Thursday, July 10, 2014

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३


Gurucharitra Adhyay 50 
Gurucharitra Adhyay 50 is in Marathi. In the Ninth Adhyay Guru had blessed a Rajak (Washerman) and assured him that he will give him darshan in his next birth. To fulfil the desire of the rajak who is a Mlencha king in this birth, ShriGuru blesses him and cures him. Name of this Adhyay is Sarvabhoum-Sfotak-Shaman-Aishwarya-Valokanam.
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३
संसारसागरमायाजाळ । बुडालों आपण दुर्मति केवळ ।
सेवा न करीं श्रीचरणकमळ । दिवांध आपण जाहलों ॥ १८१ ॥
होतासि तूं जवळी निधान । नोळखों आम्ही मतिहीन । 
तमांधकारीं वेष्ठोन । चरण विसरलों आपण तुझे ॥ १८२ ॥ 
तूं भक्तजनां नुपेक्षिसी । निर्धार होतो माझे मानसीं । 
अज्ञानसागरीं आम्हांसी । कां घातलें स्वामिया ॥ १८३ ॥ 
उद्धरावें आतां मज । आलों आपण याचि काज । 
होवोनि तुझे चरणरज । असेन आतां जन्म पुरे ॥ १८४ ॥ 
ऐसें नानापरी देखा । स्तुति केली रायें ऐका । 
श्रीगुरु म्हणती भक्त निका । तुझ्या वासना पुरतील ॥ १८५ ॥ 
राजा म्हणे श्रीगुरुसी । राजस्फोट आपणासी । 
 व्यथा होतसे प्रयासी । कृपादृष्टीनें पहावें ॥ १८६ ॥ 
ऐसें वचन ऐकोन । श्रीगुरु करिती हास्यवदन । 
स्फोटक नाहीं दाखवीं म्हणोन । पुसताती यवनासी ॥ १८७ ॥ 
राजा पाहे स्फोटकासी । न दिसे स्फोटक अंगासरसी । 
विस्मय करीतसे मानसीं । पुनरपि चरणीं माथा ठेवी ॥ १८८ ॥ 
राजा म्हणे स्वामियासी । तुझें प्रसन्नत्व आम्हांसी । 
राज्य पावलों मी संतोषी । अष्टैश्र्वर्य भोगिलें ॥ १८९ ॥ 
पुत्रपौत्र देखिले नयनीं । जहालों पूर्ण अंतःकरणी । 
आतां असे एक मनीं । ऐश्र्वर्य माझें अवलोकावें ॥ १९० ॥ 
भक्तवत्सल ब्रीद तुझें । वासना पुरवावी माझी । 
इंद्रियसंसार उतरोनि ओझें । लीन होईन तुझें चरणीं ॥ १९१ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती तयासी । आम्ही तापसी संन्यासी । 
येऊं नये तुझे नगरासी । महापातकें होती तेथें ॥ १९२ ॥ 
नगरीं नित्य धेनुहत्या । यवनयाति तुम्ही सत्या । 
जीवहिंसा पापकृत्या । वर्जावें आतां निर्धारें ॥ १९३ ॥ 
सर्व अंगीकार करोनि । राजा लागे दोन्ही चरणीं । 
म्हणे मी दास पुरायनीं । पूर्वांतरीं दृष्टि देणें ॥ १९४ ॥ 
पूर्व माझा जन्म रजक । स्वामीवचनें राज्य विशेष । 
पावोनि देखिलें नाना सुख । उणें एक म्लेंच्छजाति ॥ १९५ ॥ 
दर्शन होतां तुझे चरण । संतुष्ट झाले अंतःकरण । 
पुत्रपौत्र दृष्टीनें पाहणें । मग मी राहीन तुझे सेवे ॥ १९६ ॥ 
ऐसें नानापरी देखा । राजा विनवी विशेखा । 
पायां पडे क्षणक्षणिका । अतिकाकुळती येतसे ॥ १९७ ॥ 
श्रीगुरु मनीं विचारती । पुढें होणार असे गति । 
 कलियुगीं असे दुर्जनयाति । गौप्य असतां पुढें बरवें ॥ १९८ ॥ 
सहज जावें सिंहस्थासी । महातीर्थ गौतमीसी । 
