Shree Navanath Bhaktisar adhyay 3 is in Marathi. Here I am trying to give a very short description of this adhyay. Machchhindra was on a Tirthyatra meaning he was visiting holy places. He visited Jaganathpuri on the east sea shore and proceeded to setubandha to visit Rameshwaram temple. He bathed in the Swetakunda. He saw Maruti who was making cave for leaving while rain was pouring in tremendously. He was surprised and laughed at the madness and asked why he had not done this while there was no rain season. Maruti was very much angry and asked him who was he and what his name was. Machchhindranath told name and also told that people use to call him Jati. Maruti asked him to prove his powers and show him that he was fit for calling him Jati. So they started a battle. Maruti started throwing big mountains and Machchhindra also used his Mantras to prevent and finally him made Maruti powerless and made him to stand with a big mountain over his head. Maruti was in a very bad condition he was not able to move neither able to throw the mountain which was on his and lifted for throwing it on Machchhindra. This was because Machchhindra used VataakarshanMantra. Since Maruti was son of Vayudevata who filled with sorrow and told Maruti to stop the battle as Machchhindra is Vasu putra and incarnation of Kavi Narayan. Then Mchchhindra also pleased with Maruti and Vayudevata as they assured him that they will be helpful to him in his endeavor. Then there was a very big conversation between him and Maruti. Finally Maruti made Machchhindra agree to go the Female kingdom as it was a job assigned to him for his this birth. All this is described in this Adhyay 3 in deep. In the next adhyay there is a description of the war in between Machchhindra and AshtaBhaivrav, Chamudas who were the guards on the gate of Female Kingdom.
श्रीनवनाथभक्तिसार अध्याय तिसरा (३) भाग २/२
देवदानवमानवांसहित । पशुपक्षीनागजात ।
सकळ स्त्रीपुरुष उभयतां । इंद्रियसुखें सुखावती ॥ १०१ ॥
कामरती मंथनाकार । रतीसी अर्पिती कामिक नर ।
ऐसा जाणोनि मनीं विचार । परम चित्तीं क्षोभली ॥ १०२ ॥
मग तिनें मांडिलें अनुष्ठान । मनामाजी काम वरोन ।
कीं प्रत्यक्ष होऊनि वायुनंदन । रतिरत्न अर्पूं त्या ॥ १०३ ॥
ऐसा काम वरोनि चित्ती । बैसलीसे दृढ तपापरती ।
मांसा तोडोनि यज्ञकुंडीं आहुती । मम नामीं अर्पीतसे ॥ १०४ ॥
ऐसे लोटले द्वादशवर्ष । सकळ आटिलें शरीरमांस ।
