्रीती अति थोर । जालिंदर नमिलासे ॥ १२० ॥ उपरी अत्यंत स्नेहभरितीं । शिवें कवळूनि सप्रेम हस्तीं । आपुले अंकीं बाळमूर्ती । कर्णकानिफा बैसविला ॥ १२१ ॥ परम प्रिय अति लालन । घेतलें बाळाचें चुंबन । मग जालिंदरा बोले वचन । बाळा देई अनुग्रह ॥ १२२ ॥ तव अनुग्रह झाल्यापाठीं । मोडेल अज्ञानदशाराहाटी । सकळार्थ विजय पोटीं । कर्णकानिफा मिरवेल ॥ १२३ ॥ जैसा होतां अर्कोदय । अंधकार पावे विलय । तैं सकळ जनांचे हे व्यवसाय । तन्न्यायें बाळा करावें ॥ १२४ ॥ कीं द्रव्य असतां गृही भरतीं । मग सकळ व्यवसाय तया सुचती । तन्न्यायें कृपामूर्ती । बाळालागी करावें ॥ १२५ ॥ ऐसें ऐकूनि आदिनाथवचन । जालिंदर तो तुकावी मान । मग तोचि घडी क्रियामंडन । संकल्पांत आव्हानी ॥ १२६ ॥ तन मन धन काया वाचा । त्याग केला दुर्गुणांचा । तो संकल्प निःसंकल्प साचा । गुरुराज वंदिला ॥ १२७ ॥ मग वरदहस्त स्पर्शोनि चंद्रमौळी । कर्णी ओपिली मंत्रावळी । तेणें सकळ अज्ञानकाजळी । फिटोनि गेली तत्काळ ॥ १२८ ॥ जैसा सदनीं लावितां दीप । तीव्र तमाचा होय लोप । तेवीं मंत्रबीजमाप । अज्ञानकर्दमपण निवटी कां ॥ १२९ ॥ व्यक्ताव्यक्त सकळ भास । पूर्ण झाला विजयपणास । मग चराचरीं माझाचि वास । एके रुपें चर्ततसे ॥ १३० ॥ ब्रह्मदृष्टी संकलित खूण । दृश्यगुरुमुखेंकरुन । तें हरि रुद्र ब्रह्मरुप चैतन्य । ऐक्यरुपें मीनलें ॥ १३१ ॥ असो ऐशी होतां राहाटी । मग उठते झाले चतुर्थ जेठी । पदीं चालतां महीपाठीं । बद्रिकाश्रमीं पातले ॥ १३२ ॥ मग सुवचनीं द्विमूर्धन । युक्ती सांगे जालिंदराकारण । बा रे जें कां दत्तवचन । कानिफातें समर्पी ॥ १३३ ॥ ऐसें सांगूनि स्वयें युक्ती । अदृश्य झाला दाहकमूर्ती । वरी सादृश्यपणें उमापती । षण्मासें त्यातें मिरवला ॥ १३४ ॥ परी षण्मासदिनांमाझारी । दत्तकृपेची विद्यालहरी । सांठवूनि कानिफाअंतरी । केला भांडारी विद्येचा ॥ १३५ ॥ सकळ अस्त्रीं केला प्रवीण । परी संजीवनी अस्त्र देदीप्यमान । आणि दुसरें वाताकर्षण । जालिंदरें रक्षिलें असे ॥ १३६ ॥ म्हणाल करुनि रक्षण । सांगितलें सकळ विद्येचें कारण । तरी इतुकेंच रक्षावयास संशय कोण । जालिंदरा उदेला हो ॥ १३७ ॥ तरी संशयाचें कारण । गजकर्णी झाला जन्म । तया स्थानींचा उत्तम गुण । उभयतांचा मिरवेल ॥ १३८ ॥ दांभिक बुद्धिसंस्कार । पाहूनियां जालिंदर । वाताकर्षण संजीवनीमंत्र । अस्त्र भिन्न रक्षिलें ॥ १३९ ॥ परी सकळ अस्त्रीं झाला निपुण । मग बोलता झाला उमारमण । अस्त्र देवता करुनि प्रसन्न । कानिफातें देई कां ॥ १४० ॥ मग स्तवनास्त्र जपोनि त्वरित । बोलाविले सकळ दैवत । इंद्र वरुण आश्र्विनीसहित । महीलागीं उतरले ॥ १४१ ॥ दानव मानव प्रतापवंत । अतळ वितळ पाताळीं जे विख्यात । नवनागकुळें वंशवंत । तेही पातले ते ठाया ॥ १४२ ॥ चंद्रसूर्य गणगंधर्व । यक्ष किन्नर आले सर्व । विष्णुसहित कामोद्भव । महींलागीं उतरले ॥ १४३ ॥ खगेंद्रासहित प्लवंगम । येता झाला दाशरथी राम । अवतारदक्ष विष्णु दशम । दशअवतारीं मिरवला ॥ १४४ ॥ बावन्न वीर जळदेवता । शंखिनी डंखिनी कालिकेसहिता । अष्टभैरव गण पाताळनाथ । गजानन मिरवला ॥ १४५ ॥ ऐशा देवता वर्णू किती । मृत्युलोकीं पूर्ण विख्याती । तेहतीस कोटी संख्या बोलती । दृश्य झाले तितुकेही ॥ १४६ ॥ असो ऐशा समुच्चयाकारणें । त्यासी जालिंदर करी नमन । बद्धांजळी सर्वा जोडून । बोलता झाला त्तक्षणीं ॥ १४७ ॥ म्हणे महाराजा कृपामूर्ति । कानिफा मिरवला सद्विद्येप्रती । तैं योग देऊनि निगुतीं । कार्यालागीं वर्तावें ॥ १४८ ॥ ऐसें ऐकूनि तयाचे वचन । दैवतें बोलती सकळ जाण । तुज आम्हीं वरप्रदान । सद्विद्येसी दिधलेसें ॥ १४९ ॥ दिधलें परी कवणार्थी । श्रीपावकाच्या मोहाप्रती । आणि अत्रिसुत तुम्हांप्रति । विद्यानाथ झालासे ॥ १५० ॥ ऐसें उभयतांच्या भिडेंकरुन । तुम्हासी दिधलें वरप्रदान । परी पुढें आणिका कारण । वर मिरवत नाहीं जी ॥ १५१ ॥ तेथूनि तुम्ही पुढतपुढती । शिष्य सकळ अगणित मिती । तितुक्यांसी सद्विद्येप्रती । वर किती ओपावा हो ॥ १५२ ॥ बरें म्हणाल का वाइट । परी वर न ओपूं आम्ही स्पष्ट । मानाल तैसें महाश्रेष्ठ । दुःख देहीं आपुल्या ॥ १५३ ॥ ऐसें म्हणूनि विमानीं । बैसते झालें तत्क्षणीं । तें जालिंदर दृष्टीं पाहोनी । परम चित्तीं क्षोभला ॥ १५४ ॥ म्हणे माझा अनादर । करुनि जातां स्थानावर । परी माझा चमत्कार । निजदृष्टीं पाहावा ॥ १५५ ॥ मग करीं कवळूनि भस्मचिमुटी । वातास्त्र प्रेरिता झाला जेठी । तेणेंकरुनि नभापोटी । प्रेरक झालें वातास्त्र ॥ १५६ ॥ तें वातास्त्र अति तीव्र । प्रगट होतां वातचक्र । तैं सकळ विमानें नभावर । भ्रमण करिती वातानें ॥ १५७ ॥ तें पाहूनियां गंधर्वनाथ । गुणीं गांडीव चढवितां सिद्ध । आदिदेव सुरवरादि समस्त । सज्ज केले सायकें ॥ १५८ ॥ मग नानास्त्रें जपूनि युक्ती । शर सोडिती नाथावरती । तें पाहूनि जालिंदर जती । निवारण करी सर्वांचें ॥ १५९ ॥ पर्वतास्त्र गंधर्व प्रेरिती । वज्रास्त्र प्रेरी अमरपती । यक्ष अग्निअस्त्रें सोडिती । जळदास्त्र वरुण तो ॥ १६० ॥ धूमास्त्र अश्र्विनी देव । नागास्त्र प्रेरिती सकळ दानव । ऐशीं अस्त्रें बहुत गौरव । बहुतांनी तीं निर्मिलीं ॥ १६१ ॥ परी हरि आणि हर । दृष्टीं पाहाती चमत्कार । म्हणती पुढें कैसा विचार । निजदृष्टीं पाहूं कीं ॥ १६२ ॥ ऐशी अस्त्रें प्रेरिती बहुत । तें पाहुनि जालिंदरनाथ । मग सकळ अस्त्रांवरी मोहनास्त्र । योजिता झाला महाराजा ॥ १६३ ॥ तें मोहन अस्त्रांतरीं । प्रवेशूनि करी प्रताप बाहेरी । जालिंदरातें अवलोकन करी । नमूनि जात असे अस्त्र ॥ १६४ ॥ ऐसें अस्त्र सकळ आलें । परी जालिंदरा नमूनि गेलें । परी पर्वतास्त्रें युक्त केलें । निवटिलें वातास्त्र ते ॥ १६५ ॥ मग विमानें होऊनि स्वर्गी स्थिर । समूळ आटले वातचक्र । मग एकाएक बोलती उत्तर । कैसा विचार करावा ॥ १६६ ॥ जीं जीं अस्त्रें प्ररितो आपण । तीं तेथें जातीं नमून । तरी आतां शस्त्रें घेऊन । महींलागीं उतरावें ॥ १६७ ॥ तीव्र शस्त्रघातेंकरुन । द्वंद्वमुखांते करावें आव्हान । मग तयाचा घेऊन प्राण । स्वर्गवासी करावा तो ॥ १६८ ॥ ऐसें मानलें सर्वां चित्तीं । विमानें उतरली महीवरती । मग मुद्गल फरश अंकुश शक्ती । घेवोनियां धांवले ॥ १६९ ॥ त्रिशूळ खड्ग भाले तोमर । फरश मुरस पाडू कट्यार । गदा चक्र बरची यंत्र । दारुकादि उभवले ॥ १७० ॥ गुप्ती भाले असिलता । ऐशी शस्त्रें किती वर्णिता । असंख्यरुपी प्राणहर्ती । घेवोनियां धावलें ॥ १७१ ॥ तें पाहूनि जालिंदर । सोडता झाला कामिनीअस्त्र । कामिनीअस्त्रावरी पवित्र । कामअस्त्र प्रेरिले ॥ १७२ ॥ कामिनीअस्त्र प्रगट होतां । अगणित स्त्रिया तेजभरिता । उदया पावूनि कामवार्ता । दर्शविता रायासी ॥ १७३ ॥ परी त्या स्त्रिया कैशा । रंभेहूनि शतगुण ऐशा । भ्रुकुटीसायक नेत्रकटाक्षां । शर सोडिती कामाचे ॥ १७४ ॥ तयामागें कामास्त्र । सर्वां हृदयीं रिघोनि पवित्र । तेणें लंपट होऊनि सर्वत्र । प्रणययुद्धा उसळले ॥ १७५ ॥ मग एकाएकींच्या ध्यानीं । लागूनि करिती नम्र विनवणी । तंव त्या पळती रानोरानीं । हेही धावती त्यामागें ॥ १७६ ॥ परी बद्रिकाश्रमीं बद्रितरु । त्यातें वर्णितां नसे पारु । कीं वाट दावी कंटकापारु । तयामाजी रिघाल्या ॥ १७७ ॥ तंव त्या कामिनी कंटकवनीं । बद्रतरुतें जाती वेधुनीं । देवही तैसे तरु कवळूनी । वृक्षावरी वेंधती ॥ १७८ ॥ एक वृक्षावरी एक एकावरी । तैसे एक एक वेंधले तयांवरी । निकट जाऊनि विनंती करी । वश्य होय म्हणवूनि ॥ १७९ ॥ सकळ वृक्षा गेले वेंधून । तें पाहूनि जालंदर नंदन । मग स्पर्शास्त्र मंत्र जपून । भस्मचिमुटी सोडीतसे ॥ १८० ॥ स्पर्शास्त्र प्रगट होतां । सकळ कामिनींसी झाली प्रेरकता । तें पाहूनि कामिनी तत्त्वता । उड्या सोडिती महीतें ॥ १८१ ॥ तयांच्या मागें देव भले । उड्या सोडिती अति वहिलें । परी स्पर्शास्त्रें पदातें धरिलें । तरुशाखेतें कवळूनी ॥ १८२ ॥ मग खालीं मौळी वरते पद । मध्येंचि लोंबती देववृंद । मुकुट महीतें पडोनि बद्ध । कबरी मोकळी हेलावे ॥ १८३ ॥ जैसें सुग्रीव पक्ष्याचें घर । तरुसी लोंबती दिसती अपार । कीं दिनउदयीं शाखेवर । वडकाळिका झोंबती ॥ १८४ ॥ तन्न्यायें तरुवरती । देव उफराटे झोळकंबे घेती । तें पाहूनी उमापती रमापती । हास्य करिती गदगदां ॥ १८५ ॥ म्हणती बरवी झाली मौज । ऐसा मिळाला नाहीं भोज । न मारितां सकळ ज्ञानकाज । बरें जाणोनियां घेतलें ॥ १८६ ॥ मग स्त्रियां तळवटीं । काम करित्या झाल्या शेवटीं । सकळांचें चीर फेडूनि करपुटीं । नग्नशरीरी मिरवले ॥ १८७ ॥ सकळ वस्त्रें जालिंदरापासीं । स्त्रिया आणूनि करिती राशी । मग जालिंदर कानिफापाशीं । हळूचि खुणे सांगतसे ॥ १८८ ॥ देव सकळ झाले नग्न । त्यांतें नेसवूनि येई वसन । मग तो कानिफा घेऊन वसन । ज्याचे त्यासी नेसवीतसे ॥ १८९ ॥ नेसवितां देव बोलत । अहो गुरुची करणी विपरीत । विध्वंसले असे सामर्थ्य । योग्यायोग्य दिसेना ॥ १९० ॥ ज्यांची ब्रह्मांडभरी कीर्ति । ते तरुलागीं कैसे लोंबती । ऐसे म्हणूनि तयापरती । वसनालागीं परिधानी ॥ १९१ ॥ म्हणे महाराजा गुरुसी चोरुन । तुम्हां परिधानितों गुप्त वसन । तरी हें ऐसें वर्तमान । बोलूं नका गुरुतें ॥ १९२ ॥ वसन नेसल्या उपरी । पाय वंदी उभय करीं । भाळ ठेवूनी पदावरी । आणिक जात पुढारां ॥ १९३ ॥ मग कानिफाची नेत्रभक्ती । पाहुनी तुष्टले देव चित्तीं । मग प्रसन्न होऊनि वरदहस्तीं । वरा ओपिती कृपेनें ॥ १९४ ॥ मनीं करुनि दृढ विचार । विना दिधल्यावाचूनि वर । सोडणार नाहीं जालिंदर । कृतनिश्र्चय हा असे ॥ १९५ ॥ ऐसा निश्र्चय करुनि चित्तीं । प्रसन्न चित्तें वर ओपिती । जें जें अस्त्र तयाचे शक्ती । आम्ही मिरवूं निश्र्क्यें ॥ १९६ ॥ मग सकळीं देऊनि वरप्रदान । कानिफा केला वरदवान । तें ऐकूनि पावकनंदन । विभक्तास्त्र सोडीतसे ॥ १९७ ॥ विभक्तास्त्र होतां प्राप्त । सकळ देव झाले मुक्त । सांवरुनि वस्त्रभूषणातें । नाथापाशीं पातलें ॥ १९८ ॥ मग सर्वत्रीं करुनि नमस्कार । म्हणती तव सुता दिधला वर । सकळ अस्त्रीं साक्षात्कार । आम्ही मिरवूं निजांगें ॥ १९९ ॥ उपरी बोले जालिंदरनाथ । पुढें करीन साबरी कवित्व । त्यातें साह्य तुम्हीं समस्त । कृपा करुनि असावें ॥ २०० ॥ मग अवश्य म्हणोनि वचन देती । साह्य असों तव कवितीं । ऐसें बोलोनि स्वस्थाना जाती । विमानारुढ होऊनियां ॥ २०१ ॥ यावरी रमावर आणि उमावर । कानिफा आणि जालिंदर । बद्रिकाश्रमीं होऊनि स्थिर । तीन रात्र राहिले तेथें ॥ २०२ ॥ तेथील स्वाद धुंडीसुत । पुढें सांगेल यथास्थित । नरहरिवंशीं नाम ज्यातें । मालू ऐसें वदताती ॥ २०३ ॥ स्वस्ति श्रीभक्तिकथासार । संमत गोरक्षकाव्य किमयागार । सदा परिसोत भाविक चतुर । द्वादशाध्याय गोड हा ॥ २०४ ॥ श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ शुभं भवतु ॥