जावें आतां भरंवसीं । येथोनिया गौप्य व्हावें ॥ १९९ ॥ 
ऐसें मनीं विचारुनि । श्रीगुरु निघाले संगमाहूनि । 
राजा आपुले सुखासनीं । बैसवी प्रीतीकरुनियां ॥ २०० ॥ 
पादुका घेतल्या आपुले करीं । सांगातें येतसे चरणचारी । 
श्रीगुरु म्हणती आरोहण करी । लोक निंदा तुज करिती ॥ २०१ ॥ 
राष्ट्राधिपति तुज म्हणती । जन्म तुझा म्लेंच्छयातीं । 
ब्राह्मणसेवें तुज हांसती । जाति दूषण करितील ॥ २०२ ॥ 
राजा म्हणे स्वामी ऐक । कैंचा राजा मी रजक । 
 तुझे दृष्टीं असे निक । लोह सुवर्ण होतसे ॥ २०३ ॥ 
समस्तांसी राजा आपण सत्य । परि रजक मी गा तुझा भक्त । 
पूर्ण झाले मनोरथ । तुझें दर्शन झालें मज ॥ २०४ ॥ 
इतुकिया अवसरीं । समस्त मिळाले दळ भारी । 
मदोन्मत्त असती कुंजरी । वारु नाना वर्णांचे ॥ २०५ ॥ 
उभा राहोनि राजा देखा । समस्त दाखवी सैन्यका । 
संतोषोनि अति हर्षका । आपुलें ऐश्र्वर्य दावीतसे ॥ २०६ ॥ 
श्रीगुरु निरोपिती यवनासी । आरोहण करी वारुवेसी । 
दूरी जावें नगरासी । निरोप आमुचा नको मोडूं ॥ २०७ ॥ 
श्रीगुरुवचन ऐकोन । समस्त शिष्यांतें आरोहण । 
 देता झाला तो यवन । आपण वाजीं आरुढला ॥ २०८ ॥ 
आनंद बहु यवनाचे मनीं । हर्षनिर्भर न माये गगनीं । 
श्रीगुरुभेटी झाली म्हणोनि । अत्योल्हास करीतसे ॥ २०९ ॥ 
श्रीगुरु बोलती यवनासी । म्हणती जाहलों अतिसंतोषी । 
तुवां भक्ति केलियासी । संतोषलों आपण आजि ॥ २१० ॥ 
आम्ही संन्यासी तापसी । नित्य करावें अनुष्ठानासी । 
तुम्हांसमागमें मार्गासी । न घडे वेळ संधीसमयो ॥ २११ ॥ 
यासी उपाय सांगेन । अंगीकारीं तूं ज्ञानें । 
पुढें जाऊं आम्ही गहन । स्थिर यावें तुम्ही मागें ॥ २१२ ॥ 
पापविनाशी तीर्थासी । भेटी होईल तुम्हांसी । 
 ऐसें म्हणोनि रायासी । अदृश्य झाले श्रीगुरुमूर्ति ॥ २१३ ॥ 
समस्त शिष्यांसमवेत । श्रीगुरु गौप्य झाले त्वरित । 
मनोवेगें मार्ग क्रमीत । गेले विदुरानगरासी ॥ २१४ ॥ 
पापविनाशी तीर्थासी । श्रीगुरु पातले त्वरितेंसी । 
राहिले तेथें अनुष्ठानासी । समस्त येती भेटीतें ॥ २१५ ॥ 
साखरे सायंदेवाचा सुत । आला भेटीस नागनाथ । 
नानापरी पूजा करीत । समाराधना आरंभिली ॥ २१६ ॥ 
नेऊनियां आपुले घरा । पूजा केली षोडशोपचारा । 
आरती करी एक सहस्त्र । समाराधना केली बहुत ॥ २१७ ॥ 
इतुकें होतां झाली निशी । श्रीगुरु म्हणती नागनाथासी । 
सांगोनि म्लेंच्छासी । पापविनाशीं भेटों म्हणोनि ॥ २१८ ॥ 
जावें आम्हीं तया स्थानासी । येथें राहतां परियेसीं । 
उपद्रव होईल ब्राह्मणांसी । विप्रगृहा म्लेंच्छ येतां ॥ २१९ ॥ 
ऐसें सांगोनि आपण । गेले पापविनाशीं जाण । 
 बैसोनियां शुभासन । अनुष्ठान करीत होते ॥ २२० ॥ 
इतुकिया अवसरीं । राजा इकडे काय करी । 
श्रीगुरु न दिसती दळभारीं । म्हणोनि चिंता करीतसे ॥ २२१ ॥ 
म्हणे कटकटा काय झालें । श्रीगुरुनाथें मज उपेक्षिलें । 
काय माझी चुकी देखिली । म्हणोनि गेले निघोनियां ॥ २२२ ॥ 
मागुती मनीं विचारी । पुढें जातों म्हणोनि येरी । 