मग ती पाहोनि अति कृश । प्रसन्न झालों मी तीतें ॥ १०५ ॥
परि तीतें होतां माझी भेटी । पदीं मौळी घालोनि मिठी ।
म्हणे अर्थ जो उद्भवला पोटीं । तो सिद्ध करीं महाराजा ॥ १०६ ॥
मग मी विचारिता झालों तीतें । कीं कवण कामनासरिता भरिते ।
मज सांगोनि अर्थरसातें । सुखसमुद्रा मेळवीं ॥ १०७ ॥
ऐसें ऐकतां वचनोत्तर । म्हणे महाराजा वायुकुमर ।
तुझेनि स्त्रिया गर्भिणी समग्र । होऊनि मिरवती महाराजा ॥ १०८ ॥
तरी तूं सकळांचा प्राणेश्र्वर । स्मरा ओपी भुभुःकार ।
तरी ते नादें रतिनार । सुख पावे सकळांसी ॥ १०९ ॥
तरी नादबुंदा सुखासना । मैथुनरतीं धरीं कामना ।
हे मार्ग सकळ देशकारणा । स्वर्गमृत्युपाताळीं ॥ ११० ॥
तरी कां कर्म आमुचेंचि ओखट । स्वप्नीं दिसेना ऐसा पाठ ।
तरी तूं स्वामी आमुचा अलोट । तें सुख आम्हां मिरवीं कां ॥ १११ ॥
ऐसें वदतां स्त्रिया भूषणीं । मग मी बोलिलों तिये लागोनी ।
कीं ऊर्ध्वरेता जन्माहूनी । दृढकासोटी विराजिलों ॥ ११२ ॥
जेथें उदय झालों जठरीं अंजनी । ते उदरा दृढकौपिनी ।
मातें प्राप्त शुभाननी । कनककासोटी ती असे ॥ ११३ ॥
तस्मात् दृढ इंद्रियसंपत्ती । ढाळे लागले भांडारग्रंथीं ।
तेणें इंद्रियव्यवहारशक्ती । जगामाजी मिरवेना ॥ ११४ ॥
म्हणूनि कामा उर्ध्वगमन । श्र्वासोक्त रतिकामद्रुम ।
तुम्हां स्त्रियांचा रतिआश्रम । शांत तेणे पावतसे ॥ ११५ ॥
तरी त्वतपाच्या श्रमध्वजा । मच्छिंद्र नगरीं विराजवूं ओजा ।
तें चित्तदैव रतिकाजा । कामभक्तीं तुष्टेल ॥ ११६ ॥
म्हणोनि मच्छिंद्र आहे कोण । तरी तो प्रत्यक्ष कविनारायण ।
त्वत्तपाच्या कामीं बैसोन । फलद्रुम होईल कीं ॥ ११७ ॥
ऐसें बोलोनि तीर्थावतीं । तुष्ट केली सकाम अर्थीं ।
तरी तूं जाऊनि मनोरथीं । तुष्ट करीं महाराजा ॥ ११८ ॥
येरु म्हणे ऊर्ध्वरेता । मातें कार्य हें निरोपितां ।
तरी ब्रह्मचर्यत्व समूळ वृथा । आंचवले जाईल ॥ ११९ ॥
मी तों उदास कामशक्तीं । नोहे म्हणतील नाथपंथी ।
जती नामीं जगविख्याती । जगामाजी मिरवलों ॥ १२० ॥
तरी ऐसी कुकर्मराहटी । मातें घडोनि येतां जेठी ।
मग वाग्देवतानिंदादिवटी । येऊनि जगीं मिरवेल ॥ १२१ ॥
यावरी आणिक सिद्ध जगीं । नाथपंथी आहेत योगी ।
तेही योगपंथ ते प्रसंगीं । विटाळ माझा करतील ॥ १२२ ॥
एवं स्त्रीसंग अश्लाघ्य फार । अपकीर्तीचें दृढ भांडार ।
सर्वविनाशी मोहनास्त्र । स्वीकारावें हें वाटेना ॥ १२३ ॥
स्त्रियांसंगें बहु नाडले । अपकीर्ती जगीं मिरवले ।
आणि सर्व सुकृता आंचवले । रितें पोतें तें वाताचें ॥ १२४ ॥
पाहें अमरेंद्र झाला भग्न । चंद्र मिरवला कलंकेकरुन ।
समूळ राज्यविनाश रावण । स्त्रीलोभें नाडला तो ॥ १२५ ॥
विधिसुताची ब्रह्मकासोटी । तीही क्षणमात्रें झाली सुटी ।
साठ पोरे निर्मूनि पोटीं । दैन्यभाजा वरियेली ॥ १२६ ॥
याचि नीती तदा तात । अकर्मप्रवाही कन्ये रत ।
विधि ऐसे नाम उचित । अविधिपणें बुडविलें ॥ १२७ ॥
पहा तपी तो त्र्यंबक । तपियांमाजी असे अर्क ।
परी कामदरीं अस्तोदक । भिल्लिणीउदधीं लुब्धला ॥ १२८ ॥
तन्न्याय तपोजेठी । काम रंभेच्या करोनि पोटीं ।
आंचवोनि तप घे नरोटी । तन्न्यायचि मिरवतसे ॥ १२९ ॥
ऐसा विश्र्वामित्र तो अमित्र झाला । याची नीतीं वदसी मला ।
तरी वन्ही कामदरीला । व्याघ्रभया नांदविसी ॥ १३० ॥
ऐसें ऐकोनि मच्छिंद्रवचन । म्हणे बा रे योगद्रुमण ।
ही अनादि राहटी पूर्ण । भोग भोगितां निर्दोष ॥ १३१ ॥
जैसें रामें मजला कथिलें । नव्याण्णव मारुती असे वदले ।
तन्न्यायें तुम्ही भले । नव्याण्णवावा अससी तूं ॥ १३२ ॥
तरी अनादि राहटी । भोगिता झाला भामिनी वीस कोटी ।
मौनिनाथ येऊनि पोटीं कीर्तिअर्क मिरवेल ॥ १३३ ॥
तव तात जो उपरिचर वसु । तो तव उदरीं येईल वसु ।
कीर्ति ते महाप्रकाशु । महाप्रचंड मिरवेल ॥ १३४ ॥
ऐसें सांगोनि वायुसुत । प्रसन्न केलें चित्त दैवत ।
मग वरप्रदानवाणी रुकारवंत । मच्छिंद्रनाथा देतसे ॥ १३५ ॥
जैसें शुक्रें अमित्रसुता । प्रसन्न होऊनि चित्तसविता ।
देऊनि मंत्रसंजीवनी अर्था । प्रभूलागीं मिरवला ॥ १३६ ॥
तेवीं अमित्रकळजा । राज्य स्थापिलें भक्तिकाजा ।
नेणूं बिभिषण शत्रु अनुजा । केला सरता चिरंजीव ॥ १३७ ॥
तन्न्यायें घातक वसु । नेणोनि कामशरा पासु ।
रुकार ते समयासु । अंजनीसुत पैं केला ॥ १३८ ॥
मग करोनि नमनानमन । अवश्यपणें करितां गमन ।
अदृश्य पाहोनि वायुनंदन । मच्छिंद्रनाथ चालिला ॥ १३९ ॥
सहज चालिला महीपाठीं । अर्थी हिंगळा द्यावी भेटी ।
ऐसें गमोनि तया वाटीं । येऊनियां पोचला ॥ १४० ॥
तवं ते शक्तिद्वारीं । रक्षक असती दक्षाचारी ।
अष्टभैरव कृतांत संगरीं । जिंकू पाहती कृतांता ॥ १४१ ॥
आणि शतकोटी चामुंडा । शंखिनी डंखिनी प्रचंडा ।
त्याही तीव्र ब्रह्मांडा । ग्रासूं पाहती कृतांतपणी ॥ १४२ ॥
यावरी अर्णव बहु कर्कश । नाना पर्वत विशेष ।
त्यांत व्याघ्रादि सावजें रीस । येऊं येऊं म्हणताती ॥ १४३ ॥
म्हणे ते अर्णव सहज बोली । परी नोहे कृतांताची बैसे पाली ।
कीं पूर्वी दानवांनीं आणोनि ठेविली । भयें माया त्या ठायीं ॥ १४४ ॥
की तें अर्णव पाहतां सहज । तैंचि देवतांचें तेज ।
विरुनि जाय मोडे माज । नको नको म्हणवूनी ॥ १४५ ॥
कंटकवन जाळिया संधी । भयानक सावजें अपार मांदी ।
पाहतांक्षणी कामनाबुद्धी । विरोनी जाय तत्काळ ॥ १४६ ॥
तेथें न पावे वायुनंदन । परम भयभीत मन ।
कृतांतपत्नीचें कानन । भक्षील म्हणोन पळतसे ॥ १४७ ॥
असो ऐशी वातगोष्टी । मित्र उदेल परम पाठीं ।
कीं येथे संचरतां रश्मिदाटी । ग्रासील मग काय करुं ॥ १४८ ॥
येऊनि ते परी कानन पाहतां । रश्मी संचारुं न देई सविता ।
असो ऐशी काननवार्ता । संकट भयाचें स्थान चित्तातें ॥ १४९ ॥
तेथे सिद्धमुनी राव । संचरेल आपुल्या प्रतापें गौरव ।
ती कथा रसज्ञ ज्ञानदेव । श्रीगुरु माझा वदेल ॥ १५० ॥
तरी स्मृतीं ठेवोनि हेत । प्राशन करा कथामृत ।
मग भवरोगाचें अपार भरितें । दुःखक्लेश नांदेना ॥ १५१ ॥
हा ग्रंथ केवळ चिंतामणी । हरेल चित्ताची काळजी मुळींहूनी ।
जैसे वृश्र्चिकदंशालागोनी । विष शोषी महाराजा ॥ १५२ ॥
तरी होऊनि सद्विवेक । सांडा कुटिलपणीं तर्क ।
निंदा दोष विघ्न भातुक । सेवूं नका सहसाही ॥ १५३ ॥
निंदाशक्ती परम पापिणी । अतिरंजक नीचवदनी ।
परी आमुची मायबहिणी । पवित्र करील आमुतें ॥ १५४ ॥
जो या निंदेसी प्रतिपाळील । तो सखा अद्भुत आमचा स्नेही विपुळ ।
पातकमळांचे क्षालन करील । वारंवार इच्छीतसे ॥ १५५ ॥
धुंडीसुत नरहरिवंशीं । मालू स्नेह करी निंदकासी ।
बहुत आयुष्य इच्छी त्या मानवासी । उपकारी म्हणोनी ॥ १५६ ॥
तरी असो आदर श्रोतीं । तुम्हीं न बैसावें तया पंगतीं ।
मालू तुम्हातें हीच विनंती । वारंवार करीतसे ॥ १५७ ॥
स्वस्ति श्रीभक्तिकथासार । संमत गोरक्षकाव्य किमयागार ।
सदा परिसोत भाविक चतुर । तृतीयोध्याय गोड हा ॥ १५८ ॥
श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ श्रीनवनाथभक्तिसार तृतीयोध्याय संपूर्ण ॥
सकळ स्त्रीपुरुष उभयतां । इंद्रियसुखें सुखावती ॥ १०१ ॥
कामरती मंथनाकार । रतीसी अर्पिती कामिक नर ।
ऐसा जाणोनि मनीं विचार । परम चित्तीं क्षोभली ॥ १०२ ॥
मग तिनें मांडिलें अनुष्ठान । मनामाजी काम वरोन ।
कीं प्रत्यक्ष होऊनि वायुनंदन । रतिरत्न अर्पूं त्या ॥ १०३ ॥
ऐसा काम वरोनि चित्ती । बैसलीसे दृढ तपापरती ।
मांसा तोडोनि यज्ञकुंडीं आहुती । मम नामीं अर्पीतसे ॥ १०४ ॥
ऐसे लोटले द्वादशवर्ष । सकळ आटिलें शरीरमांस ।
मग ती पाहोनि अति कृश । प्रसन्न झालों मी तीतें ॥ १०५ ॥
परि तीतें होतां माझी भेटी । पदीं मौळी घालोनि मिठी ।
म्हणे अर्थ जो उद्भवला पोटीं । तो सिद्ध करीं महाराजा ॥ १०६ ॥
मग मी विचारिता झालों तीतें । कीं कवण कामनासरिता भरिते ।
मज सांगोनि अर्थरसातें । सुखसमुद्रा मेळवीं ॥ १०७ ॥
ऐसें ऐकतां वचनोत्तर । म्हणे महाराजा वायुकुमर ।
तुझेनि स्त्रिया गर्भिणी समग्र । होऊनि मिरवती महाराजा ॥ १०८ ॥
तरी तूं सकळांचा प्राणेश्र्वर । स्मरा ओपी भुभुःकार ।
तरी ते नादें रतिनार । सुख पावे सकळांसी ॥ १०९ ॥
तरी नादबुंदा सुखासना । मैथुनरतीं धरीं कामना ।
हे मार्ग सकळ देशकारणा । स्वर्गमृत्युपाताळीं ॥ ११० ॥
तरी कां कर्म आमुचेंचि ओखट । स्वप्नीं दिसेना ऐसा पाठ ।
तरी तूं स्वामी आमुचा अलोट । तें सुख आम्हां मिरवीं कां ॥ १११ ॥
ऐसें वदतां स्त्रिया भूषणीं । मग मी बोलिलों तिये लागोनी ।
कीं ऊर्ध्वरेता जन्माहूनी । दृढकासोटी विराजिलों ॥ ११२ ॥
जेथें उदय झालों जठरीं अंजनी । ते उदरा दृढकौपिनी ।
मातें प्राप्त शुभाननी । कनककासोटी ती असे ॥ ११३ ॥
तस्मात् दृढ इंद्रियसंपत्ती । ढाळे लागले भांडारग्रंथीं ।
तेणें इंद्रियव्यवहारशक्ती । जगामाजी मिरवेना ॥ ११४ ॥
म्हणूनि कामा उर्ध्वगमन । श्र्वासोक्त रतिकामद्रुम ।
तुम्हां स्त्रियांचा रतिआश्रम । शांत तेणे पावतसे ॥ ११५ ॥
तरी त्वतपाच्या श्रमध्वजा । मच्छिंद्र नगरीं विराजवूं ओजा ।
तें चित्तदैव रतिकाजा । कामभक्तीं तुष्टेल ॥ ११६ ॥
म्हणोनि मच्छिंद्र आहे कोण । तरी तो प्रत्यक्ष कविनारायण ।
त्वत्तपाच्या कामीं बैसोन । फलद्रुम होईल कीं ॥ ११७ ॥
ऐसें बोलोनि तीर्थावतीं । तुष्ट केली सकाम अर्थीं ।
तरी तूं जाऊनि मनोरथीं । तुष्ट करीं महाराजा ॥ ११८ ॥
येरु म्हणे ऊर्ध्वरेता । मातें कार्य हें निरोपितां ।
तरी ब्रह्मचर्यत्व समूळ वृथा । आंचवले जाईल ॥ ११९ ॥
मी तों उदास कामशक्तीं । नोहे म्हणतील नाथपंथी ।
जती नामीं जगविख्याती । जगामाजी मिरवलों ॥ १२० ॥
तरी ऐसी कुकर्मराहटी । मातें घडोनि येतां जेठी ।
मग वाग्देवतानिंदादिवटी । येऊनि जगीं मिरवेल ॥ १२१ ॥
यावरी आणिक सिद्ध जगीं । नाथपंथी आहेत योगी ।
तेही योगपंथ ते प्रसंगीं । विटाळ माझा करतील ॥ १२२ ॥
एवं स्त्रीसंग अश्लाघ्य फार । अपकीर्तीचें दृढ भांडार ।
सर्वविनाशी मोहनास्त्र । स्वीकारावें हें वाटेना ॥ १२३ ॥
स्त्रियांसंगें बहु नाडले । अपकीर्ती जगीं मिरवले ।
आणि सर्व सुकृता आंचवले । रितें पोतें तें वाताचें ॥ १२४ ॥
पाहें अमरेंद्र झाला भग्न । चंद्र मिरवला कलंकेकरुन ।
समूळ राज्यविनाश रावण । स्त्रीलोभें नाडला तो ॥ १२५ ॥
विधिसुताची ब्रह्मकासोटी । तीही क्षणमात्रें झाली सुटी ।
साठ पोरे निर्मूनि पोटीं । दैन्यभाजा वरियेली ॥ १२६ ॥
याचि नीती तदा तात । अकर्मप्रवाही कन्ये रत ।
विधि ऐसे नाम उचित । अविधिपणें बुडविलें ॥ १२७ ॥
पहा तपी तो त्र्यंबक । तपियांमाजी असे अर्क ।
परी कामदरीं अस्तोदक । भिल्लिणीउदधीं लुब्धला ॥ १२८ ॥
तन्न्याय तपोजेठी । काम रंभेच्या करोनि पोटीं ।
आंचवोनि तप घे नरोटी । तन्न्यायचि मिरवतसे ॥ १२९ ॥
ऐसा विश्र्वामित्र तो अमित्र झाला । याची नीतीं वदसी मला ।
तरी वन्ही कामदरीला । व्याघ्रभया नांदविसी ॥ १३० ॥
ऐसें ऐकोनि मच्छिंद्रवचन । म्हणे बा रे योगद्रुमण ।
ही अनादि राहटी पूर्ण । भोग भोगितां निर्दोष ॥ १३१ ॥
जैसें रामें मजला कथिलें । नव्याण्णव मारुती असे वदले ।
तन्न्यायें तुम्ही भले । नव्याण्णवावा अससी तूं ॥ १३२ ॥
तरी अनादि राहटी । भोगिता झाला भामिनी वीस कोटी ।
मौनिनाथ येऊनि पोटीं कीर्तिअर्क मिरवेल ॥ १३३ ॥
तव तात जो उपरिचर वसु । तो तव उदरीं येईल वसु ।
कीर्ति ते महाप्रकाशु । महाप्रचंड मिरवेल ॥ १३४ ॥
ऐसें सांगोनि वायुसुत । प्रसन्न केलें चित्त दैवत ।
मग वरप्रदानवाणी रुकारवंत । मच्छिंद्रनाथा देतसे ॥ १३५ ॥
जैसें शुक्रें अमित्रसुता । प्रसन्न होऊनि चित्तसविता ।
देऊनि मंत्रसंजीवनी अर्था । प्रभूलागीं मिरवला ॥ १३६ ॥
तेवीं अमित्रकळजा । राज्य स्थापिलें भक्तिकाजा ।
नेणूं बिभिषण शत्रु अनुजा । केला सरता चिरंजीव ॥ १३७ ॥
तन्न्यायें घातक वसु । नेणोनि कामशरा पासु ।
रुकार ते समयासु । अंजनीसुत पैं केला ॥ १३८ ॥
मग करोनि नमनानमन । अवश्यपणें करितां गमन ।
अदृश्य पाहोनि वायुनंदन । मच्छिंद्रनाथ चालिला ॥ १३९ ॥
सहज चालिला महीपाठीं । अर्थी हिंगळा द्यावी भेटी ।
ऐसें गमोनि तया वाटीं । येऊनियां पोचला ॥ १४० ॥
तवं ते शक्तिद्वारीं । रक्षक असती दक्षाचारी ।
अष्टभैरव कृतांत संगरीं । जिंकू पाहती कृतांता ॥ १४१ ॥
आणि शतकोटी चामुंडा । शंखिनी डंखिनी प्रचंडा ।
त्याही तीव्र ब्रह्मांडा । ग्रासूं पाहती कृतांतपणी ॥ १४२ ॥
यावरी अर्णव बहु कर्कश । नाना पर्वत विशेष ।
त्यांत व्याघ्रादि सावजें रीस । येऊं येऊं म्हणताती ॥ १४३ ॥
म्हणे ते अर्णव सहज बोली । परी नोहे कृतांताची बैसे पाली ।
कीं पूर्वी दानवांनीं आणोनि ठेविली । भयें माया त्या ठायीं ॥ १४४ ॥
की तें अर्णव पाहतां सहज । तैंचि देवतांचें तेज ।
विरुनि जाय मोडे माज । नको नको म्हणवूनी ॥ १४५ ॥
कंटकवन जाळिया संधी । भयानक सावजें अपार मांदी ।
पाहतांक्षणी कामनाबुद्धी । विरोनी जाय तत्काळ ॥ १४६ ॥
तेथें न पावे वायुनंदन । परम भयभीत मन ।
कृतांतपत्नीचें कानन । भक्षील म्हणोन पळतसे ॥ १४७ ॥
असो ऐशी वातगोष्टी । मित्र उदेल परम पाठीं ।
कीं येथे संचरतां रश्मिदाटी । ग्रासील मग काय करुं ॥ १४८ ॥
येऊनि ते परी कानन पाहतां । रश्मी संचारुं न देई सविता ।
असो ऐशी काननवार्ता । संकट भयाचें स्थान चित्तातें ॥ १४९ ॥
तेथे सिद्धमुनी राव । संचरेल आपुल्या प्रतापें गौरव ।
ती कथा रसज्ञ ज्ञानदेव । श्रीगुरु माझा वदेल ॥ १५० ॥
तरी स्मृतीं ठेवोनि हेत । प्राशन करा कथामृत ।
मग भवरोगाचें अपार भरितें । दुःखक्लेश नांदेना ॥ १५१ ॥
हा ग्रंथ केवळ चिंतामणी । हरेल चित्ताची काळजी मुळींहूनी ।
जैसे वृश्र्चिकदंशालागोनी । विष शोषी महाराजा ॥ १५२ ॥
तरी होऊनि सद्विवेक । सांडा कुटिलपणीं तर्क ।
निंदा दोष विघ्न भातुक । सेवूं नका सहसाही ॥ १५३ ॥
निंदाशक्ती परम पापिणी । अतिरंजक नीचवदनी ।
परी आमुची मायबहिणी । पवित्र करील आमुतें ॥ १५४ ॥
जो या निंदेसी प्रतिपाळील । तो सखा अद्भुत आमचा स्नेही विपुळ ।
पातकमळांचे क्षालन करील । वारंवार इच्छीतसे ॥ १५५ ॥
धुंडीसुत नरहरिवंशीं । मालू स्नेह करी निंदकासी ।
बहुत आयुष्य इच्छी त्या मानवासी । उपकारी म्हणोनी ॥ १५६ ॥
तरी असो आदर श्रोतीं । तुम्हीं न बैसावें तया पंगतीं ।
मालू तुम्हातें हीच विनंती । वारंवार करीतसे ॥ १५७ ॥
स्वस्ति श्रीभक्तिकथासार । संमत गोरक्षकाव्य किमयागार ।
सदा परिसोत भाविक चतुर । तृतीयोध्याय गोड हा ॥ १५८ ॥
श्रीकृष्णार्पणमस्तु ॥ श्रीनवनाथभक्तिसार तृतीयोध्याय संपूर्ण ॥
Shree Navanath Bhaktisar adhyay 3
श्रीनवनाथभक्तिसार अध्याय तिसरा (३)
Custom Search