पापविनाशतीर्थातीरी । भेटीं देवो म्हणती मज ॥ २२३ ॥ 
न कळे महिमा श्रीगुरुचा । कवण जाणती अंत त्याचा । 
दैव बरवें होतें आमुचें । चरणदर्शन झालें आजि ॥ २२४ ॥ 
राजस्फोटक होता मज । आलों होतों याचि काज । 
कृपानिधि श्रीगुरुराज । भेटी झाली पुण्य माझें ॥ २२५ ॥ 
पुढें गेले हें निश्र्चित । म्हणोनि निघाला त्वरित । 
दिव्य वारुवरी आरुढत । निघाला शीघ्र परियेसा ॥ २२६ ॥ 
चतुश्र्चत्वारि क्रोश देखा । राजा पातला दिवसें एका । 
पापविनाशीं तीर्था निका । अवलोकीतसे श्रीगुरुसी ॥ २२७ ॥ 
विस्मय करी अति मानसीं । येऊनि लागला चरणासी । 
विनवीतसे भक्तीसीं । गृहाप्रति यावें म्हणतसे ॥ २२८ ॥ 
नगर सर्व श्रृंगारिलें । प्रवाळ-मोतींतोरण केलें । 
गुडिया मखर बांधविलें । समारंभ करी नगरांत ॥ २२९ ॥ 
बैसवोनियां पालखींत । आपण चरणचालीं चालत । 
नवरत्नें असे ओंवाळीत । नगर लोक आरत्या आणिती ॥ २३० ॥ 
ऐशा समारंभे राजा देखा । घेऊनि गेला श्रीगुरुनायका । 
विस्मय करिती सकळिक । महदाश्र्चर्य म्हणताति ॥ २३१ ॥ 
लोक म्हणती म्लेंच्छयाति । पहा हो विप्रपूजा करिती । 
राजा अनाचारी म्हणती । जातिधर्म सांडिला आजि ॥ २३२ ॥ 
 ज्याचें पाहूं नये मुख । त्याची सेवा करितो हरिखें । 
राजा नष्ट म्हणोनि सकळिक । म्लेंच्छयाति बोलती ॥ २३३ ॥ 
विप्रकुळ समस्त देखा । संतोष करिती अतिहरुषा । 
 राजा झाला विप्रसवेक । आतां बरवें राज्यासी ॥ २३४ ॥ 
ऐसा राजा असतां बरवें । ज्ञानवंत असे स्वभावें । 
ब्रह्मद्वेषी नव्हे पहा वो । पुण्यश्र्लोक म्हणती तयासी ॥ २३५ ॥ 
नगरलोक पहावया येती । नमन करिती अतिप्रीतीं । 
राजे चरण चालती । लोक म्हणती आश्र्चर्य ॥ २३६ ॥ 
एक म्हणती हा होय देव । म्हणोनि भजतो म्लेंच्छराव । 
या कलियुगीं अभिनव । देखिलें म्हणती सकळिक ॥ २३७ ॥ 
सवें वाजंत्र्यांचे गजर । बंदीजन वाखाणिती अपार । 
राजा आपण हर्षनिर्भर । घेऊनि जातो श्रीगुरुसी ॥ २३८ ॥ 
नानापरी दिव्यवस्त्रें । द्रव्य ओंवाळी अमितें । 
 टाकीतसे राजा तेथें । भिक्षुक तुष्तले बहुत देखा ॥ २३९ ॥ 
ऐशा समारंभें देखा । घेऊनि गेला राजा ऐका । 
महाद्वारा पातला सुखा । पायघडी आंथुरती ॥ २४० ॥ 
नानापरेंचीं दिव्यांबरे । मार्गी आंथुरिती पवित्र । 
वाजती भेरी वाजंतरे । राजगृहा पातले ॥ २४१ ॥ 
महासिंहासनस्थानीं । श्रृंगार केला अतिगहनीं । 
जगद्गुरुतें नेऊनि । सिंहासनीं बैसविलें ॥ २४२ ॥ 
समस्त लोक बाहेर ठेवोन । श्रीगुरु गेले एकले आपण । 
सवें शिष्य चवघेजण । जवळी होते परियेसा ॥ २४३ ॥ 
अंतःपुरींचे कुलस्त्रियांसी । पुत्रपौत्र सहोदरांसी । 
भेटविले राजें परियेसीं । साष्टांगीं नमस्कारिती ॥ २४४ ॥ 
राजा विनवी स्वामियासी । पौष्ये देखिलें चरणांसी । 
न्याहाळावें कृपादृष्टीसीं । म्हणोनि चरणा लागला ॥ २४५ ॥ 
संतोषले श्रीगुरुमूर्ति । त्यासी आशीर्वाद देती । 
राजयातें बोलाविती । पुसताति गृहवार्ता ॥ २४६ ॥ 
श्रीगुरु म्हणती रायासी । संतुष्ट झालास कीं मानसीं । 
अजूनि व्हावें की भाविसी । विस्तारोनि सांग म्हणती ॥ २४७ ॥ 
राजा विनवी स्वामियासी । अंतर पडलें श्रीचरणांसी । 
राज्य केलें बहुवसीं । आतां द्यावी चरणसेवा ॥ २४८ ॥ 
ऐसें ऐकोनि श्रीगुरु म्हणती । आमुची भेटी श्रीपर्वती । 
तुझे पुत्र राज्य करिती । तुवां यावें भेटीसी ॥ २४९ ॥ 
ऐसा निरोप देऊनि । श्रीगुरु निघाले तेथोनि । 
 राजा विनवी चरण धरोनि । ज्ञान मजला असावे ॥ २५० ॥ 
कृपासिंधु श्रीगुरुनाथ । ज्ञान होईल ऐसें म्हणत । 
आपण निघाले त्वरित । गेले गौतमी-यात्रेसी ॥ २५१ ॥ 
स्नान करोनि गौतमीसी । आले गाणगापुरासी । 
आनंद झाला समस्तांसी । श्रीगुरुचरणदर्शनें ॥ २५२ ॥ 
संतोषी जाहले समस्त लोक । पाहों येती कौतुक । 
वंदिताति सकळिक । आरति करिती मनोभावें ॥ २५३ ॥ 
समस्त शिष्यांते बोलाविती । श्रीगुरु त्यांसी निरोपिती । 
प्रगट झाली बहु ख्याति । आतां रहावें गौप्य आम्हीं ॥ २५४ ॥ 
यात्रारुपें श्रीपर्वतासी । निघालों आतां परियेसीं । 
प्रगट बोल हाचि स्वभावेंसीं । गौप्यरुपें राहूं येथेंचि ॥ २५५ ॥ 
स्थान आमुचें गाणगापुर । येथून न वचों निर्धार । 
लौकिकमतें अवधारा । बोल करितों श्रीशैलयात्रा ॥ २५६ ॥ 
प्रगट निघों यात्रेसी । वास निरंतर गाणगाभुवनासी । 
भक्तजन तारावयासी । राहूं आम्ही निरंतर ॥ २५७ ॥ 
कठिण दिवस युगधर्म । म्लेंच्छराज्य क्रूरकर्म । 
प्रगट असतां घडे अधर्म । समस्त म्लेंच्छ येथें येती ॥ २५८ ॥ 
राजा आला म्हणोनि । ऐकिलें जाती यवनीं । 
सकळ येतील मनकामनी । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २५९ ॥ 
ऐसें म्हणोनि शिष्यांते । सांगते झाले श्रीगुरुनाथ । 
सिद्ध सांगे नामधारकाप्रत । चरित्र ऐसें श्रीगुरुचें ॥ २६० ॥ 
पुढें येतील दुर्दिन । कारण राज्य यवन । 
समस्त येतील करावया भजन । म्हणोनि गौप्य राहों आतां ॥ २६१ ॥ 
लोकिकार्थ दाखवावयासी । निघाले आपण श्रीशैल्यासी । 
कथा असे अति विशेषी । सिद्ध म्हणे नामधारका ॥ २६२ ॥ 
गंगाधराचा सुत । सरस्वती असे विनवीत । 
प्रत्यक्ष असे श्रीगुरुनाथ । देखिला आम्ही दृष्टांत गाणगापुरीं ॥ २६३ ॥ 
जे भजतील भक्तजन । त्यांच्या पुरतील मनकामना । 
संदेह न धरावा अनुमान । त्वरित सिद्धि असे जाणा ॥ २६४ ॥ 
न लागतां कष्ट सायासी । अप्रयासें काम्यवशी । 
त्वरित जावें गाणगापुरासी । कल्पवृक्ष तेथें असे ॥ २६५ ॥ 
जें जें कल्पितील फळ । त्वरित पावतील सकळ । 
धनधान्यादि पुत्रफळ । शीघ्र पावतील निर्धारें ॥ २६६ ॥ 
सिद्ध म्हणे नामधारकासी । हें गुरुचरित्र दिनीं निशीं । 
मनोभावें वाचनेंसीं । सकळ कामना पुरतील ॥ २६७ ॥ 
॥ इति श्रीगुरुचरित्रामृते परमकथाकल्पतरौ 
श्रीनृसिंहसरस्वत्युपाख्याने सिद्धनामधारक संवादे 
सार्वभौमस्फोटकशमनऐश्र्वर्यावलोलोकनं 
नाम पंचाशत्तमोऽध्यायः ॥ 
 श्रीगुरुदत्तात्रेर्पणमस्तु ॥ श्रीगुरुदेवदत्त ॥

ShriGuruCharitra Adhyay 50 Part 3/3 
श्रीगुरुचरित्र अध्याय ५० भाग ३/३


Custom Search

No comments: